Μια φορά κι έναν καιρό…

Του Γιάννη Παπαδημητρίου

Μια φορά κι’ έναν καιρό, στα χρόνια της Φίνος Φιλμς, ζούσε μια παρέα τεντυμπόηδων. Πήγαιναν στην τελευταία τάξη του γυμνασίου (δεν υπήρχαν ακόμα λύκεια εξυπνάκηδες !) αλλά τα βράδια επιδίδονταν σε διαρρήξεις, κλοπές και κάθε είδους κομπίνες.

Ας γνωρίσουμε από κοντά τους πρωταγωνιστές της:

- Ο Χάρνταλ ήταν ο παράτολμος αρχηγός των νυχτερινών επιχειρήσεων. Μπορεί τα βράδια να έσπαγε τζάμια με σφεντόνες αλλά τα πρωινά στο σχολείο ήταν τύπος και υπογραμμός. Σήκωνε πρώτος το χέρι για να πει την προσευχή και έσκυβε όσο περισσότερο μπορούσε τη μύτη του στο βιβλίο για να δείξει την προσήλωσή του σ’ αυτό.

- Πολύτιμο στήριγμα είχε τον Κίλιε, ένα λιγομίλητο σωματαρά, που κουβαλούσε τη σκάλα και τα άλλα σύνεργα των διαρρήξεων. Ήταν άγρια τσιμπημένος με το όμορφο Τζενάκι, γι’ αυτό οι υπόλοιποι του επέτρεπαν που και που να κρατάει κάποιο κόσμημα για να της το κάνει δώρο.

- Ο Πέτσωφ ήταν ο τσιλιαδόρος της ομάδας. Κυκλοφορούσε με μια παλιά μηχανή φλορέτα και είχε πάντα λαδωμένο και πανάθλια κουρεμένο το μαλλί. Στο μάθημα ερχόταν πάντα αδιάβαστος.

- Κρίσιμος ήταν ο ρόλος του Αμβρούτσιου. Σύχναζε σε μνημόσυνα και κηδείες και συστηνόταν σε ηλικιωμένες κυρίες, τις οποίες στη συνέχεια βοηθούσε να κουβαλήσουν τα ψώνια στο σπίτι. Έτσι όμως μάθαινε, πού κρύβουν τα τιμαλφή και τα λεφτά της σύνταξης.

- Στις επιχειρήσεις συμμετείχε συχνά και ο ευέξαπτος Αδωνίξ, αν και συνήθως εκστόμιζε κοτσάνες, τις οποίες η παρέα δεν έπαιρνε και πολύ στα σοβαρά. Τον ανεχόταν όμως επειδή αυτός είχε γερό δόντι και συγκεκριμένα τον προηγούμενο αρχηγό, για τον οποίο θα μιλήσουμε και στη συνέχεια.

- Ο Τσιόντρ ήταν ο καλός μαθητής της συντροφιάς. Πήγαινε νωρίς στο σπίτι για διάβασμα και δεν συμμετείχε στις βραδινές εξορμήσεις. Ήταν όμως απαραίτητος, γιατί βοηθούσε τους υπόλοιπους να αντιγράψουν στις εξετάσεις.

- Αρχηγός της παρέας ήταν ο Μητρολάκ, περισσότερο γνωστός με το παρατσούκλι «κουλ». Αυτός σχεδίαζε με προσοχή τις εξορμήσεις αλλά κρατούσε μια απόσταση και δεν έπαιρνε μέρος στο επιχειρησιακό κομμάτι. Περίμενε τους υπόλοιπους, πίνοντας ουϊσκάκια στο μπαρ «Μαζί-μου», ενώ διαπραγματευόταν με τους διάφορους κλεπταποδόχους τη διάθεση των κλοπιμαίων. Είχε διαδεχτεί στην αρχηγία τον τελειόφοιτο Σαμαρκάντ, ο οποίος, αν και είχε συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να αντιγράφει στις εξετάσεις, πήρε τελικά απολυτήριο, επειδή ήταν πρώτης γραμμής εθνικόφρων και είχε ζωγραφίσει στον τοίχο του σχολείου τον Αλέξανδρο με τον Βουκεφάλα.

Όπως βλέπετε αγαπητές και αγαπητοί μου, αυτή η καραντίνα μου πρόσφερε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να εξασκήσω τις μυθοπλαστικές μου ικανότητες. Δεν πάω βέβαια και για βραβείο σεναρίου, νοιώθω όμως μια σιγουριά ότι το επίπεδο της δικής μου δημιουργίας είναι κάπως ανώτερο από αυτό της κατάρτισης των επιστημόνων ελεύθερων επαγγελματιών. Από την άλλη όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, πριν καταργηθούν άδοξα, οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες συνέβαλαν καίρια στον εμπλουτισμό της ελληνικής γλώσσας με νέες λέξεις και εκφράσεις.

Σκόιλ ελικικού σύντροφοι και συντρόφισσες!

*Ο Γιάννης Παπαδημητρίου είναι δικηγόρος

*Φωτογραφία: Από την ταινία «Νόμος 4000» (1962) του Γιάννη Δαλιανίδη