Όλο και περισσότεροι με όλο και λιγότερα

Η ανάγνωση των στατιστικών έχει πάντα πολιτικό πρόσημο, αλλά δεν μπορεί να κρύψει την κατιούσα του βιοτικού επιπέδου. Μπορεί για παράδειγμα στον περασμένο Ιούλιο στην Ήπειρο να καταγράφηκαν 608 περισσότερες προσλήψεις από απολύσεις, αλλά η ουσία είναι «να ‘χαμε να λέγαμε».

Οι περισσότερες, αν όχι όλες γίνονται πλέον με ατομικές συμβάσεις, με περικομμένους μισθούς σε όρια που πριν από μια οκταετία και λιγότερο θα προκαλούσαν ειρωνικά χαμόγελα, ενώ είναι ορισμένου χρόνου. Κοινώς, η έννοια του «εργαζόμενου» έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο, και πλέον, σημαίνει όλο και περισσότερο φθηνότερα εργατικά χέρια, εργασιακή αβεβαιότητα και θυσία των αυτονόητων στο βωμό της ανάγκης.

Στα Γιάννενα, τον περασμένο Ιούλιο, σύμφωνα με την «Εργάνη» που καταγράφει τα στατιστικά των απολύσεων-προσλήψεων, απολύθηκαν 411 εργαζόμενοι περισσότεροι από αυτούς που προσλήφθηκαν. Και όμως, το κυρίως αρνητικό δεν είναι εκεί, καθώς αυτό αποτελεί ένα εποχικό φαινόμενο για την πόλη (όπως και οι 1.000 περισσότερες προσλήψεις σε Θεσρπωτία-Πρέβεζα). Το πιο αρνητικό είναι ότι περίπου οι μισοί και μισές είναι συμβασιούχοι. Στα Γιάννενα, οι 1.000 από τους 2.500 απολυθέντες και απολυθείσες του Ιουλίου είναι συμβασιούχοι. Άνθρωποι που φυσικά δεν καταγράφονται σε στατιστικά ανεργίας, αλλά στην πραγματικότητα η εργασιακή τους σταθερότητα είναι ανέκδοτο.

Και αν θεωρούμε ότι το «από ολότελα» είναι αυτό που πρέπει να καθορίζει την εργασιακή συνθήκη ενός ανθρώπου, ας δούμε τι λένε τα επίπεδα των μισθών. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ , το α’ τρίμηνο του 2016, με εξαίρεση τη μεταποίηση και την ενέργεια όπου οι μισθοί είναι μεν οι χαμηλότεροι των τελευταίων ετών, αλλά είναι σταθεροί στα επίπεδα του… ναυαγίου του υπερ-μνημονιακού έτους 2013, στους υπόλοιπους τομείς, οι εργαζόμενοι δουλεύουν για τα λιγότερα χρήματα από το 2010 και μετά. Εξαίρεση αποτελεί ο τομέας των κατασκευών (και όμως), όπου οι μισθοί παρουσίασαν ανάκαμψη. Πριν προλάβετε να… χαρείτε, μάθετε ότι παρουσίασαν ανάκαμψη πιάνοντας και πάλι, μετά από δύο χρόνια, το 55% των μισθών του 2010…

Κοινώς, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων πλέον μοιράζεται τη φτώχια και την ανεργία, μειώνοντας όλο και περισσότερο τα αυτονόητα. Και αυτά, είναι τα βασικά συστατικά για μια κοινωνική κρίση χωρίς σημάδια αναστροφής.