Τέσσερις Λάκις και μια γυναικεία φωνή

Οι καλές συνεντεύξεις γίνονται από κοντά, οι καλύτερες όταν συμβαίνουν απρόοπτα όπως π.χ. να μη γράφει το κασετοφωνάκι (που δεν είναι πια κασετοφωνάκι, αλλά τέλος πάντων) και οι ακόμα πιο καλές, όταν οι ερωτώμενοι είναι οι Δε Luckies, η μπάντα που εδώ και τρία περίπου χρόνια, έβαλε έτσι απροκάλυπτα το «Δε» μπροστά από το «Luckies», χωρίς όμως να είναι αυτό μόνο που την ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες.

«Ξεκινήσαμε πριν από 3 χρόνια περίπου, σαν κουαρτέτο και εξελιχθήκαμε στους Δε Luckies» λέει ο μπασίστας Αργύρης Τασούλας, λίγη ώρα πριν πει το πιο μεγάλο ανέκδοτο για μπασίστες (και ντράμερ) που υπάρχει. «Έχουμε κάνει τρία διαφορετικά πρότζεκτ, ένα ημιακουστικό, ένα ακουστικό-καλοκαιρινό και το τωρινό» συνεχίζει. Τα πρότζεκτ της μπάντας είναι το ένα κομμάτι της παρουσίας της. Στα ακουστικά πρότζεκτς προστέθηκε και ο Νικόδημος, που κράτησε το καχόν και στο ηλεκτρικό πρόγραμμα. Επί σκηνής, «περφορμάρει» ο καθένας, όχι μόνο μουσικά, αλλά και ημιθεατρικά, κάτι που καλύτερο είναι να το δείτε από κοντά.

Όσο για το «Δε», προέκυψε όταν ο Αργύρης δοκίμαζε ονόματα και κάπου εκεί ξεπετάχτηκε στον υπολογιστή ένα ρώσικο αλφάβητο…

H μπάντα πλέον είναι πενταμελής: Αργύρης Τασούλας στο μπάσο, Γιώργος Αλεξάκης-κιθάρα, Νίκος Φασούλας-ακουστική κιθάρα, Νικόδημος Παπουτσής-τύμπανα, Δήμητρα Μυτιλή-φωνή. Έχουν δική τους δουλειά, καθώς εδώ και δύο περίπου μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο single. «Θα πάμε για ένα τουλάχιστον EP» λέει ο Αργύρης και ο Νίκος συμπληρώνει ότι μέχρι την αρχή της άνοιξης, είναι μια καλή «προθεσμία».

Ο Γιώργος απαντάει στη δύσκολη ερώτηση, εάν θέλουν-μπορέσουν-επιδιώκουν να ζήσουν αποκλειστικά από τη μουσική. Πρωταρχικός όρος είναι να παίζουν live, αλλά πέραν τούτου, είναι δύσκολο… Όλοι τους κάνουν και κάτι άλλο, είναι μεταπτυχιακοί, προπτυχιακοί φοιτητές, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι. Αλλά η μουσική, μουσική…

Πώς όμως είναι να παίζεις στη γιαννιώτικη νύχτα της κρίσης; Ο Νίκος απαντάει: «Ο κόσμος έχει φοβερή ανταπόκριση σε σχέση με αυτό που ακούει, του αρέσει, κάθεται μέχρι τέλους. Θα θέλαμε όμως στα Γιάννενα να είναι κάπως πιο ενθουσιώδης ο κόσμος» και η γυναικεία φωνή του γκρουπ, προσθέτει: «το χειροκρότημα είναι ενθουσιώδες, το νιώθεις από τη σκηνή». Ο Νίκος υπερθεματίζει: «ακριβώς, νιώθεις ότι ο ενθουσιασμός είναι έτοιμος να ξεχειλίσει και ότι χρειάζεται ένας τρελός να κάνει το βήμα να σηκωθεί από το τραπέζι και να αρχίσει χοροπηδάει για να εκραγεί η κατάσταση». Η Κατερίνα προσθέτει ότι το κοινό ποικίλλει ηλικιακά. «Μου αρέσει ότι βλέπω διαφορετικές ηλικίες. 18, 19 μέχρι 55-60».

Μετά, διαφωνούν λίγο αν όλοι αυτοί έχουν μεγαλώσει ή δεν έχουν μεγαλώσει με αυτή τη μουσική, διαπιστώνεται κενό ηχογράφησης, τα ξαναλέμε στα γρήγορα, τα βασικά δηλαδή, μετά ακούγεται το ανέκδοτο με τον μπασίστα και τον ντράμερ που φλαμάρουν για όλη τους τη ζωή και θυμόμαστε ότι κάνουμε συνέντευξη όταν βγαίνει η φωτογραφία.

Οπότε, αν τους δείτε αυτό το Σάββατο το βράδυ στο Γυαλί Καφενέ και έχετε καμία παραπάνω απορία, μπορείτε να τους ρωτήσετε ζωντανά.