Πρόσωπα: Ushala, ένα όνομα για το συναίσθημα και την ένταση

Οι Ushala, μια μπάντα από τα Γιάννενα που πρόσφατα κυκλοφόρησε τον πρώτο της ολοκληρωμένο δίσκο, αλλά έρχεται και από το πρόσφατο παρελθόν της πόλης, μιλάει στον Τύπο στο Μικρόφωνο: Κώστας Κωσταδήμας, Μιχάλης Μπουγάς και Γιώργος Παπαθανασίου.

Γιατί βγάλατε τη μπάντα Ushala; 

Κωσταδήμας: Έτυχε, να σου πω την αλήθεια

Δεν έχει δηλαδή σχέση με Ουψάλα, κλίμακα Μερκάλι κ.λπ.

(γέλια) όχι, όχι.

Ψάχναμε ένα όνομα-είναι βλάχικη λέξη, η γιαγιά μου είχε βλάχικη καταγωγή και δεν μίλαγε καν ελληνικά, έμαθε στην πορεία. Όταν συνέβαινε κάτι πολύ κακό τη θυμάμαι να λέει «ουσάλα γιεμ’» και να πιάνει το κεφάλι της.

Είναι δηλαδή ένα επιφώνημα;

Κ.Κ. Είναι μια έκφραση που σημαίνει «ο θάνατος του Χάρου», ό,τι χειρότερο μπορεί να σε βρει δηλαδή. Μιλήσαμε με τον Γιώργο (Παπαθανασίου) στο τηλέφωνο μια μέρα και του λέω «βρήκα όνομα για τη μπάντα: Ουσάλα» και μου απαντάει: «Αυτό είναι!».

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Πόσο καιρό πριν αυτά;

Κ.Κ. Νομίζω το ’18…

Από τότε μέχρι τώρα, τι έχει γίνει;

Γιώργος Παπαθανασίου: Ψάχναμε να βρούμε τον εαυτό μας, τα μέλη της μπάντας, αλλάξαμε αρκετές φορές πχ ντράμερ, όχι γιατί δεν παίζανε μια χαρά τα παιδιά, αλλά έρχεται μια στιγμή που βρίσκεις μια «χημεία». Αυτή, έρχεται από τα… προϊστορικά χρόνια, όταν παίζαμε άλλα πράγματα, ειδικά με τον Δημήτρη τον Κάτσενο που έχει γράψει τα τύμπανα στον δίσκο, αλλά και τον Μιχάλη Μπουγά και ας μην έγραψε κομμάτια στον δίσκο-έχουμε φιλία πολλών χρόνων.

Τώρα κυκλοφορείτε έναν ολοκληρωμένο δίσκο

Γ. Π. Είχε προηγηθεί το EP «Εν αρχή ην το χάος» πριν από δύο χρόνια. Θα κυκλοφορήσουμε και σε βινύλιο τον δίσκο, προσεχώς, προς το παρόν τον βρίσκετε σε όλες τις πλατφόρμες.

Τι μπορούμε να πούμε περισσότερο για τον δίσκο;

Κ.Κ. Έχει κομμάτια μέσα, που είναι πολύ παλιά, δύο από το 2008-9, βαριά ’10. Παίζαμε από πολύ παλιά μαζί, η πρώτη πρόβα που έκανα με μπάντα, ήμασταν εγώ και ο Δημήτρης (Κάτσενος) να καταλάβεις και άλλος ένας φίλος, στο σχολείο. Παίζαμε μαζί αργότερα, σε μαγαζιά κ.λπ. και είχαμε «δέσει».

Γ.Π. Ο δίσκος έχει πολύ συναίσθημα, άλλες φορές δεν φαίνεται τόσο, έχει και ένταση πολλή, εσωτερική και εξωτερική. Είναι αυτό που λέμε «τα ‘παμε και ξαλαφρώσαμε»

Έχει και στίχους ιδιαίτερους. Ποιος γράφει τους στίχους και πώς κολλάνε σε αυτό το στυλ μουσικής; Και τι μουσικό στυλ είναι τελικά;

Κ.Κ. Είναι στυλ… Ushala. Δεν είναι κάτι καινούργιο, εντάξει

Γ.Π. Υπάρχει μια ποιητική διάθεση στον δίσκο για την οποία ευθύνομαι εγώ που τους γράφω.

