Όλα φυσιολογικά;

Μέσα σε 15 μέρες, από τις 19 Νοεμβρίου, στην Ελλάδα έχουν χάσει τη ζωή τους 1.359 άνθρωποι λόγω του COVID-19.

Σύμφωνα με τους «μέσους όρους» που τόσο αρέσκεται σε αυτούς η κυβέρνηση, χάνονται 90 άνθρωποι τη μέρα, σχεδόν 91.

Είναι όλα φυσιολογικά λοιπόν;

Τα «πάμε καλά» όπως προσπαθούν να πείσουν οι «επικοινωνιακοί κομάντο»-υπουργοί Άδωνης Γεωργιάδης, Βασίλης Κικίλιας;

Είναι απλά «ηλικιωμένοι», με «υποκείμενα νοσήματα»; Ακόμα και έτσι, αρκεί αυτή η συνθήκη για να δικαιολογήσει το «χάσιμο της μπάλας» στη χώρα;

Υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει σχεδόν τίποτε πλέον, στο μέτωπο της πανδημίας και την πολιτική ευθύνη φέρει αποκλειστικά και μόνο η ίδια.

Το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» έχει χάσει και αυτό το χρώμα του, μαζί με τη σοβαρή ελπίδα για έλεγχο της κατάστασης. Ο έλεγχος προϋποθέτει μέσα και οι διαχρονικές κυβερνητικές αποφάσεις τα στερούν ή τα περιορίζουν. Η ΟΕΝΓΕ, η μεγαλύτερη ιατρική ένωση της χώρας, κινεί νομική διαδικασία για να διερευνηθούν τυχόν ευθύνες για την κατάσταση και αυτό, δεν είναι κάτι που κάνουν απλά «συνδικαλιστές». Είναι οι ίδιοι που στη μεγαλύτερη κρίση χιπστερισμού των τελευταίων μηνών, βγαίναμε να χειροκροτήσουμε στα μπαλκόνια, πριν οι δυνάμεις καταστολής αρχίσουν να τους πλακώνουν στο ξύλο όταν διαμαρτύρονται, να μένουν απλήρωτοι, να λυγίζουν υπό το βάρος της κατάστασης κ.ο.κ.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι εικόνες του πρωθυπουργικού ζεύγους σε ορεινά μηχανοκίνητα σπορ, ούτε καν το υπαρκτό ερώτημα για το πώς τα «πρότυπα» μιας άλλης, υποτίθεται, συμπεριφοράς, κάνουν αυτό που κάθε άνθρωπος θέλει να κάνει, αλλά το αποφεύγει, πειθαρχώντας σε συνείδηση, φόβο, πρόστιμα και ό,τι άλλο θέλετε.  Άλλωστε τώρα, ο πρωθυπουργός γεύεται λίγο από το δικό του λαϊκισμό, αυτόν που του έδωσε τον εκλογικό «αέρα».

Το πρόβλημα είναι η υγειονομική συνθήκη με 90 νεκρούς μέσο όρο τη μέρα.

Μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτή δραστικά, ακόμα και τώρα, χωρίς το μοναδικό γενικό μέτρο να είναι η καταστολή των πάντων και το «ή στη δουλειά ή στο σπίτι»; Αν ναι, να το κάνουμε. Τα περιθώρια έχουν πλέον διασταλεί σε βαθμό μη επιστροφής, οι διαθέσεις σκοτεινιάζουν και οι μονόδρομοι του πρόσφατου παρελθόντος αισθάνονται ήδη τη ζέστα του καζανιού που βράζει…