Μήπως τον Μάιο δεν κερδίσαμε ακριβώς;

Για περίπου τρεις μήνες, με τον απόηχο να υπάρχει ακόμα, η κυβέρνηση έλεγε σε όλους τους τόνους, τις κλίσεις, τους χρόνους και τους ήχους, ότι «κερδίσαμε τη μάχη» με την πανδημία. Το έβαλε στην προμετωπίδα της πολιτικής της ταυτότητας, το έγραψε σε τουριστικά φυλλάδια, διαφήμισε την «covid free» χώρα κ.λπ.

Μήπως όμως τελικά δεν υπήρξε ποτέ νίκη, κυρίως γιατί ο αντίπαλος δεν ασχολείται με τέτοιες, οπαδικού τύπου αντιπαραθέσεις, αλλά συνεχίζει ακάθεκτος το δρόμο του, πατώντας πάνω σε ελλείψεις, ανευθυνότητες και ό,τι άλλο μπορεί να υπάρξει σε αυτό το απίθανο σημείο του κόσμου, όπου κατοικούμε;

Μήπως η κυβέρνηση επέλεξε το μοντέλο του «ατομιστή προπονητή» που ρίχνει την ευθύνη της ήττας στους παίκτες και κρατάει για τον εαυτό του μόνο τη νίκη;

Και όμως, αυτές τις μέρες που είναι φανερό ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, υπάρχει μια συνεχής, σχεδόν απέλπιδα προσπάθεια να πειστεί ο κόσμος για το αντίθετο. Ο κ. Πέτσας, κυβερνητικός εκπρόσωπος, λέει κάθε μεσημέρι σχεδόν, ότι «τα πάμε καλύτερα από αλλού», κάνοντας μια σημαντική σημασιολογική υποχώρηση από το «νικήσαμε» της περασμένης άνοιξης. Ελάχιστη σημασία έχει η σύγκριση την παρούσα στιγμή, παρότι σε αριθμούς η Ελλάδα συνεχίζει να υπολείπεται (ευτυχώς), άλλων χωρών που δεν αποτελούν «καλά παραδείγματα» εδώ και καιρό. Μόνο που οι αριθμοί έχουν κυρίως ακαδημαϊκή και ερευνητική σημασία στη φάση που βρισκόμαστε.

Αυτή (η φάση), συνίσταται στο εξής: ο νομός Ιωαννιτών, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν στην Περιφέρεια με τα λιγότερα κρούσματα σε όλη τη χώρα, την Ήπειρο, τίθεται σε καθεστώς μερικής καραντίνας.

Προφανώς, οι ειδικοί γνωρίζουν τη σκοπιμότητα και αυτοί έχουν δίκιο, ωστόσο  η συνολική υποχώρηση των «νικητών» φαίνεται και σε άλλα πράγματα.

Ότι για παράδειγμα οι καταγγελίες από ανθρώπους που εργάζονται στην «πρώτη γραμμή», υγειονομικούς, διοικητικούς κ.λπ. είναι συνεχείς για ελλείψεις και για πρωτόκολλα που είναι προσαρμοσμένα, όχι στις πανδημικές απαιτήσεις, αλλά στις οικονομικές δυνατότητες ενός συστήματος που λειτουργεί εδώ και χρόνια σε καθεστώς λιτότητας.

Ότι ο ΕΟΔΥ είναι αναξιόπιστος, όχι τόσο σε ό,τι αφορά τους αριθμούς (λάθη γίνονται παντού, αλλά μπορούν να διορθωθούν), αλλά στην ικανότητά του ως οργανισμός να διαχειριστεί την κατάσταση.

Ότι σε επιτελικό επίπεδο, οι πολιτικές αποφάσεις «φίμωσης» των τοπικών οργανισμών (Πολιτική Προστασία, νοσοκομεία κ.λπ.) σε συνδυασμό με την αδυναμία συντονισμού, προκαλούν τελικά χάος.

Ότι δεν συμβαδίζει λογικά το «όλοι-ες είμαστε δυνάμει κρούσματα» με το «δεν σας κάνουμε τεστ γιατί δεν έχετε συμπτώματα». Φανταστείτε πχ τους εκπαιδευτικούς ενός σχολείου που έχει κρούσμα και παρουσιάζουν συμπτώματα, ακόμα και αν αυτά είναι ελαφρά ή ακόμα και από την ψυχολογική φόρτωση. Θα μπαίνατε εσείς σε τάξη 25 ατόμων να κάνετε μάθημα χωρίς τεστ (όχι… γραπτό, το άλλο);

Τα μέτρα πρέπει προφανώς να τηρούνται. Οι μάσκες, οι αποστάσεις, το σχολαστικό πλύσιμο χεριών, όλα. Εδώ που φτάσαμε και με το σύστημα υγείας να πιέζεται ακόμα περισσότερο, χωρίς δραστική βοήθεια, είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Ωστόσο, ας αναλογιστούμε ότι το πρόβλημα της συνεχούς, κοινής παρουσίας πολλών ανθρώπων στις δουλειές τους, δεν είναι «ατομική ευθύνη» μόνο, αλλά συλλογική, εργασιακή, τελικά κυβερνητική. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να χωρέσει σε επικοινωνιακά παπούτσια το γεγονός ότι η αναζοπύρωση των κρουσμάτων συνέπεσε με το «άνοιγμα του τουρισμού» και κορυφώνεται με την επιστροφή στην εργασία. Η Αττική είναι σε «μερικό lockdown» εδώ και 15 μέρες, αλλά τα κρούσματα παραμένουν τριψήφια. Η αρμόδια υφυπουργός έκανε πανελλαδική περιοδεία σε δομές πρόνοιας και διαβεβαίωσε ότι λαμβάνονται μέτρα, αλλά τα κρούσματα συνεχίζονται σωρηδόν. Δεν υπάρχει επικοινωνιακό-πολιτικό εμβόλιο, ας το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους.

Αυτή η λογική έχει ηττηθεί.  Αν η κυβέρνηση δεν το συνειδητοποιήσει, δεν θα κάνει τίποτα παραπάνω από το να δίνει τροφή για πλάκα στα social media και για συνωμοσιολογικά σενάρια και συμπεριφορές. Και αυτά, θα είναι το μικρότερο κόστος…