Θα μας πεις επιτέλους ότι έχεις γράψει ποιητικές συλλογές;

(γέλια) ναι, έχω. Τα ποιήματα όμως είναι και λίγο ξεχωριστό κομμάτι από αυτό που κάνουμε με τους Ushala, αλλά ταυτόχρονα θέλω να πούμε και πράγματα μέσα από αυτή τη δουλειά: κοινωνικά θέματα, ανησυχίες κ.λπ.

Τη μουσική κατά βάση την έγραψε ο Κώστας και έρχεται και δένει κάπως.

Κ.Κ. Αρχικά είχαμε ξεκινήσει χωρίς στίχο, ο οποίος προέκυψε στην πορεία, βγήκε τελείως φυσικά. Νομίζω είμαστε και οι τρεις δύσκολοι στην προτίμηση των φωνών

Γ.Π. …ε, ναι, δεν είμαι και τραγουδιστής

Εσύ Μιχάλη πώς «κόλλησες» μουσικά σε αυτή την ιστορία;

Μ.Μπ. Με τα παιδιά γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, παίζαμε και μαζί, υπήρχαν κάποιες παύσεις, αλλά επανήλθαμε

Γ.Π. Είχαμε φτιάξει παλιότερα μια μπάντα με τον Μιχάλη σε κοντινό ύφος που δεν ευδοκίμησε, αλλά οι ιδέες και τα συναισθήματα μείνανε.

Έχετε πλέον και μια σχετικά μόνιμη, συχνή τέλος πάντων, συναυλιακή παρουσία πλέον

Γ.Π. Είχαμε κάνει και ένα live ακόμα με αυτή τη σύνθεση στο φεστιβάλ της ΕΗΜ και τώρα, στο Πορτραίτο, όπου παρουσιάσαμε τον δίσκο. Ντράμς παίζει τώρα ο Άγγελος Μητσόπουλος, ο «μικρός» της παρέας.

Ακούγοντας τον δίσκο μπορείς να βρεις στοιχεία κοινά πλέον, στον «ήχο των Ιωαννίνων». Οι μπάντες της περιοχής έχουν αρχίσει να φτιάχνουν δικό τους ήχο;

Μ. Μπ. Ναι και λόγω μουσικής παράδοσης εδώ, προφανώς υπάρχουν κοινά σημεία, αλλά πάντα εξαρτάται από τα ακούσματά σου, πώς έχει μεγαλώσει ο καθένας δηλαδή. Νομίζω ότι τα δικά μας ακούσματα ήταν κοινά. Και κινηθήκαμε σε διάφορα είδη μουσικής και αυτό τώρα, είναι μια μίξη, ας πούμε.

Κρατάς λίγο απ’ όλα, αλλά δίνεις έμφαση σε κάτι, ας πούμε.

Γ. Π. Αν εννοείς τα stoner και πιο heavy περάσματα, αυτό είναι και ένα σημείο της εποχής, όχι τόσο της περιοχής. Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας το προσεγγίζει διαφορετικά, εμείς δηλαδή έχουμε και πιο progressive στοιχεία, πιο έθνικ, κάποια πιο ατμοσφαιρικά. Δεν είμαι σίγουρος δηλαδή ότι υπάρχει μια κοινή συνισταμένη…

Και κάποια black στοιχεία ενδεχομένως…

Γ.Π. Ναι, φυσικά, είναι η ατμόσφαιρα. Μου άρεσε επίσης η προσέγγιση να πιάσουμε τον 70s ήχο, των Zeppelin και των Sabbath πχ

Κ.Κ. Εγώ θα σου πω ότι το μισό μου σόι, από τη μεριά της μάνας μου, ήταν μουσικοί. Πρώτα άκουσα αυτή, την παραδοσιακή μουσική δηλαδή. Έχω και μια φωτό που με έχει πάρει ο ύπνος μπροστά στο πατάρι, όπου παίζουν οι θείοι μου…

Ελπίζω όχι πρόσφατη φωτογραφία…

(γέλια) όχι, όχι, παλιά, είμαι πολύ μικρός.

