Στη λεωφόρο με τις κοινωνικές γοργόνες

Το 1998, στις 23 Ιουνίου, 25 ολόκληρα χρόνια πριν δηλαδή, κυκλοφόρησε ένα από τα διαμάντια του ροκενρόλ: Ο Μπίλι Μπραγκ συνέπραξε με τους Wilco και φτιάξανε το Mermaid Avenue.

Σε ένα από τα τελευταία επιτυχημένα σενάρια «troubadour meets band», ο σφος Μπραγκ από το Μπάρκινγκ του Έσεξ, βρέθηκε με τους Wilco από το Σικάγο, Ιλινόι, υπό τη γενική διεύθυνση της κόρης του τιτανομέγιστου Γούντι Γκάθρι, Νόρα.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Η Νόρα λοιπόν, διαχειρίστρια του ιδρύματος Γκάθρι, έδωσε στον Μπραγκ ανέκδοτους στίχους του πατέρα της.

Το κονέ είχε γίνει νωρίτερα, όταν ο Μπραγκ έπαιξε ένα tribute κονσέρτο στον Γκάθρι, στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Αμφότεροι άλλωστε μοιράστηκαν ένα κοινό γενικά όραμα για την κοινωνία, με αγώνες για να αλλάξει η ισορροπία υπέρ των ασθενέστερων, χωρίς διακρίσεις, ακατάσχετο πλουτισμό, καταπίεση των ανθρώπων και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Κοινώς, ήταν και είναι μάχιμοι αριστεροί.

Το ωραίο όμως στον δίσκο είναι ότι ο Μπραγκ με τους Wilco αποφάσισαν να φτιάξουν με διαλεκτικό τρόπο τον δίσκο. Αντί να τον «ντύσουν» μουσικά με το κλασικό φολκ στυλ του Γκάθρι, έγραψαν «μουσική των καιρών τους».

Και πολύ καλά έκαναν, καθότι ο δίσκος είναι εξαιρετικός. Εκτός από το μεγάλο χιτ «California Stars», με τους ονειρικούς στίχους, ο Μπραγκ και οι Wilco ηχογράφησαν λόγια του Γκάθρι για τον Γουολτ Γουίτμαν, την Ίνγκριντ Μπέργκμαν, τον Χανς Άισλερ, καθώς και κομμάτια όπως το Birds and Ships, και το Christ for President.

Μαζί τους έπαιξαν και διάφοροι, μη εξαιρετέοι-ες, όπως πχ η Νάταλι Μέρτσαντ και ο Κόρι Χάρις. Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε το επίσης καλό, όχι όμως τόσο καλό, Mermaid Avenue II.

Τώρα λοιπόν που κλείνουν 25 χρόνια, ένα καλοκαιρινό βράδυ βάλτε το Mermaid Avenue που γράφτηκε σχεδόν σε δύο διαφορετικούς αιώνες, και απολαύστε το, με μαξιλάρι τον έναστρο ουρανό. Έστω και αν δεν είναι της Καλιφόρνιας…