Όταν ο Ντέβιντ Κρόσμπι έβγαλε το δίσκο της χρονιάς

Το 1971 ήταν μια χρονιά με φουλ (αλλά φουλ) καλούς δίσκους στο ροκενρόλ. Επίσης, οι Crosby, Stills, Nash&Young είχαν κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν το αδιανόητα επικό Deja Vu και κατόπιν, είχαν συνεχίσει ακάθεκτοι στις καταχρήσεις, σε βαθμό που το «Υ» σηκώθηκε και έφυγε. Δηλαδή δεν έφυγε ακριβώς, αλλά τέλος πάντων.

Ο Ντέβιντ Κρόσμπι λοιπόν, πρόσφατα αποδημήσας, στις 22 Φεβρουαρίου του σωτήριου έτους 1971 έβγαλε έναν από τους καλύτερους, χωρίς υπερβολή, δίσκους όλου αυτού του κοινόβιου που επηρέασε αναπόδραστα τη μουσική και καθόρισε τα χαρακτηριστικά του κινήματος της αντικουλτούρας: «If I Could Only Remember My Name».

Ο μπαρμπα-Ντέιβιντ ίσως όντως να μην μπορούσε να θυμηθεί το όνομά του εκείνη την εποχή, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία είχε.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το κρου των CS&N (&Y), Jefferson Airplane, Greatful Dead, Quicksilver Messenger Service, Τζόνι Μίτσελ κ.λπ. αναμειγνυόταν με διαφορετικές συνθέσεις, αλλά με την ίδια ιδέα να διαπερνάει τις δημιουργίες. Πχ ο Πωλ Κάντνερ με την Γκρέις Σλικ έβγαζαν μαζί το (εξίσου τρομακτικά καλό) Sunfighter λίγο αργότερα, και ο Τζέρι ο Γκαρσία έπαιζε fusion στο Hooteroll?, την ίδια περίοδο.

Ο Κρόσμπι όμως ήταν αυτός με το κασελάκι με τις ωραιότερες μελωδίες και συχνά, έμοιαζε σαν να το άνοιγε και να τραβούσε από μέσα μερικές. Κάπως έτσι ήταν και αυτό, το πρώτο του σόλο άλμπουμ, στο οποίο συμμετείχαν σχεδόν όλοι οι προαναφερθέντες-είσες. Βασικό ρόλο όμως έπαιζε ο κολλητός του, ο Κάντνερ, με τον οποίο μοιράζονταν, εκτός από τα τζόιντς, και την αγάπη για την επιστημονική φαντασία.

«Όλοι τους ήταν καλοί φίλοι και άνθρωποι που ήξεραν ότι ήμουν πολύ μόνος, καθώς επίσης και ότι είχα ψιλοξεφύγει τότε και θα ερχόντουσαν να παίξουμε μουσική». Έτσι περιγράφει ο ίδιος τη διαδικασία συγγραφής του άλμπουμ, όταν έρχονταν οι φίλοι του και γράφανε σε ένα 24αρι το τζαμάρισμά τους.

Ένα από τα κομμάτια, το οποίο δεν είναι καν ακριβώς κομμάτι, το What Are Their Names, το έγραψε μαζί με τους Dead, τον Κρόσμπι, τον Γιανγκ και τον Μάικλ Σριβ, τον δαιμονισμένο ντράμερ του Σαντάνα, εκείνη την περίοδο (ναι ο τύπος στο Woodstock είναι).  

Αυτό λοιπόν το κομμάτι συγκεντρώνει σχεδόν έξι μπάντες της εποχής: Τους Grateful Dead, σχεδόν όλους τους Jefferson Airplane, τα 2/5 των Santana, τους Quicksilver MS, την Τζόνι Μίτσελ, τους CS&N, τον Νιλ Γιανγκ, που ακούγονται σχεδόν όλοι.

Το κομμάτι έγινε ύμνος διαμαρτυρίας και ακουγόταν σε live όπου έπαιζε ο Κρόσμπι ή και όχι, σε συγκεντρώσεις, σε πορείες, παντού.

Και ήταν απλά ένα τζαμάρισμα φίλων, που μοιράζονταν ίδιες ή κοντινά παράλληλες ιστορίες, βιώματα, απώλειες, ιδέες και έναν ιδεαλισμό που, όσο και να ακούγεται boomerish, δύσκολα βρίσκεται πια.