Πίσω από μια μάνα

Η ελληνική πολιτική ιστορία έχει μπόλικη «ρεάλ πολιτίκ», με αποφάσεις που κάτω από το χαλί του «κοινού καλού», της ανάπτυξης, του εκσυγχρονισμού, έκρυψαν μερικές από τις πιο αντιδημοκρατικές στιγμές της και πυροδότησαν διώξεις και εγκλήματα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η εγχώρια ακροδεξιά, ήταν πάντα ένα εργαλείο στα χέρια των πολιτικών κάθε διαμετρήματος που, σε ένα κομμάτι της «δουλειάς» τους, αναγνώριζαν και τη βρώμικη, που «κάποιος έπρεπε να την κάνει».

Έτσι και η Χρυσή Αυγή, έγινε πολύτιμο εργαλείο σε κρίσιμες στιγμές. Μεγαλωμένη με το γάλα την ελληνικής ακροδεξιάς που έδρασε σχεδόν ηγεμονικά στον Εμφύλιο, έγινε δεξί χέρι κυβερνήσεων το ’50 και το ’60 και πρωτοστάτησε στη χούντα, όταν τα εγχώρια πολιτικά εργαλεία δεν επαρκούσαν.

Θέριεψε ξανά, παιδαγωγημένη από το επικίνδυνο αφήγημα περί «ιστορίας που την έγραψε η Αριστερά» και ενός σύγχρονου «παραπόνου» της ελληνικής Δεξιάς που χρεώθηκε στη μεταπολίτευση, όχι αδικαιολόγητα, θηριωδίες, διώξεις και παρακράτος.

Έφτασε μέχρι το περιστύλιο της εξουσίας και το διάβηκε, χωρίς να αλλάξει ούτε τρίχα από τη δεκαετία του ’80 που κυνηγούσε την πιτσιρικαρία στη Φωκίωνος και του ’90 που παραλίγο να σκοτώσει τον Κουσουρή.

Μπήκε στη Βουλή, πυροδοτημένη ακριβώς από την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και μια σειρά πολιτικές αποφάσεις που παρουσιάστηκαν ως «σωτηρία», αλλά δεν ήταν ποτέ τέτοια.

Και τότε, όταν η ΧΑ μπήκε στη Βουλή, το σύστημα έτεινε ξανά χέρι συνεργασίας.

Η ρεάλ πολιτίκ γνωρίζει πολύ καλά ότι ένα μόρφωμα με πολιτική δύναμη, είναι υποψήφιο προς προσεταιρισμό και γι αυτό, οι δηλώσεις τω καιρώ εκείνω ήταν «μετρημένες»: οι νεοναζί φέρονταν «με το σεις και με το σας» σε βουλευτές, ήταν «γνήσιο κίνημα», ήταν επίσης προτιμητέοι από τους κομμουνιστάς.

Και όλα αυτά, συζητημένα όχι σε κάποιο καφενείο, αλλά από επιφανή στελέχη των διαδοχικών κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας.

Ακόμα και η εκδοχή της Αριστεράς που κυβέρνησε, «κρύφτηκε» πίσω από τα πρωτόκολλα και το «τι να κάνουμε αφού προβλέπεται», όταν βουλευτές και υπουργοί φωτογραφίζονταν δίπλα στο εκκολαφθέν αυγό του φιδιού.

Και τότε, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από το τάγμα της ΧΑ, στο Κερατσίνι, μια γειτονιά τόσο αντιφατική πολιτικά στις μέρες μας που δείχνει ακριβώς τη διαρκή αποτυχία της ρεάλ πολιτικ της αστικής εξουσίας, πυροδότησε αυτό που θα έπρεπε να είχε γίνει εξ αρχής.

Η μια πιθανότητα που υπάρχει, κάτι να ξεφύγει από τον «αλγόριθμο» του συνεχούς χαϊδέματος από την πλειοψηφία των ΜΜΕ και των επίσημων πολιτικών φορέων και της αίσθησης που, όχι εντελώς αδικαιολόγητα, είχε ο δολοφόνος του Φύσσα ότι «η αστυνομία είναι δικιά μας», δημιουργήθηκε, δυστυχώς, από το αίμα ενός ανθρώπου.

Στην εποχή των γελοίων εξισώσεων και του υποδεκάμετρου της πολιτικής ορθότητας που γίνεται συνήθως επικοινωνιακό όπλο στα χέρια της εξουσίας, η Ελλάδα είναι και πάλι σε μια ιστορική καμπή.

Η απόφαση της 7^ης Οκτωβρίου στο Εφετείο της Αθήνας δεν είναι μια απλή δικαστική απόφαση.

Όχι απλά γιατί πήρε 5 χρόνια να ολοκληρωθεί αυτή η δίκη, ούτε γιατί ξαφνικά, βρέθηκε πρόσφορο έδαφος για ένα «μετρημένο αντιφασισμό» της εξουσίας που μεθαύριο, θα μετατραπεί και πάλι σε πολιτική ίσων αποστάσεων-μεροληπτική στην πράξη.

Ούτε μόνο γιατί η ακροδεξιά, παραδοσιακά τη γλίτωνε στην Ελλάδα και μετά, φορούσε κοστούμια, γινόταν της καταστάσεως και έκρυβε το δωσιλογικό της  βιογραφικό για να εναγκαλιστεί με τους πατέρες του έθνους.

Ούτε απλά γιατί η έννοια του δικαίου δοκιμάζεται έντονα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη, η οποία στρέφεται σταθερά προς την ακροδεξιά και κυρίως, τις πολιτικές της.

Είναι για έναν παραπάνω λόγο:

Γιατί μια μάνα, έχει πάρει από το χέρι μια ολόκληρη κοινωνία και κάνει ξανά αυτό που κάνουν οι μάνες: να μεγαλώνουν τους ανθρώπους και να τους μαθαίνουν τη ζωή και το δίκιο.

Πίσω από αυτή τη συγκεκριμένη μάνα, τη Μάγδα Φύσσα, υψώνεται στις μέρες μας ο «ατίθασος πύργος».  

#δεν_ειναι_αθωοι