Στην εξουσία δεν υπάρχει κάθαρση

Η κοινοβουλευτική διαδικασία (όχι η υπόθεση καθαυτή) της Novartis, απευθύνεται βασικά σε έχοντες και έχουσες ασθενή ιστορική και πολιτική μνήμη.

Οι εξαγγελίες περί κάθαρσης στην εξουσία, πολιτική και θρησκευτική (που στην Ελλάδα είναι περίπου το ίδιο πράγμα), δεν είναι καινούργιες, αλλά πιο παλιές και από τον ήλιο. Η διαπλοκή και η εξουσία δεν είναι ακριβώς συνώνυμες έννοιες, αλλά είναι το modus operandi του συστήματος, που λένε και τα αστυνομικά δελτία όταν κάνουν εξάσκηση λατινικών, γιατί ο καπιταλισμός δουλεύει με αυτό τον τρόπο.

Αν λοιπόν τα παραπάνω γίνουν κατανοητά, τότε πιο εύκολα μπορούμε να σταθμίσουμε αυτά που συμβαίνουν κατά καιρούς: Από τα γιουγκοσλαβικά καλαμπόκια και τα «πάμπερς», τις υποκλοπές του Τόμπρα, το χρηματιστήριο, το Βατοπέδι, μέχρι τα υποβρύχια που έγερναν και τις απίθανες προμήθειες που «ταΐζουν» οι φαρμακευτικές εταιρίες. Όλα αυτά, συμβαίνουν. Το θέμα είναι εάν αποδίδονται ευθύνες και αν τελικά το «κοινό καλό» εξυπηρετείται.

Η απάντηση είναι σκληρή: Όχι, δεν εξυπηρετείται. Ακόμα και στην περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου που μπήκε για λίγο φυλακή, τα χρήματα δεν επέστρεψαν ποτέ εκεί που έπρεπε να βρίσκονται (στην υγεία; Στην παιδεία; Σε μισθούς; Σε έργα; Μια μέρα πρέπει να καθοριστεί και ο προορισμός τους).  

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όμως δεν είναι η πρώτη που εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά μια υπόθεση που ενδεχομένως να έχει ενόχους. Μάλιστα, δείχνει ότι έχει μάθει τα κόλπα εξίσου καλά με τους προκατόχους της, πείθοντας όλο και λιγότερο ότι υπάρχουν τρομερές διαφορές στο δια ταύτα, από εκείνους.

Εκείνοι πάλι, μάλλον βλέπουν ότι πρέπει να αντιμετωπίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως αντίπαλο που ξέρει πλέον τα κόλπα όσο καλά τα ξέρουν και αυτοί. Η υπερασπιστική γραμμή της ΝΔ ότι οι "μυστικοί" μάρτυρες της υπόθεσης δεν είναι επαρκείς, παραπατάει στην άκρη της κοντής μνήμης, γιατί ο Τάσος Θεοφίλου που τόσο στοχοθετήθηκε από το σημερινό αντιπρόεδρο της ΝΔ, έμεινε στη φυλακή (στη φυλακή, στο Δομοκό, μαζί με βαρυποινίτες και ούτε μπόρεσε να ενοικιάσει τηλεοπτικό κανάλι για να του κάνει «αποκαλυπτικό ρεπορτάζ» στα σοβατεπιά του σπιτιού του) με βάση ένα ανώνυμο τηλεφώνημα. Σήμερα βέβαια ο Θεοφίλου έχει αθωωθεί και είναι ελεύθερος, αλλά ο κ. Γεωργιάδης δεν μπήκε στον κόπο να του ζητήσει μια δημόσια συγγνώμη. Ούτε φυσικά ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο άνθρωπος που ως υπουργός διαπόμπευσε με ειδεχθή τρόπο τις οροθετικές γυναίκες, έμαθε κάτι από την πράξη του, σήμερα που «κρεμιέται» αυτός στα μανταλάκια. Την ίδια ώρα ο υφυπουργός Εσωτερικών Πολάκης που κάνει τα γραφικόμετρα να συναγωνίζονται καταγραφές Άδωνη Γεωργιάδη, δεν μπορεί να αντιτάξει ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα στους πρώην συναδέλφους του γιατρούς που του υπενθυμίζουν ότι «ΣΥΡΙΖΑ-ξεΣΥΡΙΖΑ», η κατάσταση στην Υγεία παραμένει οριακή. Στην αντιδεξιά ρητορική όμως, είναι πρώτος.

Η εξουσία έχει επιλεκτική μνήμη. Θυμάται το τεκμήριο της αθωότητας μόνο όταν πλήττονται οι «προτεζέ» της. Θυμάται επίσης την πολιτική αβροφροσύνη μόνο όταν τα συμφέροντα που διακυβεύονται δεν είναι μεγάλα. Το 1989 οι Έλληνες πήγανε διακοπές και στα διόδια τους μοίραζαν κασέτες με τις συνομιλίες μεταξύ πρωταγωνιστών του «σκανδάλου Κοσκωτά», χορηγία εφημερίδων της ελληνικής δεξιάς. Μερικά χρόνια αργότερα, περνούσε με μέτριο ενδιαφέρον την παραπομπή Μητσοτάκη για την ΑΓΕΤ. Εκείνη η γενικά είχε πειστεί ότι έτσι ή αλλιώς, η εξουσία λειτουργεί με συγκεκριμένους τρόπους.

Αν τα θυμάστε όλα αυτά, τότε περάσατε παιδική ηλικία ΠΑΣΟΚ. Αν μπορείτε να τα σταθμίσετε κιόλας, τότε αντιλαμβάνεστε ότι κάθαρση υπάρχει μόνο στην αρχαία τραγωδία. Από πολιτική ευθύνη, δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα.

Η εξουσία έχει μια κυμαινόμενη αξιοπιστία των φορέων της απέναντι στους πολίτες, αξιοπιστία που αυτή την περίοδο ξύνει τον πάτο του βαρελιού. Επειδή όμως όλα είναι ένας κύκλος, θα βρεθεί μια Moody’s να την ανατιμήσει ή κάποιο μανταλάκι για να κρεμαστούν πολιτικοί αντίπαλοι, ένθεν κακείθεν.