Τι ψάχνουμε ακριβώς στις τσάντες;

Πριν από λίγο καιρό, σε συναυλία που έγινε στο υπαίθριο θέατρο της ΕΗΜ, άτομα (της παραγωγής; Της εταιρίας; Του ενοικιαστή;) ζήτησαν από θεατές να ψάξουν τις τσάντες τους.

Κάποιοι-ες αρνήθηκαν, καθότι γιατί αυτού του τύπου η έρευνα δεν προβλέπεται έτσι γενικά. Δεν μπορεί κάποιος να σε σταματήσει σε δημόσιο χώρο ή και σε χώρο όπου έχεις πληρώσει εισιτήριο και να σου πει «άνοιξε την τσάντα σου».

Θα πρέπει να το κάνει η αστυνομία ή να έχεις ήδη από πριν συναινέσει, με κάποιο όρο που υπάρχει ορατός και σαφής στο εισιτήριο που πληρώνεις, επίσης θα πρέπει να ισχύουν μια σειρά από άλλα πράγματα, επιπλέον.

Το «άνοιξε την τσάντα σου», ειδικά με τον τρόπο με τον οποίο αναφέρθηκε και καταγγέλθηκε (και στον Τύπο Ιωαννίνων), δεν μπορεί να υφίσταται.

Στο συγκεκριμένο περιστατικό, κλήθηκε η αστυνομία, η οποία επιβεβαίωσε πρακτικά ότι δεν μπορεί να «ψαχτεί» κανείς από κανένα, υπό τις δεδομένες συνθήκες. Συμβίβασε τα πράγματα, οι θεατές μπήκαν στη συναυλία. Όλα καλά;

Όχι. Πολιτισμός σημαίνει όχι μόνο ένα live ή μια παράσταση, αλλά και τα πριν και τα μετά. Επίσης, είναι και ο τρόπος που γίνονται όλα αυτά: δεν μπορούν να συνυπάρχουν… ακουστικά οι θεατρικές παραστάσεις με την κλαγγή μαχαιροπίρουνων, ούτε όμως είναι και οι θαμώνες μαγαζιών να υφίστανται ένα ηχηρό soundcheck.

«Παραγωγή» και κυρίως, εκτέλεσή της, σημαίνει ότι όλα γίνονται με έναν συγκεκριμένο, πλήρη, αξιοπρεπή και αποτελεσματικό τρόπο. Αν υπάρχει η εκ των προτέρων αντίληψη ότι αυτόματα θεατές ενός live είναι «καθωσπρέπει» ή «φασαίοι» ή ο,τιδήποτε άλλο, τότε δεν υπάρχει πολιτισμός.