Κόπραινα: σε έναν πολύ ιδιαίτερο τόπο

Ένα επίπεδο τοπίο, μια λωρίδα γης, το ποτάμι και ο Αμβρακικός. Ένας τόπος που επιβάλλεται με τη γαλήνη του. Όπου οι ήρεμες φωνές των τριών ηλικιωμένων οι οποίοι πίνουν τον καφέ τους «απλώνονται» σε όλον τον τόπο, μπερδεμένες με τις «φωνές» υδρόβιων και παρυδάτιων πουλιών και με τους ήχους των καϊκιών που πιάνουν λιμάνι, ενός φτερουγίσματος και ενός φωλιάσματος στην παρόχθια βλάστηση του ποταμού Βωβού.

Η Κόπραινα, σε απόσταση 20 περίπου χιλιομέτρων από την Άρτα, είναι ένας ιδιαίτερος τόπος. Δεν είναι από τα μέρη στον οποίο προσδίδει κανείς τον εύκολο και δημοφιλή χαρακτηρισμό «γραφικό». Είναι κάτι διαφορετικό.

Ένα μέρος που μοιάζει σαν να έχει στηθεί εκεί ένα σκηνικό ταινίας: τέσσερα μεγάλα πέτρινα κτίρια, ένα καφενεδάκι, λιγοστά ερειπωμένα σπίτια, ένας φάρος και παντού νερό. Μια κινηματογραφική αίσθηση που ενδεχομένως ενισχύεται και από το γεγονός ότι η Κόπραινα αποτέλεσε τον τόπο γυρισμάτων για την ταινία του Ντίνου Δημόπουλου «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού» (1993). Ο Δημόπουλος, που είχε ζήσει απέναντι από την Κόπραινα, στο Μενίδι, είχε γυρίσει εκεί κι άλλη ταινία, τον «Βάλτο», εν έτει 1973.

Η Κόπραινα έχει μια μεγάλη ιστορία. Στο λιμάνι της, θα ξεκίνησαν ή θα τελείωσαν πολλές ιστορίες. Το λιμάνι της είχε σημαντική εμπορική κίνηση από τη βυζαντινή εποχή μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα. Μέσω της «οδού» αυτή μεταφέρονταν τα προϊόντα, όπως και το αλάτι που υπήρχε στις αλυκές της περιοχής, στα πλοία.

Τα καροτσάκια δίπλα από τα πέτρινα κτίρια, με τις ράγες να υπάρχουν ακόμη και να φτάνουν μέχρι το λιμάνι

Μετά την απελευθέρωση της Άρτας το 1881, η ελληνική κυβέρνηση πήρε την απόφαση να βελτιώσει τις υποδομές του λιμανιού. Και έτσι δημιουργήθηκε το πέτρινο συγκρότημα του τελωνείου με τις αποθήκες. Τα εμπορεύματα έκαναν τη διαδρομή αποθήκες-λιμάνι με βαγονέτα. Το 1907, σχεδόν στην άκρη μιας στεριανής «γλώσσας» που εισχωρεί στη θάλασσα, ανεγέρθηκε και ο φάρος για έναν ασφαλή διάπλου λόγω των αβαθών.

Πέραν των εμπορικών πλοίων, δρομολόγια έκαναν και εμπορικά πλοία που ταξίδευαν για τον Πειραιά.

Αν σας αρέσει ο Τύπος, μπορείτε να τον στηρίξετε με μια συνδρομή ή δωρεά, εδώ:

Το λιμάνι της Κόπραινας άρχισε να παρακμάζει μετά τον βομβαρδισμό του το 1940. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, το λιμάνι σταμάτησε να λειτουργεί καθώς ο οδικός και λιμενικός χάρτης της χώρας άλλαξε.

Στις αρχές της νέας χιλιετίας, η πολιτεία προχώρησε στην αναστήλωση των μεγάλων πέτρινων κτιρίων και του φάρου μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων.

Στην Κόπραινα, σε μια καθημερινή φθινοπωρινή μέρα, θα συναντήσει κανείς τέσσερις ανθρώπους: Τρεις δημόσιους υπαλλήλους-εκπαιδευτικούς και μια γυναίκα 90 ετών. Οι δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Αράχθου, που στεγάζεται σε ένα από τα πέτρινα κτίρια. Τα υπόλοιπα φιλοξενούν μουσειακές χρήσεις, όπως ένα μικρό μουσείο για την ιστορία της αλιείας, το οποίο καταβάλλει την προσπάθειά του να αντέξει στη φθορά του χρόνου.

Πανοραμική άποψη της Κόπραινας και του νέου της λιμανιού

Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης ήταν αρκετά δραστήριο μέχρι πριν από δύο χρόνια, με συχνές επισκέψεις μαθητών από σχολεία για περιήγηση και ξενάγηση στον Αμβρακικό Κόλπο. Η πανδημία επέφερε μια… ησυχία.

Η πιο ζωντανή παρουσία του τόπου είναι η Βάγκιω Πλακιά μια 90χρονη, η οποία διατηρεί το μοναδικό καφενείο-ψαροταβέρνα της περιοχής. Πηγαινοέρχεται στο καφενείο και σερβίρει τους θαμώνες - ψαράδες και κατοίκους γειτονικών χωριών που έρχονται για μια βόλτα. Και όλοι θέλουν ελληνικό καφέ από τα χεράκια της.

Τον τελευταίο καιρό, η Κόπραινα έχει αποκτήσει και ένα νέο αλιευτικό καταφύγιο, με τον Δήμο Νικ. Σκουφά να έχει εκφράσει την προσδοκία του ότι ο τόπος αυτός θα μπει και στον τουριστικό χάρτη. Όπως είχε ανακοινωθεί πριν από λίγο καιρό, το νέο λιμάνι μπορεί να φιλοξενεί «κότερα όπως και μεγαλύτερα ιστιοπλοϊκά σκάφη» για ταξιδιώτες που θέλουν να «απολαύσουν το μοναδικό και εντυπωσιακό τοπίο της περιοχής, μακριά από τα πολύβουα μέρη».

Ένα χιλιόμετρο μακριά από την… πολυκοσμία του κέντρου της Κόπραινας, βρίσκεται ο περίφημος φάρος. Μια διαδρομή ενός 1 χλμ. σε μια λωρίδα γης, σε ένα πλακόστρωτο μονοπάτι, με τον Βωβό ποταμό στα δεξιά και τον Αμβρακικό Κόλπο στα αριστερά. Σε ένα κομμάτι γης, λάσπης και νερού με υδρόβια πουλιά και ποώδη αρμυρίκια τα οποία «βάφουν» το τοπίο με ένα καφεκόκκινο χρώμα.

Εκεί στην άκρη ο πέτρινος φάρος, με τον κυκλικό, ηλιακό πια, πύργο των 9 μέτρων και την οικία του φαροφύλακα που έχει αποκτήσει κι αυτή μια μουσειακή χρήση. Και από την ταράτσα της οικίας, το βλέμμα απλώς σε έναν από τους πιο σημαντικούς υγροβιότοπους της χώρας.

Ένα από τα μεγάλα πέτρινα κτίρια

Μια εγκαταλελειμμένη καλύβα ψαρά