![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/02d@2x.png)
Του Αναστάσιου Δ. Χατζή, παιδιάτρου-εντατικολόγου, διευθυντή ΜΕΘ Παιδιών-Μητέρα Παίδων
Τα καλοκαιρινά μπάνια στη θάλασσα αποτελούν σταθερή απόλαυση για όλους, ιδίως τα παιδιά, που απαλλαγμένα από τα μαθήματα, μπορούν να πηγαίνουν ακόμη και καθημερινά, ιδιαίτερα αν μένουν κοντά στη θάλασσα.
Όμως η μοναδική απόλαυση που μας προσφέρει το μπάνιο μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία.
Η στατιστική δείχνει ότι κάθε μέρα στην Ελλάδα κατά μέσο όρο πνίγεται ένας άνθρωπος.
Γιατί; (Ερώτηση και απορία μαζί)
Η πατρίδα μας ως χώρα έχει μια παγκόσμια πρωτοπορία:
Σε σχέση με τη συνολική της επιφάνεια έχει τη μεγαλύτερη στον κόσμο ακτογραμμή, αν μαζί συνυπολογίσουμε και όλα τα νησιά.
Επί πλέον στις περισσότερες περιοχές έχουμε παραλίες στις οποίες μπορούμε άνετα να κολυμπήσουμε, δηλαδή είναι προσβάσιμες και καθαρές, οι περισσότερες όμως δεν είναι οργανωμένες άρα δε φυλάσσονται.
Λόγω λοιπόν της μεγάλης έκτασης της ακτογραμμής και των μη οργαμωμένων παραλιών είναι αδύνατο επαγγελματικά να φυλάξουμε όλες αυτές τις παραλίες και να προλάβουμε ή ν’ αντιμετωπίσουμε τα πάρα πολλά περιστατικά πνιγμού.
Επί πλέον, εκτός από τον ελληνικό πληθυσμό, προστίθεται κάθε καλοκαίρι και ο διπλάσιος πληθυσμός τουριστών, που επισκέπτονται τη χώρα μας με σχεδόν αποκλειστικό σκοπό να χαρούν τις μοναδικές παραλίες και τη θάλασσα.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους καλό θα είναι όλοι μας να γνωρίζουμε αφ’ ενός τους πιθανούς παράγοντες κινδύνου αφ’ ετέρου όλες τις απαραίτητες ενέργειες πρόληψης και αντιμετώπισης του πνιγμού.
Στους ενήλικες την αιτία συνήθως τη μαθαίνουμε μετά το συμβάν, ήτοι:
Σε λίγες περιπτώσεις ο πνιγμός οφείλεται σε παθολογικά αίτια, όπως ένα οξύ καρδιακό επεισόδιο, ενώ μέχρι τότε το θύμα δεν ήξερε ότι έχει καρδιακή πάθηση.
Τις περισσότερες φορές η αιτία είναι το ίδιο το άτομο που υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το θύμα συνήθως είναι μόνο του και μακριά από την παραλία.
Στα παιδιά το θέμα του πνιγμού είναι πιο σύνθετο και πιο δύσκολο, όμως περισσότερο προβλέψιμο και πιο αντιμετωπίσιμο.
Κύριο ρόλο παίζει η ηλικία:
Το βρέφος και το μικρό παιδί είναι υπό την επίβλεψη των γονέων του, άρα η ευθύνη πέφτει σ’ αυτούς, στους οποίους άλλωστε απευθύνονται και οι οδηγίες πρόληψης και αντιμετώπισης του πνιγμού:
Έτσι, από τη βρεφική και νηπιακή ηλικία θα πρέπει να φροντίζουμε τα παιδιά μας να εξοικειώνονται με το νερό και να μαθαίνουν κολύμβηση. Μέχρι να μεγαλώσουν, εμείς θα πρέπει να τα επιτηρούμε και να παρεμβαίνουμε, όταν βλέπουμε ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος, που συνήθως προέρχεται από άλλους λουόμενους, οι οποίοι δυστυχώς δε σέβονται την παρουσία μικρών παιδιών.
Εννοείται ότι αποτελεί υποχρέωση να φορούν συνεχώς τα μπρατσάκια ακόμη κι όταν είναι έξω από το νερό. Και τούτο γιατί μπορεί κάποια στιγμή να μην τα προσέξουμε και να μπουν μόνα τους στη θάλασσα.
Στα μεγαλύτερα παιδιά και ιδιαίτερα στους εφήβους το θέμα του πνιγμού τίθεται τελείως διαφορετικά:
Πρώτον, ελπίζουμε ότι ήδη ξέρουν να κολυμπούν, γνωρίζουν και τηρούν τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και συμμόρφωσης στη θάλασσα.
Δεύτερον, είναι αυτονόητο ότι σταδιακά απομακρύνονται από την άμεση επίβλεψη των γονιών τους. Άρα θα πρέπει να τους έχουμε διδάξει επαρκώς τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας, που θα τους προφυλάξει από το πιθανό ατύχημα.
Τρίτο, θα πρέπει να γνωρίζουν τον αυξημένο κίνδυνο ατυχήματος και πνιγμού κάτω από ειδικές συνθήκες, όταν λχ είναι κοντά σε βράχια ή σκάφη (ειδικά ταχύπλοα), όταν πηγαίνουν στα βαθιά ή όταν κάνουν επικίνδυνα παιχνίδια («πατητή»), τα οποία καλό είναι να μην κάνουν.
Σ’ αυτήν την ηλικία προτεραιότητα έχει η καλή γνώση των ορίων τους και της επικινδυνότητας όταν τα υπερβούν.
Για παράδειγμα το γνωστό «μακροβούτι» αποτελεί πηγή κινδύνου για δύο λόγους:
Αφ’ ενός γιατί γίνεται το κλασσικό λάθος των πολλών και βαθιών αναπνοών πριν την κατάδυση με την εντύπωση ότι έτσι αποκτούν μεγαλύτερο απόθεμα οξυγόνου. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να μειώσουν το διοξείδιο του άνθρακα, που προκαλεί ζαλάδα και υπνηλία.
Αφ’ ετέρου, επειδή το μακροβούτι είναι ανταγωνιστικό, το κάθε παιδί προσπαθεί να πάει όσο πιο μακριά γίνεται. Οπότε κρατώντας την αναπνοή του παρατείνει την έλλειψη οξυγόνου. Ποιο είναι το όριο; Δεν υπάρχει. Γιατί, αν το παιδί χάσει τις αισθήσεις του μέσα στο νερό, θα επιβεβαιωθεί με τον πιο δραματικό τρόπο ότι είχε περάσει το όριο του.
Συμπληρωματικά με τα παραπάνω ο κίνδυνος πνιγμού αυξάνει αν προστεθούν κι άλλοι παράγοντες που επιτείνουν την κόπωση και τη μειωμένη αντίδραση, όπως ξενύχτι, έντονη σωματική άσκηση, παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο, φαγητό πριν το μπάνιο, κατανάλωση οινοπνεύματος κλπ.
Σε κάθε περίπτωση η πρόληψη είναι καλύτερη της θεραπείας
Όμως στην περίπτωση που θα βρεθούμε μπροστά σε ένα επεισόδιο πνιγμού καλό θα είναι να ξέρουμε όχι μόνο τι πρέπει αλλά και τι δεν πρέπει να κάνουμε:
Αν πρόκειται για βρέφος ή νήπιο η παρέμβαση μας είναι σχετικά πιο εύκολη, καθ’ όσον το μικρό αναλογικά μέγεθος του παιδιού μας επιτρέπει να κάνουμε πιο εύκολα τις σωστές κινήσεις διάσωσης:
Να βγάλουμε άμεσα το παιδί από το νερό
Να αξιολογήσουμε ταχέως την κατάστασή του:
Αν αναπνέει, οπότε πιθανότατα θα κλαίει και θα βήχει, πρακτικά δεν κάνουμε τίποτα, παρά το δίνουμε στην αγκαλιά των γονιών του, οι οποίοι με τη σειρά τους θα πρέπει να φροντίσουν για την περαιτέρω αντιμετώπιση. Το πιο σωστό είναι άμεσα να αναζητήσουν ειδική βοήθεια σε κάποιο κέντρο υγείας.
