Ο φόβος ορίζει την ψήφο;

Είναι εδώ και πάνω από ένα μήνα βέβαιο ότι η ΝΔ θα κερδίσει τις εκλογές. Ωστόσο το «κερδίζω τις εκλογές» έχει διαφορετική πλέον σημασία στην Ελλάδα εδώ και μια δεκαετία.

Πριν από δέκα χρόνια λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου πήρε με διψήφια διαφορά τη νίκη, από τον ήδη παραιτημένο, από εκείνην την απίθανη δήλωσή του κιόλας, Κώστα Καραμανλή. Ένα απόγευμα, ο κ. Καραμανλής «μίλησε για τελευταία φορά» προκηρύσσοντας εκλογές και αφήνοντας κενό το κάδρο της ζωντανής μετάδοσης και όλοι ήξεραν ότι η ΝΔ θα χάσει. Δύο χρόνια μετά, ο κ. Παπανδρέου ήταν ένας βίαια ηττημένος πολιτικός, με την καριέρα του να παρατείνεται μόνο λόγω του ονόματός του. Έτσι και αλλιώς, το οικογενειακό όνομα συνεχίζει να καθορίζει σχεδόν τα πάντα στο κεντρικό ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Τώρα, οι τακτικές του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν ότι ο στόχος είναι περισσότερο να καθοριστεί ο χώρος του κόμματος ως ρυθμιστή στο χώρο της κεντροαριστεράς και να μη βγει αυτοδύναμος ο κ. Μητσοτάκης.

Αφενός, ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πως χωρίς τοπική οργάνωση, «γείωση» στην αυτοδιοίκηση και πρωτόλειες οργανωτικές δομές, κανείς δεν κέρδισε εκλογές. Δεν είναι κάθε μέρα 2015…

Αφετέρου, οι επόμενες εκλογές, θα είναι εξίσου σημαντικές για την πολιτική επιβίωση της σοσιαλδημοκρατίας, αν δεν την έχει προλάβει καμία ούλτρα δεξιά παλινόρθωση, την οποία η ίδια η σοσιαλδημοκρατία θα έχει περιθάλψει πολιτικά. Δεν θα είναι η πρώτη φορά, δυστυχώς…

Το ενδιαφέρον όμως τώρα, είναι στον τρόπο που προσπαθούν να διαχειριστούν αυτό το στρατηγικό παιχνίδι της αυτοδυναμίας οι δύο βασικοί ανταγωνιστές. Στο χώρο της ΝΔ, οι «παλιοί» μπορεί να μην εμπνέονται και πάρα πολύ από τη μορφή του κ. Μητσοτάκη του νεότερου, αλλά η θέλξη της εξουσίας είναι τεράστια για ένα χώρο που έχει απομακρυνθεί από αυτή εδώ και μια τετραετία. Ο κόσμος της ΝΔ υπακούει πλήρως στην κομματική γραμμή, σε κάθε κάλπη, για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία σχεδόν.

Ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του κρατάνε διαφορετική στάση από τα φίλια μέσα, γιατί ξέρουν ότι ο φόβος φυλάει τα έρμα, όταν πρόκειται για την ψήφο. Το ίδιο ήξερε και ο κ. Τσίπρας και προσπαθεί τώρα να το εκμεταλλευτεί, γιατί μια από τις λίγες φορές που ο φόβος δεν υπερίσχυσε μέσα στο εκλογικό παραβάν, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά επέλεξε το δρόμο του συμβιβασμού. Είναι ένα μόνιμο, διαχρονικό πρόβλημα της Αριστεράς άλλωστε, που τη μετατοπίζει συνεχώς και ραγδαία προς το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Ο κ. Μητσοτάκης, στην πρώτη θητεία του ως υπουργός απέτυχε να πείσει για τις καλές και αναπτυξιακές του προθέσεις και ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες της ήττας του 2015 για τη ΝΔ. Τώρα όμως επιστρέφει με τους δικούς του όρους και το δικό του πρόγραμμα. Θα μπορέσει να το  εφαρμόσει όπως θέλει;

Προσπαθεί συνεχώς να πείσει για την καθολικότητα της απεύθυνσης της πολιτικής του, αλλά ο τρόπος με τον οποίο προβάλλει ως «κοινωνικά αναγκαία» δευτερεύοντα θέματα όπως το πανεπιστημιακό άσυλο (το οποίο έχει καταργηθεί ήδη…) ή με τις παρωδίες «μαγκιάς» στα Εξάρχεια, βάζει «ψύλλους στα αυτιά» και όσων όντως έχουν λυγίσει με τις προκαταβολές φόρου, το 24% στον ΦΠΑ και τις «συμβάσεις γαλέρας» σε δουλειές, για να μπαίνει έστω ένα εισόδημα στο σπίτι.  

Έχει όμως το πάνω χέρι, έχει σχεδόν όλα τα ΜΜΕ, έχει μια τεράστια (και εξαιρετική, τεχνικά) καμπάνια στα «νέα μέσα», έχει μαζί του τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Τι έχει τελικά απέναντί του;

Έχει τον «φόβο για τον Μητσοτάκη». Μένει να δούμε πώς και αν θα διαμορφώσει καθόλου το εκλογικό αποτέλεσμα, αυτός ο παράγοντας.