Πτώση αστεριών και τραγουδιών: μια κουβέντα με τον Μίλτο Πασχαλίδη

Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι ένας από τους πιο «κανονικούς ανθρώπους» της ελληνικής μουσικής σκηνής. Σάββατο βράδυ, θα φέρει τις «Περσείδες» του στα Γιάννενα, στο Factory of Sound, αλλά λίγο πιο πριν, μιλάει στον Τύπο Ιωαννίνων για διάφορα πράγματα (tip: στο τέλος της συνέντευξης, υπάρχει και ένας διαγωνισμός).

Τι φέρνει ο πιο πρόσφατος δίσκος εκτός από μια περιοδεία που ξεκινάει, για όλη την Ελλάδα;

Ο δίσκος βγήκε τον Δεκέμβρη, γράφτηκε πέρυσι το καλοκαίρι μέσα σε δεκαπέντε μέρες σε μια… κρίση δημιουργικότητας. Άρχισαν να σκάνε πυροτεχνήματα μέσα στο κεφάλι μου, είχα να γράψω τραγούδια πολύ καιρό και έγραψα έντεκα μέσα σε δεκαπέντε μέρες. Είναι μια εργασία με αφορμή τις Περσείδες, τα πεφταστέρια του Αυγούστου και τις ευχές που συνήθως τις συνοδεύουν, είτε ως δοξασία, είτε ως συνήθεια και πόσες τελικά από αυτές είναι ματαιωμένες ή όχι.

Τον λέμε «βιωματικό» όπως συνηθίζεται ή κάτι παραπάνω;

Όλοι οι δίσκοι έχουν βιωματικό χαρακτήρα, δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να γράψω τραγούδι για κάτι που δεν έχω ζήσει. Αλλά ο τρόπος που αυτά μεταφράζονται σε τραγούδι ή σε ποιητικό, εντός και εκτός εισαγωγικών, λόγο, έχει να κάνει με τη μαεστρία του καθενός. Είναι καθαρά προσωπικός όμως ο δίσκος. Αρκετοί μου λένε ότι «δεν είναι στο γνώριμο στυλ» και αυτό με ευχαριστεί, να σου πω την αλήθεια

Διάβαζα μια παλιότερή σου δήλωση για το έντεχνο και τι έχει φτάσει να σημαίνει. Ισχύει η ίδια άποψη;

Α, την έχω πάντα, δεν έχει αλλάξει. Είναι μια παρεξήγηση το έντεχνο, έτσι και αλλιώς

Ποιος φταίει όμως για την παρεξήγηση;

Πάντως όχι εγώ που με χαρακτηρίζουν έντεχνο. Εγώ θα φταίω όταν αυτοπροσδιοριστώ.  Σε γενικές γραμμές οι ταμπέλες δεν σημαίνουν τίποτα και μπαίνουν για να συνεννοούμαστε. Αν η ατάκα «έντεχνο» πέφτει για να ξεχωρίζουμε π.χ. τον Μάλαμα ή τον Παπακωνσταντίνου ή τον Αλκίνοο ή εμένα από άλλους που τραγουδάνε σκυλάδικα για παράδειγμα, είανι εντάξει. Κατά τα άλλα, ως όρος δεν σημαίνει τίποτα, όπως δεν σημαίνει και το ροκ ως όρος τίποτα. Αν πας στην Αμερική και πεις «ροκ» θα γελάνε μαζί σου, γιατί υπάρχουν 70 εκδοχές του…

Παλιότερα ήταν οι Opera Chaotique, τώρα οι String Demons. Μοιάζουν ετερόκλητες συνεργασίες. Είναι;

Τους θαυμάζω όλους τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί. Τώρα ανέφερες και δύο γκρουπ που είναι μακριά από αυτό που κάνω εγώ, αλλά τους γουστάρω. Με τους Opera Chaotique κάνουμε και ένα τραγούδι παρέα για τον καινούργιο δίσκο τους, μουσική δική τους και ποίηση Εμπειρίκου. Οι String Demons είναι δύο αδέρφια, ο πατέρας των οποίων είναι από τους μεγαλύτερους κιθαριστές και δασκάλους όλων των εποχών στην Ελλάδα, ο κ. Μπουντούνης που ήταν έμμεσα και δικός μου δάσκαλος. Αυτά τα παιδιά έχουν έναν τρόπο να παίζουν τσέλο και βιολί μοναδικό για την Ελλάδα, αλλά και εκτός αυτής θα έλεγα και να διασκευάζουν τραγούδια που αγαπάνε με ιδιότυπο, δικό τους στυλ. Γούσταρα λοιπόν και παίξουμε λίγο παρέα, αλλά και να πάρουν την ευκαιρία να παίξουν σε ένα μεγαλύτερο κοινό.

Μετά από 26 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, θα διάλεγες ένα τραγούδι δικό σου και ένα άλλου, έλληνα ή ξένου που κάθε φορά που το λες ή το ακούς είναι «η πρώτη φορά»;

Όχι δεν υπάρχει κανένα. Υπάρχουν εκατοντάδες, μην πω χιλιάδες, τραγούδια που με έχουν σημαδέψει και με επηρεάζουν κάθε φορά που γράφω. Αλλά αυτό, όχι.

Ευχαριστώ πολύ

Ευχαριστώ κι εγώ

Εδώ, μπορείτε να κερδίστε 4 προσκλήσεις για τη συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη