Live με φουτζιγιάμα τεχνικές

Υπάρχουν μια σειρά συγκροτήματα που θεωρούνται «σίγουρα» για την εμπορική επιτυχία μιας συναυλίας. Είναι πχ οι Πυξ Λαξ, είναι η Μποφίλιου, είναι ο Σωκράτης Μάλαμας.

Κανείς όμως από αυτούς, δεν είναι οι Χατζηφραγκέτα. Δεν είναι ο χάτζη και ο φράγκιας, οι δαλαϊλάμες του ελληνικού youtube αρχικά και οι δάσκαλοι της ρίμας και της ατάκας.

Το δίδυμο που έπαιξε ως τετράς (full band) στον Πολυχώρο, έκανε sold out (εντάξει, χωράγανε άλλοι πέντε-έξι), έκανε επίσης ρεκόρ χαμηλού μέσου όρου ηλικίας και γενικώς, έκανε χαμό.

Η μπάντα που επέστρεψε φέτος μετά από ένα hiatus που λένε και στο εξωτερικό, εξήγησε ωραία και ταξικά τα πράγματα, με στίχους που αν πχ ο μέσος Άδωνης γνώριζε πόσος κόσμος δημιουργεί το αδιαχώρητο στις συναυλίες τους (και ποιες ηλικίες), θα ξεκινούσε εκστρατεία παρόμοια με αυτές της Τίπερ Γκόρ στις ΗΠΑ πριν από 30 χρόνια. Ακούστηκαν μεταξύ άλλων Δάσκαλοι, Κατερίνες, ταξικά, γέροι, οικονομίδηδες, καλοκαιρινά μερικά καινούργια, ενώ έμειναν απέξω και αρκετά ακόμα.

Μέσα στη γενική ελαφρότητα της φάσης τους λοιπόν, τις μπαλάντες για μωράκια τ’ ουρανού και ανεκπλήρωτους έρωτες που, στην πραγματικότητα κόλλησαν σε αξύπνητα φοιτητικά πρωινά, φράπες που πέτυχαν (ή και όχι), σε λευκές εξεταστικές και μεθύσια πτυχιοδοσιών, οι Χατζηφραγκέτα πέτυχαν για άλλη μια φορά το σκοπό για ένα σωστό βράδυ Παρασκευής.