Αν δεν αναπνέει και είναι αναίσθητο, το ξαπλώνουμε ανάσκελα, καθαρίζουμε μέσα το στόμα από τυχόν περιεχόμενο και κάνουμε αναπνοή στόμα με στόμα και μύτη.
Οι λανθασμένοι και επικίνδυνοι χειρισμοί «αφαίρεσης νερού από τους πνεύμονες» είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ και ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟΙ.
Κατ’ αρχάς, γιατί δε ξέρουμε αν οι πνεύμονες έχουν νερό. Όμως, ακόμη και αν έχουν, το νερό δε μπορεί να βγει με οποιοδήποτε χειρισμό.
Οι πνεύμονες δεν είναι μια σακούλα, που γεμίζει κι αδειάζει εύκολα. Οι πνεύμονες αποτελούνται από εκατομμύρια μικροσκοπικές κυψελίδες, που δύσκολα γεμίζουν με νερό μέσω της αναπνοής λόγω αντίθετων αντανακλαστικών (βήχας). Όταν όμως γεμίσουν με νερό είτε γιατί το θύμα παρέλυσε, είτε μέσω της κυκλοφορίας, γνωστό ως πνευμονικό οίδημα, αυτό αντιμετωπίζεται με χορήγηση φαρμάκων, οξυγόνου και αναπνευστική υποστήριξη, άρα απαιτείται νοσηλεία στο νοσοκομείο, πιθανότατα σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
Το πιο πιθανό, μάλλον σίγουρο, είναι ότι μ’ αυτήν την κίνηση (χειρισμοί «αφαίρεσης νερού από τους πνεύμονες») θα προκαλέσουμε αναγωγή γαστρικού υγρού και τροφών από το στομάχι και εισρρόφηση από τον πνεύμονα. Ό,τι χειρότερο!
Εδώ θα πρέπει να εξηγηθεί ποιος είναι ο μηχανισμός του πνιγμού, που άμεσα εξηγεί τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε:
Αρχικά, όταν το θύμα βρεθεί μέσα στο νερό, αυτόματα κρατάει την αναπνοή του, που έχει ως επακόλουθο τη μείωση του οξυγόνου στο αίμα (υποξαιμία).
Αν ταυτόχρονα κάνει κινήσεις πανικού, που αυξάνουν την κατανάλωση οξυγόνου από τους μυς, η έλλειψη του είναι πλήρης (ανοξαιμία). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις του και να χαλαρώσει. Τότε το νερό εισέρχεται στουςαεροφόρους οδούς, αντανακλαστικά προκαλεί λαρυγγόσπασμο και άπνοια, με αποτέλεσμα εγκεφαλική ανοξία. Αν σε αυτή τη φάση το θύμα δεν ανασυρθεί από τη θάλασσα, παρουσιάζει λόγω της ανοξίας βραδυκαρδία και μετά καρδιακή ανακοπή, οπότε σταματάει τελείως να πηγαίνει αίμα στον εγκέφαλο (ισχαιμία).
Αυτό ακριβώς είναι ο πνιγμός: ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΑΝΟΞΙΑ & ΙΣΧΑΙΜΙΑ
Με βάση τα παραπάνω η αντιμετώπιση του πνιγμού δε διαφέρει από την αντιμετώπιση της καρδιοαναπνευστικής ανακοπής, άρα συνίσταται στην εφαρμογή της ολοκληρωμένης τεχνικής της
ΚΑΡΔΙΟΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗΣ (ΚΑΑ)
Με τα παραπάνω πλέον ως γνώσεις αν πρόκειται για μεγάλο παιδί ή έφηβο (ακόμη και ενήλικα) ακολουθούμε πιστά τους κανόνες της ΚΑΑ:
Φροντίζουμε για την ασφάλεια του διασώστη, ο οποίος θα πρέπει να προσεγγίζει το θύμα πάντα από πίσω, ακόμη και αν είναι αναίσθητο. Είναι δυστυχώς παρατηρημένο ότι ο «πνιγόμενος» πάνω στον πανικό του μπορεί να πνίξει το διασώστη του, τον οποίο «βλέπει» ως σανίδα σωτηρίας.
