Πράγματα που μας αρέσουν: Ο Κωνσταντίνος Φάμης διαλέγει πέντε αγαπημένες του παραστάσεις

Ο Κωνσταντίνος Φάμης, λίγο πριν τις τρεις μέρες παραστάσεων στα Γιάννενα (16-18 Φεβρουαρίου) στο Καμπέρειο με τη «Βρωμιά» του Ρόμπερτ Σνάιντερ, επιλέγει πέντε θεατρικές παραστάσεις που τον επηρέασαν πολύ:

Δυσκολεύομαι πάντα όταν μού ζητούν να διαλέξω την αγαπημένη μου ταινία, παράσταση που είδα, ή βιβλίο που διάβασα.

Όταν χρειάζεται να το κάνω, αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο να του έρθει η πρώτη ή οι πέντε πρώτες εν προκειμένω που θα σκεφτεί, πιθανότατα αδικώντας κάποιες.

«Αντιγόνη», σκην. Ν. Κοντούρη με την Λύδια Κονιόρδου στον ρόλο της Αντιγόνης από το Εθνικό Θέατρο. 

Είναι η πρώτη φορά που παίρνω τον πατέρα μου να δει παράσταση στην Επίδαυρο- αυτόν τον λατρεμένο μου χώρο- και χαίρομαι πολύ που η πρώτη που είδε ήταν αυτή. Το θέατρο είναι γεμάτο και οι μόνες διαθέσιμες θέσεις είναι στην τελευταία σειρά του άνω διαζώματος. Το εκτόπισμα, η γεμάτη φωνή, η ενέργεια και η ερμηνεία της Λύδιας Κονιόρδου έφτανε μέχρι και την τελευταία σειρά του θεάτρου και ακόμα παραπέρα. Δεν το είχα ξανανιώσει αυτό στην Επίδαυρο. Ο δε θρήνος της, το κάτι άλλο. Συγκινήθηκε και ο πατέρας μου κι εγώ πολυ με αυτήν την παράσταση. Οποίος δεν είχε την τύχη να την δει, ας ανατρέξει στο αρχείο παραστάσεων του Εθνικού. Δεν είναι το ίδιο βέβαια με το να είσαι εκεί και να την παρακολουθείς αλλά μια ιδέα θα την πάρει.

Μήδεια του Μποστ σκην. Θ. Παπαγεωργιου από το θέατρο Στοά, με εκείνον και την Λυδα Πρωτοψάλτη στον ρόλο της Μηδείας, αλλά και πολλούς επίσης αξιόλογους ηθοποιούς. 

Η καλύτερη κωμωδία που έχω παρακολουθήσει. Η Λύδα Πρωτοψάλτη, μια απ´ τις καλύτερες εν ζωή ηθοποιούς μας και ο Θανάσης Παπαγεωργιου ένας πραγματικός θεατράνθρωπος. Είχα την τύχη να δουλέψω με αυτούς τους δυο σπουδαίους ανθρώπους του θέατρου και νιώθω εξαιρετικά ευτυχής. Η σκηνή τους στην Μήδεια (Ευριπίδης - Μήδεια), ο,τι πιο απολαυστικό και αστείο έχω δει ποτέ - πραγματικό μάθημα υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού. Μια παράσταση ατόφια, χωρίς φθηνές προσθήκες, με φίνο χιούμορ, σεβαστικό απέναντι στον συγγραφέα και στο κοινό, χωρίς να στερείται αμεσότητας, επικαιρότητας και φρεσκάδας.

Dogville σκην. Αντωνης Καλογρίδης, Εθνικό θέατρο

Η πιο «κινηματογραφική» παράσταση που έχω δει. Θεατές και ηθοποιοί πάνω σε δυο περιστροφικές σκηνές. Κατά τη διάρκεια της παράστασης έχανες τον προσανατολισμό σου και ταξίδευες σε αυτήν την πολυ όμορφη ιστορία. Στο διάλειμμα της παράστασης δεν ήξερα που βρίσκεται η έξοδος.

Τρωάδες, σκην. Αντ. Αντύπα με την Μάρθα Βούρτση στον ρόλο της Εκάβης.

Η πρώτη φορά που η Μ. Βούρτση πατά την ορχήστρα της Επιδαύρου. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν η πρώτη της φορά. Η καλύτερη Εκάβη που έχω δει. Με φωνή κατάλληλη για τον απαιτητικό αυτόν χώρο, γεμάτη ερμηνεία και απίστευτη σκηνική δύναμη. Δούλεψα στην τηλεόραση μετά με την Μ. Βούρτση και το πρώτο πράγμα που της είπα όταν την συνάντησα ήταν πόσο συγκλονιστική ήταν στον θρήνο του Αστυάνακτα.

Έβδομο ρούχο, σκην Δ. Μαυρίκιος, Θέατρο οδού Κυκλάδων.

Μαγική παράσταση. Τοίχοι που φωτίζονταν εσωτερικά και δημιουργούσαν κι άλλους φανταστικούς χώρους, εξαιρετικοί ηθοποιοί (βαθιάς ευαισθησίας ερμηνεία απ´ την Αλέκα Παΐζη). Μέσα απ´τα φοιτητικά μου μάτια η παράσταση αυτή ήταν πραγματικό θέατρο. Το θέατρο που επιθυμούσα να ασχοληθώ βγαινοντας απ´ την σχολή. Μαζί με το Dogville, οι δυο πιο κινηματογραφικές παραστάσεις.