Όταν οι Who τα ‘σπάσανε στο Λιντς

Στις 11 Μαΐου κυκλοφόρησε το πρώτο live άλμπουμ των Who.

Ήταν μια ηχογράφηση μιας συναυλίας τους που είχε γίνει στο Πανεπιστήμιο του Λιντς, στις 14 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους.

Ήταν και μια μουσική νιτρογλυκερίνη.

Οι Who μέχρι τότε ήταν η mod μπάντα που έγραφε πράγματα εν μέρει (και) αλλόκοτα για τα ήθη της εποχής, όπως το My Generation που ήταν ήδη πέντε χρονών το ’70 ή το Tommy, που ήταν ροκ όπερα.

Επίσημη, ηχογραφημένη δήλωση όμως ότι «εδώ θα σας πάρουμε τα μυαλά και τα αυτιά γιατί παίζουμε τόσο δυνατά που ίσως δεν το αντέχετε», δεν είχαν κάνει.

Η εμφάνιση στο Leeds Refectory ήταν περίπου μια τέτοια δήλωση.

Ήδη, η μπάντα έφερε τη φήμη των τρομερών συναυλιών και δεν χρειαζόταν και πολύ: ο Κιθ Μουν έπαιζε, αλλά και ανατίναζε ενίοτε τα τύμπανά του σαν δαιμονισμένος, ο Πιτ Τάουσεντ δεν φερόταν και ιδιαίτερα καλά στις Gibson και τους ενισχυτές του, ο Ρότζερ Ντόλτρι ήταν ένας χαρισματικός φρόντμαν και ο Τζον Έντγουιστλ ήταν… ακίνητος. Το «Μοσχάρι» όπως ήταν το παρατσούκλι του, έπαιζε μπάσο «full treble-full volume» σε ταχύτητες που παρέσυραν τα πάντα.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του Live at Leeds, ας δούμε μια ψύχραιμη κριτική των New York Times, μετά την κυκλοφορία του: «Πρόκειται για ένα χαρντ ροκ ολοκαύτωμα-το καλύτερο live άλμπουμ που έγινε ποτέ».

Όντως, ο δίσκος ξεχειλίζει από αυτό που έκανε τους Who μια από τις καλύτερες μπάντες του ανθρώπινου είδους: Δύναμη, διαμορφωμένη από την ψυχή και το ταλέντο τους.

Ο δίσκος ήταν αρχικά να κυκλοφορήσει διπλός. Ωστόσο, προβλήματα στις ηχογραφήσεις έδωσαν μόνο έξι κομμάτια στην αρχική εκδοχή του. Τρεις διασκευές και το Substitute στην πρώτη πλευρά, με τις δύο από αυτές να αφήνουν σύξυλο όλο τον κόσμο: Το Summertime Blues και το Shakin’ All Over δεν ήταν πια τα χαρωπά κομμάτια που υπήρξαν όταν δημιουργήθηκαν, αλλά κάτι άλλο.

Στη δεύτερη πλευρά, υπήρχε μια καταστροφική εκτέλεση του My Generation, που κρατούσε ένα τέταρτο, καθώς και το Magic Bus.

Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε μια extended εκδοχή, σε cd, όπου είχαν χωρέσει οκτώ κομμάτια ακόμα.

Το Live at Leeds, το πρώτο «επίσημο bootleg» συγκροτήματος, είναι ακόμα και σήμερα ένα πρότυπο για το πώς ηχογραφείται μια συναυλία.

Ένα χρόνο αργότερα, οι Who θα επιβεβαίωναν όλες τις ενδείξεις, κυκλοφορώντας έναν από τους δέκα καλύτερους δίσκους του ροκενρόλ, όλων των εποχών: Το Who’s Next.