Τότε τι κρίμα, τι κρίμα...

Ο Θανάσης Οικονόμου, πρώην βουλευτής και μέλος ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, γράφει με αφορμή τις πρόσφατες, καταστροφικές πυρκαγιές 

Η πολυήμερη πύρινη λαίλαπα στη Ρόδο και την υπόλοιπη χώρα, προκάλεσε ανυπολόγιστες καταστροφές και ανάδειξε εγκληματικές κυβερνητικές αδυναμίες.

Τραγικά θύματα των πυρκαγιών είναι και τα ζώα.

Οι σοκαριστικές εικόνες με τα καμένα ελάφια , κάναν το γύρο του διαδικτύου γεμίζοντας μας πικρά συναισθήματα, αλλά και σκέψεις, είναι η ώρα για αναστοχασμό και αποφάσεις, όχι για μοιρολόγια.

Δεν αλλάζουμε μόνο τη σύσταση της ατμόσφαιρας, με αποτέλεσμα την κλιματική κρίση. Εξαντλούμε τους φυσικούς πόρους, αλλάζουμε την υπόσταση, την διαμόρφωση των εδαφών, παρεμβαίνουμε στην κατανομή της βιομάζας.

Η βιομάζα των οικόσιτων θηλαστικών είναι δεκαπενταπλάσια από αυτή των άγριων.

Με αντίστοιχες καλλιεργημένες εκτάσεις.

Φυσικά για να τρεφόμαστε, να επικοινωνούμε , να χαιρόμαστε, να κερδίζουμε.

Αλλά αυτό έχει βαρύ τίμημα.

Κάναμε τον πλανήτη ένα απέραντο χωράφι και τη ζωή ένα ζωολογικό κήπο.

Τα είδη των φυτών, των εντόμων, των ερπετών, των πτηνών, των αμφιβίων και των θηλαστικών εξαφανίζονται σήμερα με ρυθμό εκατονταπλάσιο, σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη εποχή εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Ξέρουμε ότι η επιβίωση του ανθρώπου στηρίζεται στη βιοποικιλότητα. Απομειώνοντας την, ακυρώνουμε τους όρους που διασφαλίζεται η επιβίωση μας.

Η επικονίαση των φυτικών ειδών που χρειαζόμαστε για την διατροφή μας, η ποιότητα των εδαφών και των νερών μας εξαρτώνται απόλυτα από τα φυτά και τα ζώα που μοιραζόμαστε τον πλανήτη.

Μπορεί να το ξεχάσαμε μέσα στην αποχαύνωση της υπερκατανάλωσης ή τη φιλαυτία της υπεροχής μας, αλλά παραμένουμε μέρος των οικοσυστημάτων.

Όσο τα φτωχαίνουμε και τα αποσταθεροποιούμε τόσο πιο κοντά στο σημείο καμπής φτάνουμε, στο να μην μπορούμε να συντηρηθούμε.

Να μην μπορεί η Γη να μας συντηρήσει.

Ο αποδεκατισμός της ζωής ούτως ή άλλως κάποτε θα σταματήσει. Έχουν εξάλλου γίνει κι άλλες μαζικές εξαφανίσεις στην ιστορία του πλανήτη. Το ζητούμενο είναι να μην συμπεριλαμβανόμαστε στα θύματα.

Να μη εξαφανιστούμε ως είδος.

Αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε μόνο αν μοιραστούμε τον πλανήτη με τους άλλους κατοίκους του, τα φυτά και τα ζώα. Να σεβαστούμε το σύνολο της ζωής , όχι μόνο του ανθρώπου.

Μας αρκεί η μισή γη (half earth), μοιρασμένη αναλογικά σε στεριά και θάλασσα, η υπόλοιπη να ανήκει στην όποια άγρια ζωή απέμεινε.

Σε αυτό το πνεύμα ψηφίστηκε πρόσφατα νόμος στο ευρωκοινοβούλιο, με δεσμευτικούς στόχους για την αποκατάσταση της φύσης παρά την σφοδρή άρνηση και τον πόλεμο , της ευρωπαϊκής δεξιάς και ακροδεξιάς.

Κατανοώ την αγάπη για τα ζώα συντροφιάς γατάκια και σκυλάκια, ακόμη και για τα ψεύτικα λούτρινα, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να σοβαρευτούμε.

Ούτε πιστεύω πως σώζονται τα δάση του Αμαζονίου αν απαγορευτούν οι ξύλινες οδοντογλυφίδες...

Χρειάζονται γενναίες πολιτικές, που γρήγορα να ενσωματωθούν στις εθνικές νομοθεσίες, με κυρίαρχη την φύση και ατομικός αυτοπεριορισμός. Ξεκινώντας από την παραδοχή του πόσο σημαντικό είναι για την ύπαρξη, τον πολιτισμό, το μέλλον μας, το περιβάλλον.

Σίγουρα τη νοοτροπία και τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζουμε για τον κόσμο μας τα κληρονομήσαμε, ίσως να μην καταφέρνουμε να εμπεδώσουμε τις καταιγιστικές αλλαγές, αλλά τα περισσότερα από αυτά που θα παραδώσουμε στους επόμενους, στα παιδιά μας, ξέρουμε πια πως είναι επιλογή μας.