Κ.Κ. …μετά, το σοκ το έπαθα με τους Black Sabbath

…ακούγαμε προηγουμένως και το Planet Caravan…

K.K. O πρώτος μου δίσκος ήταν το Sabotage, πολύ σκοτεινός δίσκος τους, ίσως. Μόλις άκουσα δηλαδή την εισαγωγή του Hole in the Sky, είπα «αααυτό θέλω να κάνω»

 Τα επόμενα σχέδια ποια είναι;

Γ.Π. Θέλουμε να κάνουμε κάποια live, να διαδώσουμε λίγο τη μουσική μας και να γουστάρουμε και εμείς. Νέες ιδέες ήδη υπάρχουν, με τον Μιχάλη θα διευρυνθεί το μουσικό μας ύφος.

Ποιοι είναι οι συντελεστές του δίσκου, πλην υμών;

Κ.Κ. Ο Δημήτρης Κάτσενος έπαιξε τύμπανα, έκανε το artwork, ο Αχιλλέας Καλατζής έκανε παραγωγή, μίξη, mastering και… υπομονή, γράψαμε επίσης στο στούντιο του Πάνου Παπακώστα, στο Noisyland, η Κατερίνα Κούρου τράβηξε τις φωτογραφίες, επίσης.

Τα Γιάννενα έχουνε μουσική σκηνή, σωστά; Πού πιστεύετε ότι βρίσκεται αυτή τη στιγμή, σε συνάρτηση και με τους χώρους κ.λπ.

Γ.Π. Καλά, είναι απίστευτα δύσκολο να συντηρηθείς από τη μουσική, δεν το συζητάμε, όχι μόνο στα Γιάννενα. Δεν υπάρχουν χώροι επίσης, όλα είναι πολύ ακριβά, εξοπλισμοί, στούντιο κ.λπ. Επίσης εταιρίες, μαγαζιά κ.λπ, δεν ρισκάρει, κοιτούν πώς θα δημιουργήσουν κέρδος, που είναι λογικό δηλαδή. Εμείς βάζουμε συνέχεια λεφτά που δεν θα πάρουμε ποτέ πίσω. Και προφανώς δεν μας νοιάζει κιόλας, αλλά εντάξει…

Κοινό που ακούει όμως, υπάρχει

Μ. Μπ. Υπάρχει, αλλά ο στόχος δεν είναι να πιάσεις μόνο αυτό το κοινό, το πιστό δηλαδή.

Σωστά, γιατί μπορεί να πει κάποιος ότι το κοινό αποτελούν συγκεκριμένοι άνθρωποι, ηλικίες... Πάει παραπάνω ή παρακάτω, ηλικιακά για παράδειγμα;

Κ.Κ. Πάει, πώς δεν πάει. Εγώ κάνω μαθήματα κιθάρας και είναι πολύ συγκινητικό μαθητές μου να λένε «δάσκαλε δείξε μου το riff από τον δίσκο». Απίστευτο συναίσθημα, είμαι τρισευτυχισμένος μετά από αυτό.

Ωραίο αυτό, φαντάσου πχ αν ήσουν στα 80s θα έπρεπε να ακούς τον δίσκο συνέχεια ή αργότερα το cd. Τώρα, θα στο δείξει αυτός που το έγραψε

(γέλια) όντως

Κ.Κ. Αυτή η ευκολία που υπάρχει πλέον είναι…

Γ.Π. …θεοποιούμε και καταρρίπτουμε την ίδια μέρα πλέον. Είναι δύσκολο να το διαχειριστεί ο καλλιτέχνης, αλλά και ο ίδιος ο ακροατής, πιστεύω. Δεν προλαβαίνεις να αφομοιώσεις την επιτυχία σου, την αποτυχία σου, ούτε καλά καλά να ψάξεις καινούργια πράγματα και να αφοσιωθείς σε αυτά. Υπάρχει πάντα όμως η δυνατότητα να κάτσεις σπίτι, με το ποτάκι σου, να βάλεις τον δίσκο, να ηρεμήσεις και να ακούσεις.

 Να κλείσουμε με την εξής ερώτηση: Ο Μπουγάς φτιάχνει καλά όργανα;

Γ.Π. Ο Μπουγάς είναι ο καλύτερος οργανοποιός της Ελλάδας (γέλια). Όχι όντως, είναι εξαιρετικός, οι Hamor guitars είναι πολύ καλές και χαιρόμαστε να παίζουμε με αυτά τα όργανα.

Σας ευχαριστώ πολύ

Και εμείς