Mια ξενάγηση στα Γιάννενα του 1971

AL Επιθεώρησις-Revue, τεύχος 16, καλοκαίρι του 1971. Mια δίγλωσση έκδοση (ελληνικά-γαλλικά) της «Αλουμίνιον της Ελλάδος», η οποία ιδρύθηκε το 1960 από τη γαλλική εταιρία Πεσινέ με την υπογραφή μιας μεγάλης σύμβασης με το Ελληνικό Δημόσιο, επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Στη δίγλωσση αυτή έκδοση, φιλοξενούνταν διάφορα άρθρα. Στο τεύχος 16, την τιμητική τους έχουν τα Ιωάννινα (τα Γιάννενα. Στο εξώφυλλο, το τζαμί Ασλάν πασά.

H κεντρική πλατεία, η πλατεία Μαβίλη, ο παραλίμνιος δρόμος, οι ακροπόλεις του Κάστρου, το Νησί, το σπήλαιο Περάματος και μια αίσθηση «Ανατολής», σύμφωνα με τον συντάκτη του ταξιδιωτικού άρθρου.

Ο συντάκτης κάνει λόγο για μια «ραγδαία ανάπτυξι» των Ιωαννίνων τα τελευταία χρόνια, αποδίδοντας την στην ίδρυση του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Διαβλέπει δε μεγαλύτερη ακόμη ανάπτυξη «στο άμεσο μέλλον» με την κατασκευή της Εγνατίας οδού, η οποία άργησε 40 χρόνια.

Αναφέρει δε ότι οι κάτοικοι, εκτός από το εμπόριο, ασχολούνται με την κατεργασία των μαρμάρων, την εκμετάλλευση της ξυλείας, την χρυσοχοΐα και αργυροχοΐα και την κατασκευή αντικειμένων από χαλκό και μπρούντζο. Ήταν η περίοδος που τα Γιάννενα είχαν ακόμη (όχι για πολύ) μια βιοτεχνική διάσταση.

«Μπαίνομε στην πόλι από μια φαρδειά λεωφόρο, που οδηγεί σε μια τεράστια πλατεία, γεμάτη πάρκα με πολύχρωμα λουλούδια, δέντρα και πρασινάδες. Τα μεγάλα κτίρια, στη δυτική πλευρά, όχι μονάχα δεν ‘πνίγουν’ την πλατεία, αλλά της προσδίδουν κάποια μεγαλοπρέπεια. Στην πλατεία αυτή θα βρούμε τα πιο καλά εστιατόρια και ζαχαροπλαστεία, καθώς και δύο ξενοδοχεία» ξεκινάει η ξενάγηση. Ως πλατεία, εκείνη την εποχή δεν θεωρείται μόνο η σημερινή κεντρική πλατεία αλλά και το κάτω μέρος, μέχρι το Ρολόι.

Αναφορά και στα ξενοδοχεία της πόλης, με ιδιαίτερη έμφαση στο Ξενία, το οποίο κατεδαφίστηκε το 2006.

«Υπάρχουν, φυσικά, και άλλα ξενοδοχεία, μερικά από τα οποία έχουν πρόσφατα κατασκευασθή, με θαυμάσια μεταρρύθμισι και με όλες τις σύγχρονες ανέσεις. Παράλληλα, ο ΕΟΤ δεν παρέλειψε να κατασκευάση και εδώ ένα ωραιότατο ‘Ξενία’, που βρίσκεται στην είσοδο της πόλεως, δεξιά, και είναι περιτρυγισμένο από κήπους, ενώ οι βεράντες του έχουν μια εξαιρετική θέα προς τη λίμνη».

Επόμενη στάση το Κάστρο.

«Από την κεντρική πλατεία συνεχίζομε προς τα βορεινά, ακολουθώντας την οδό Αβέρωφ, που μας οδηγεί μπροστά στις πύλες του φρουρίου. Στο ανατολικό μέρος υπάρει το κάστρο του Αλή πασά και το Φετιχιέ Τζαμί, ενώ στο Β.Δ. βρίσκεται το τζαμί του Ασλάν πασά, που έχει διαμορφωθή σε μουσείο με αξιόλογα ιστορικά κειμήλια και είδη λαϊκής τέχνης.

Από τον εξώστη του μιναρέ έχομε μια περίφημη πανοραμική θέα της γραφικής πολιτείας των Ιωαννίνων». Ο εξώστης του μιναρέ, τότε, ήταν προσβάσιμος στο κοινό.

«Βγαίνομε από την δυτική πύλη του φρουρίου και αναπαυόμαστε για λίγο κάτω από τον παχύ ίσκιο των πλατάνων της πλατείας Μαβίλη, στην άκρη της λίμνης. Μπορούμε μετά, με τα πόδια ή το αυτοκίνητο, να κάνωμε τον γύρο του φρουρίου, ακολουθώντας τον ασφαλτοστρωμένο περιφερειακό δρόμο και να ξαναβγούμε στην οδό Αβέρωφ».

Και η ξενάγηση συνεχίζεται ως εξής: «Αν σας… πείραξε η προγραμματισμένη μέχρις εδώ ξενάγησί μας, είσθε… ελεύθεροι να περπατήσετε στην πόλι, που έχει δύο μορφές. Η καινούργια, με τα μοντέρνα κτίρια, τους φαρδείς δρόμους, τις πλατείες και τα ωραία καταστήματα και η παληά με τα στενά δρομάκια, τα σπίτια με τα σιδηρόφραχτα παράθυρα και τα μαγαζιά που θυμίζουν λίγο… Ανατολή! Αν σας ενδιαφέρει η ανατολίτικη αρχιτεκτονική, ζητήστε να σας δείξουν την οικία Μίσιου και την οικία Ιωαννίδου, που έχει μετατραπή σε ξενώνα νεότητος».

Ο αρθρογράφος προτείνει δε για βραδινή έξοδο την κεντρική πλατεία.

«Είναι κατάμεστη από κόσμο, που κάθεται στις καρέκλες των κέντρων, στα παγκάκια των πάρκων ή πηγαινοέρχεται σ’ ένα τμήμα του κεντρικού δρόμου, σαν πολύβοο μελίσσι. Χάριν της βραδινής αυτής βόλτας, απαγορεύεται τότε εκεί η κυκλοφορία των τροχοφόρων και το τμήμα αυτό παραδίδεται στους περιπατητάς».

*To τζαμί Ασλάν πασά στο εξώφυλλο της έκδοσης