![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/01n@2x.png)
Χτες το βράδυ, Παρασκευή προ εκλογών δηλαδή, έγιναν όλες οι συναυλιακές επιστροφές που χρειάζονταν, σε ελληνικό έδαφος.
Επίσης, ήταν μια κανονική british invasion, καθώς διαδοχικά εκτυλίχθηκαν τρεις φάσεις post punk,synth, electropop, ψυχεδέλειας, goth, με αντίστροφη χρονολογική κίνηση, όπως έπρεπε δηλαδή: Ladytron, Echo and the Bunnymen, Siouxsie and the Banshees.
Παράλληλα, πάνω από την Ποσειδώνος εξελίσσονταν μια εξίσου ενδιαφέρουσα φάση με Interpol, Viagra Boys κ.α., αλλά ας μην αυταπατώμεθα: 400 χλμ σε εργάσιμη μέρα, σε ένα, με πολλά πράγματα αναντίστοιχα ακριβό ταξίδι, κάνεις για να δεις συγκεκριμένα πράγματα:
Τον Ίαν και τη Σούζαν.
Πάμε από την αρχή:
Χάνοντας τα περισσότερα support, μια εγγενή κατάρα για το κοινό από την επαρχία, που είναι πρακτικά αόρατο για τα φεστιβάλ, μπήκαμε φουλ για Ladytron, το αεράτο synth/electro saga των Μάρνι, Αρόγιο και Χαντ (που από μακριά μοιάζει με τσουπωτό Πέδρο Πασκάλ).
Τα παιδιά από το Λίβερπουλ ήταν πολύ καλά, σαν το αεράκι που τους συνόδευε, μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα στο τέρμα Καλλιθέας. Ένα σετ με πολλά (personal) favorites και ύφος, στυλ και μπρίο, ειδικά όταν η Αρόγιο τα ‘λεγε στη μητρική της. Εξαιρετική κατάσταση η electropop στα βουλγάρικα. No shit.
H μέρα, η οποία ήταν cross stage με το Νιάρχειο (η τρίτη στη σειρά), ήταν η μέρα του αγγλικού στυλ, σε ό,τι αφορά την πλατεία Νερού.
Και μόλις είχε πέσει το σκοτάδι, o Mac the Mouth βγήκε στη σκηνή μαζί με τους Bunnymen. Χωρίς βίντεο, χωρίς πολλά φώτα, άντε λίγο πάνω στον Σέρτζαντ να βλέπει τα τάστα στην κιθάρα (που σιγά μην το χρειαζόταν), ο Ίαν μακ Κάλοχ ήταν ξανά στην Ελλάδα.
Αν στις ενδιάμεσες εμφανίσεις του, ο Μακάλοχ ήταν «περίεργο φρούτο», στην πλατεία Νερού πήρε την εκδίκησή του, χάρη σε αυτό που πραγματικά είναι, αυτός και η μπάντα του: ένα τεράστιο κεφάλαιο, μουσικό και συναισθηματικό, που εκτελεί σχεδόν άψογα επί σκηνής. Και όταν δεν το κάνει (στο Release, κατά την άποψή μου, το έκανε), δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Το setlist είχε απ’ όλα, από τα πιο επίπεδα «περάσματα» και κάπως αδιάφορες στιγμές, μέχρι την αποθέωση του Lips Like Sugar. Το δε Killing Moon είναι εκτός γενικού συναγωνισμού, ειδικά αν είστε πάνω από 35.
Μετά το τέκνο του Μέρσι και συνοπαδό της Λίβερπουλ, σειρά πήρε το κλου: Η Σούζαν Μπάλιον, κατά κόσμο Siouxsie Sioux, επέστρεφε και αυτή, μετά από 15 χρόνια στην Ελλάδα και 10 στην σκηνή, γενικότερα.
«Αργήσαμε να επιστρέψουμε, αλλά όχι μόνο σε σας. Γενικά. Αλλά επιστρέψαμε» μας είπε η Ice Queen, η τύπισσα που όταν παίζει επί σκηνής, είναι σαν να ακους τον Τόλκιν να σου διαβάζει ο ίδιος τα βιβλία του. Μπορεί δηλαδή να βραχνιάζει κιόλας, αλλά ποιος νοιάζεται, στ’ αλήθεια;
Με τους Banshees, όπως και με την παρέα του Μακάλοχ, θα πρέπει να γίνουν επεισόδια τύπου «Πίτερ Μέρφι» για να μην περάσεις καλά, μετά από τόσα χρόνια. Μπορεί δηλαδή η Σούζι να παραπονέθηκε για το εφέ καπνού, ότι την πείραξε στον λαιμό και βράχνιασε (αυτόματη παραπομπή: τζιμάκος και φτηνότερο μηχάνημα που φτύνει προς τη σκηνή), αλλά το πάλεψε τόσο, ώστε να μην περάσεις άσχημα ή αδιάφορα. Είπε ακόμα και το Passenger για να ξεσηκώσει περισσότερο τα πλήθη, που ήδη είχαν πιεί νερό στο όνομα των Banhsees, στα Kiss them For Me, Cities in Dust, Happy House και σε ένα περιποιημένο Spellbound για το τέλος.
Ένα μείον στην όλη ιστορία, ήταν ότι οι Viagra Boys, αυτή η ένεση μουσικής αδρεναλίνης, θα έπρεπε να είναι σε πιο πρώτο πλάνο. Κατά τα λοιπά, τα είπαμε: τα φεστιβάλ είναι συνήθως ωραία, αλλά θέλουν όρεξη, χρόνο και χρήμα, αν δεν μένεις στην Αθήνα...
