Όταν ο Αστερίξ γνώρισε τον Ασάνζ

Σε αντίθεση με το μέτριο προηγούμενο «Αστεριξ και οι Πίκτοι» που μάλλον προσπάθησε, αποτυχημένα, να μιμηθεί μια από τις καλύτερες περιπέτειες του κοντού Γαλάτη, αυτή με τους Βρετανούς, οι «Πάπυροι» είναι ίσως η καλύτερη περιπέτεια στη μετά Γκοσινί-Ουντερζό εποχή.

Ένα βασικό πρόβλημα με τους αρχικούς δημιουργούς που αποχωρούν από το δημιούργημα, είναι ότι δύσκολα μπορεί να μιμηθούν οι συνεχιστές το στυλ και κυρίως, το χιούμορ, ειδικά αν μιλάμε για τους Γκοσινί-Ουντερζό. Κλασικό παράδειγμα είναι οι περιπέτειες του Λούκι Λουκ που στη μετά-Morris εποχή, μάλλον δεν διαβάζονται (τουλάχιστον από όσους-όσες μεγάλωσαν με τις προηγούμενες ιστορίες).

Ένα δεύτερο πρόβλημα, είναι οι μεταφράσεις. Πολύ συχνά, τα καλύτερα κείμενα αποδυναμώθηκαν από μια μέτρια ή πολύ προσωπική μετάφραση που δεν μετέφερε το στυλ του διαλόγου. Για παράδειγμα, είναι διαφορετικό να αφήνεις παρακαταθήκη απίθανες εκφράσεις τύπου «Σας αρέσει ο σκύλος μου μικρός;» (Αστερίξ και οι Βρετανοί), που φανερά διακωμωδεί την αγγλική σύνταξη αλλά για έλληνες (εντάξει, και Γάλλους) αναγνώστες και διαφορετικό να προσπαθείς απλώς να κάνεις χαριτωμένο ένα κείμενο που δεν γράφτηκε για να είναι τέτοιο (τιμή σε όποιον-όποια μετέφρασε το όνομα του Κορσικανού σε «Ωκατατερινεταμπελατσιτσίξ»).

Οι «Πάπυροι» είναι έξυπνοι όμως. Πιάνουν ένα σύγχρονο ζήτημα, τον πόλεμο της πληροφορίας και τις νέες τεχνολογίες, αλλά και το σύγχρονο πόλεμο των πολυμέσων, με τους «στρατηγούς» και τους «στρατιώτες» του. Ενδεικτικά, θα πούμε ότι υπάρχει Ρωμαίος με το όνομα «Αντιβίρους», που αυτόματα τον κάνει πιο μυθικό χαρακτήρα μετά τον εκατόνταρχο Χνουδωτόμπουρνους. Οι δημιουργοί του κόμικ είναι οι Ζαν-Υβ Φερί και Ντιντιέ Κονράντ κάνουν αρκετή εσωτερική γαλλική πλακίτσα, καθώς πέρα από την προφανή αναφορά στα Wikileaks, ψιλοξεσκίζουν και τον Ζακ Σεγκελά (διαφημιστής, ιματζ μέικερ και συγγραφέας του «Μην πείτε στη μητέρα μου ότι είμαι διαφημιστής, με νομίζει πιανίστα σε μπουρδέλο»), που έχει δουλέψει με το μισό πολιτικό σύστημα της Γαλλίας.