Κυβέρνηση εξαιρέσεων

Η κυβέρνηση έχει καταφέρει να δημιουργήσει μέσα σε 1,5 χρόνο ένα καθεστώς εξαίρεσης, όχι πρωτόγνωρο πάντως.

Η πιο πρόσφατη ήττα της από την επίσημη εκκλησία, υπογραμμίζει τα εξαιρετικά και τα εξαιρούμενα.

Πριν από μερικές εβδομάδες, ο υφυπουργός Προστασίας Πολίτη Λευτέρης Οικονόμου χρησιμοποίησε μια φιλοσοφική ακροβασία, την οποία είχε εισάγει ο πρωθυπουργός ως επιχείρημα και ακολούθησαν και άλλοι στο δημόσιο λόγο, ανάμεσά τους και ο δήμαρχος Ιωαννίνων. Είπε δηλαδή ότι όπως οι πιστοί δεν γιόρτασαν Πάσχα, έτσι απαγορεύτηκαν και οι εορτασμοί της επετείου του Πολυτεχνείου. Η ιδιότυπη και κενή περιεχομένου εξίσωση και η αναγωγή πολιτικών και θρησκευτικών γεγονότων σε πράξεις με κοινό παρονομαστή την «πίστη», ήταν μια αποτυχημένη προσπάθεια «ενωτικής απεύθυνσης» στο όνομα του κοινού εχθρού, της πανδημίας. Ήταν και η τελευταία.

Εν μια νυκτί απαγορεύτηκαν οι συγκεντρώσεις του Πολυτεχνείου και της απεργίας της 26^ης Νοεμβρίου και η αστυνομία επιδόθηκε σε ξύλο, συλλήψεις και πρόστιμα, επί «δικαίων και αδίκων».

Εν μια νυκτί επίσης απαγορεύτηκαν οι λειτουργίες των Φώτων που είχαν αδειοδοτηθεί μόλις 18 μέρες πριν. Η διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά, ευτυχώς η ΕΛΑΣ συγκρατήθηκε, παρότι η εκκλησία αμφισβήτησε στην πράξη την κυβερνητική απόφαση. 

Και έτσι, η κατάσταση εξαίρεσης στην Ελλάδα διαμορφώνεται με όλο και πιο αδρά χαρακτηριστικά.

Τι θα έπρεπε να γίνει δηλαδή; Να πλακώσουν οι εποχούμενες δυνάμεις της ΕΛΑΣ τους πιστούς και τις πιστές που πήγανε να λειτουργηθούν Τετάρτη πρωί των Φώτων, αφού έκλεισαν τηλεφωνικό ραντεβού και να τους φορτώσουν μερικά χρηματικά πρόστιμα;

Προφανώς και όχι.  

Ο ρόλος της αστυνομίας δεν (θα έπρεπε να) είναι καταρχήν κατασταλτικός. Φυσικά, η έννοια της καταστολής είναι συνυφασμένη με την ουσία της εξουσίας και στην Ελλάδα, μια από τις σκληρότερες αστυνομικές δυνάμεις της Ευρώπης παίζει με ζέση το ρόλο της.

Στο τέλος όμως, μένουν οι εντυπώσεις. Και αυτές είναι ότι η κυβέρνηση διαχειρίζεται τα πάντα, από το ποιοι εμβολιάζονται κατά προτεραιότητα, ποιοι «κολλάνε» πιο εύκολα και ποιοι όχι, ποιοι δικαιούνται να έχουν μίνιμουμ κοινωνική ζωή και ποιοι όχι, με δύο τουλάχιστον μέτρα και αντίστοιχα σταθμά. Και με φτηνές, επικοινωνιακού τύπου στρεψοδικίες. 

Εάν η κυβέρνηση μπορούσε να διαχειριστεί στοιχειωδώς την κατάσταση, σε διοικητικό επίπεδο τουλάχιστον, δεν θα εξαρτιόταν από τις αντιδημοκρατικές εξάρσεις υπουργών της όπως ο κ. Χρυσοχοΐδης ή τις ομολογίες του κ. Γεωργιάδη για το πώς παίρνονται οι αποφάσεις και πόσο σοβαρά λαμβάνεται υπόψη η εισήγηση ειδικών.

Φυσικά, η ήττα της από την εκκλησία αυτή τη φορά δεν έρχεται χωρίς οφέλη. Αυτό που εννόησε σαφώς ο κ. Γεωργιάδης όταν παραδεχόταν ότι στη Θεσσαλονίκη, ο σεβασμός στο δόγμα υπερίσχυσε της επιστημονικής άποψης και της δημόσιας υγείας, είναι ότι οι δύο θεσμοί συνεχίζουν να είναι «πυλώνες του πολιτεύματος», όπως το ’50 και το ’60 και θα πρέπει να αλληλοστηρίζονται. Για αυτό και η κυβέρνηση είναι ανεκτική, καθώς αυτή τη φορά απευθύνεται σε ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού της κοινού...

Η κατάσταση εξαίρεσης σε όλες τις γραμμές κοινωνικής δραστηριότητας είναι μια καθημερινότητα. Η κυβέρνηση διχάζει όλο και περισσότερο, με τρόπο επιθετικό και ενίοτε εκδικητικό. Δημιουργεί βαθμίδες νομιμότητας και «ανεκτής παρανομίας», με τρόπο που πλέον είναι εξαιρετικά προβληματικός.

Και πρέπει να σταματήσει να το κάνει, άμεσα.