Άμεσα φωνάζουμε για βοήθεια και αν μπορούμε πάμε κοντά του περισσότερα από ένα άτομα μαζί με σωσίβιο ή σανίδα. Αυτός που φαίνεται να ξέρει καλύτερα από τους άλλους κάνει και το συντονισμό.
Αν το θύμα, όταν το έχουμε βγάλει από τη θάλασσα, αναπνέει και μαζί βήχει, το ξαπλώνουμε στο πλάι σε θέση ανάπαυσης. Αν υπάρχει κοντά φιάλη του χορηγούμε οξυγόνο.
Αν δεν αναπνέει τον τοποθετούμε ανάσκελα, βάζουμε το κεφάλι σε έκταση και κάνουμε τεχνητή αναπνοή στόμα με στόμα.
Αν δεν έχει σφυγμό κάνουμε θωρακικές συμπιέσεις (καρδιακές μαλάξεις) εναλλάξ με τις τεχνητές αναπνοές,σε συχνότητα 30:2.
Παράλληλα αναζητούμε εξειδικευμένη βοήθεια, αν υπάρχει τέτοια δυνατότητα.
Προσπαθούμε να βρούμε λύση ταχείας μεταφοράς, χωρίς να σταματάμε την προσπάθεια ανάνηψης.
Το θύμα πνιγμού (εφ’ όσον επιβιώσει), ανεξάρτητα από ηλικία και κατάσταση, θα πρέπει πάντα να μεταφέρεται στο νοσοκομείο για περαιτέρω έλεγχο και αντιμετώπιση:
Αφ’ ενός για την αξιολόγηση της κατάστασής του και την παροχή όποιας θεραπείας απαιτείται, συμπεριλαμβανομένης και της αναπνευστικής υποστήριξης, αφ’ ετέρου για την αναζήτηση πιθανών παθολογικών αιτίων, που αυτά τα ίδια χρειάζονται αντιμετώπιση. Στα παιδιά για παράδειγμα και ιδιαίτερα στα μικρά δεν είναι σπάνιο να αποτελεί εκλυτικό αίτιο πνιγμού ένα πρώτο επεισόδιο σπασμών, απαρχή μιας επιληπτικής κατάστασης.
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω με έμφαση ότι ο πνιγμός θα πρέπει να αποτελεί μέρος του σχολικού προγράμματος εκπαίδευσης των παιδιών στην πρόληψη και αντιμετώπιση των ατυχημάτων, από τα οποία κινδυνεύουν.
