Πολλά-πολλά (όχι τόσο πολλά δηλαδή, μόλις 10) χρόνια πριν οι Fleetwood Mac βγάλουν τον καλύτερο FM Rock δίσκο όλων των εποχών (το Rumors), ήταν η καλύτερη μπλουζ μπάντα στην Αγγλία.
Επίσης, ήταν η μπάντα του Πίτερ Γκριν και όχι του Μικ Φλίτγουντ ή του Τζον μακ Βι.
Ο πρώτος δίσκος τους λεγόταν Peter Green’s Fleetwood Mac και μπορούσε να σε αφήσει άφωνο.
Το 1968 λοιπόν, αυτές τις μέρες του Φεβρουαρίου, κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος, ως εξής:
Ο Γκριν έπαιζε τότε στους Bluesbreakers του Τζον Μάγιαλ, ο όποιος του ‘δωσε μερικό από τον χρόνο της μπάντας στα στούντιο της Decca, στο Χάμπστιντ.
Ο Γκριν λοιπόν πήρε κάτι γνωστούς του και ηχογράφησε 4 κομμάτια. Ένα από αυτά γράφτηκε ως «Fleetwood Mac», καθώς οι δύο συγκεκριμένοι ήταν οι ρυθμικοί σεσιονίστες στην ηχογράφηση.
Κάπως έτσι έγινε η μπάντα, χωρίς τον μακ Βι μάλιστα, ο οποίος τότε ήταν ο μπασίστας των Bluesbrakers. Αντ’ αυτού λοιπόν προλήφθηκε ο Μπομπ Μπράνινγκ, μέσω αγγελίας, ενώ ο παραγωγός Μάικ Βέρνον τους σύστησε τον Τζέρεμι Σπένσερ, έναν 20χρονο τότε που έπαιζε τόσο καλά, όσο ο Γκριν.
Ιδού λοιπόν: ο πρώτος δίσκος ήταν γεγονός, με δώδεκα κομμάτια. Τα οκτώ ήταν της μπάντας, γραμμένα από τον Γκριν και τον Σπένσερ και τα άλλα τέσσερα ήταν κάτι απίθανες διασκευές σε κομμάτια του Ρόμπερτ Τζόνσον, του Έλμορ Τζέιμς και του Howlin’ Wolf.
Πόσο καλά ήταν; Ακούστε το Hellhound on My Trail του Τζόνσον, παιγμένο μόνο στο πιάνο, τραγουδισμένο και παιγμένο από τον Σπένσερ.
Ή το Shake your Moneymaker επίσης. Ή το I’m Coming Home to Stay από την deluxe έκδοση του δίσκου.
To κάπως αστείο είναι ότι Mac… υπήρχε ελάχιστο στη μπάντα. Ο μακ Βι είχε παίξει μπάσο μεν στα περισσότερα κομμάτια, αλλά δεν ήταν κανονικό μέλος της μπάντας. Η δε Κριστίν Πέρφεκτ, μέλλουσα σύζυγός του και ένα από τα πιο σταθερά μέλη της μπάντας μέχρι τον θάνατό της, μπήκε ως σέσιον πληκτρού στον επόμενο δίσκο, που ήταν μια μικρή απογοήτευση.
Μέχρι λίγο αργότερα, που βγήκε το Then Play On και όλος ο κόσμος κατάλαβε ότι αυτή η μπάντα ήταν ικανή να γράφει καταπληκτική μουσική, υπό οποιαδήποτε συνθήκη.