Α. ΤΑ 5 ΠΡΩΤΑ ΣΩΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΝΙΓΜΟ
1. ΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ:
ΣΩΣΤΟ
ΠΡΩΤΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΑΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ
ΛΑΘΟΣ
ΠΑΜΕ ΑΜΕΣΩΣ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ
2. ΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ:
ΣΩΣΤΟ
ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΕΝΑ ΣΩΣΙΒΙΟ ΠΡΙΝ ΠΑΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ
ΛΑΘΟΣ
ΠΑΜΕ ΑΜΕΣΩΣ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ
3. ΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ:
ΣΩΣΤΟ
ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΘΥΜΑ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΟΙΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑ ΜΑΣ ΠΝΙΞΕΙ
ΛΑΘΟΣ
ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΑΦΟΒΑ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΩΣ ΣΩΤΗΡΑ ΤΟΥ
4.ΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ:
ΣΩΣΤΟ
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ
ΛΑΘΟΣ
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ ΚΟΛΥΜΠΩΝΤΑΣ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ
5. ΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟ ΠΑΙΔΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΝΙΓΕΙ:
ΣΩΣΤΟ
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΤΥΠΗΣΕΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ Ή ΣΤΟΝ ΑΥΧΕΝΑ
ΛΑΘΟΣ
ΤΟ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΠΑΡΑΛΥΤΟ Σ’ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ
Β. ΤΑ 5 ΠΡΩΤΑ ΣΩΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΑΝΑΝΗΨΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΝΙΓΜΟ
1. ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΒΡΕΦΟΣ:
(α) ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ, ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΚΑΙ ΒΗΧΕΙ:
Το δίνουμε στους γονείς για να το μεταφέρουν στο νοσοκομείο
(β) ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΕΙ
Του κάνουμε τεχνητή αναπνοή στόμα με στόμα και μύτη
2. ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ:
(α) ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΚΑΙ ΒΗΧΕΙ:
Το βάζουμε σε θέση ανάπαυσης και του χορηγούμε οξυγόνο
(β) ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΠΝΕΕΙ
Του κάνουμε τεχνητή αναπνοή στόμα με στόμα
3. ΑΝ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΘΥΜΑ ΕΧΕΙ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΑΚΟΠΗ
(α) ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΒΡΕΦΟΣ:
Του κάνουμε θωρακικές συμπιέσεις με τα δύο δάκτυλα πάνω στο στέρνο
(β) ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ:
Του κάνουμε θωρακικές συμπιέσεις με τα δύο χέρια πάνω στο στέρνο
4. ΑΝ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΡΔΙΟΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗ ΑΝΑΖΩΟΟΓΟΝΗΣΗ
(α) ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΒΡΕΦΟΣ:
Του κάνουμε θωρακικές συμπιέσεις και τεχνητή αναπνοή 30:2
(α) ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ:
Του κάνουμε θωρακικές συμπιέσεις και τεχνητή αναπνοή 15:2
5. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ ΤΟ ΘΥΜΑ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΕ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ
(α) ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ
ΣΩΣΤΗ = ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΑΥΧΕΝΑ
ΛΑΘΟΣ = ΑΣΤΑΘΗΣ ΑΥΧΕΝΑΣ
(β) ΜΕΤΑΦΟΡΑ
ΣΩΣΤΗ = ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ
ΛΑΘΟΣ= ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΗ
(γ) ΝΟΣΗΛΕΙΑ
ΣΩΣΤΗ = ΜΕ ΚΑΡΔΙΟΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ
ΛΑΘΟΣ = ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΔΙΟΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ
ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
1
Ο ΠΝΙΓΜΟΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΒΡΕΦΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗΡΟΣ:
ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΒΛΕΨΙΑΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ, ΙΔΙΩΣ ΟΤΑΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ, ΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
Ο ΠΝΙΓΜΟΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΒΡΕΦΗ, ΕΙΝΑΙ ΘΟΡΥΒΩΣΗΣ:
ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΝΙΓΜΟ
ΤΑ ΒΡΕΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΦΟΡΑΝΕ ΤΑ ΜΠΡΑΤΣΑΚΙΑ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ:
ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑ ΞΑΦΝΙΚΟ ΚΥΜΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΝΙΓΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΡΗΧΑ
ΤΑ ΒΡΕΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΦΟΡΑΝΕ ΤΑ ΜΠΡΑΤΣΑΚΙΑ, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ:
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΑΡΑ ΔΕΝ ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΔΙΑΤΡΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΚΙΝΔΥΝΟ
ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΕΨΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ:
ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΑΠΡΟΣΕΚΤΟΣ Ή ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ ΝΑ ΤΑ ΘΕΣΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΠΝΙΓΜΟ Ή ΑΤΥΧΗΜΑ
ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΕΨΗ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ:
ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΘΕΙΣ ΔΕ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣ! ΑΛΛΟΙΩΣ ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ
Η ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΣ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΕΨΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥΣ ΔΕ ΘΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΠΝΙΓΜΟ
