Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω

Έχουν περάσει πάνω από οκτώ μήνες από τότε που οι πρόσφυγες έφτασαν στον Κατσικά. Οι Γιαννιώτες επέδειξαν όντως την αλληλεγγύη τους και τον ανθρωπισμό τους. Γίνεται όμως ο ανθρωπισμός να έχει τα όριά του; Ή μήπως τελικά μιλούσαμε εξαρχής για φιλανθρωπισμό κι όχι για ανθρωπισμό;

Οι πρόσφυγες είναι ανάμεσά μας, πρέπει να είναι ανάμεσά μας (και όχι σε σκηνές ή κοντέινερ σε κάποιο απομονωμένο καταυλισμό, αλλά σε ξενοδοχεία και κατοικίες). Κάποιοι από αυτούς θα φύγουν, κάποιοι όχι. Και τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν με τα παιδιά μας. Και ναι, θα καθίσουν και στο ίδιο θρανίο με τα παιδιά μας. Και στα Γιάννενα θα συμβεί αυτό, παρότι αυτή τη στιγμή τα πράγματα δεν μοιάζουν εύκολα. 

Πολλοί γονείς αντιδρούν στην ένταξη των παιδιών των προσφύγων στο σχολείο της γειτονιάς τους, επικαλούμενοι κυρίως τον κίνδυνο μετάδοσης μολυσματικών ασθενειών, παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις. Είναι σαφές ότι η ξενοφοβία υπάρχει (ενισχυμένη και από τα μηνύματα μισαλλοδοξίας που κατακλύζουν την κοινωνία μας εδώ και χρόνια), με το παραδοσιακό τρίπτυχο «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια» να μπαίνει από την πίσω πόρτα. Το… αγαπημένο αυτό τρίπτυχο το οποίο επιστρέφει όποτε κάποιος δεν μπορεί να ερμηνεύσει τις αλλαγές στην κοινωνία γύρω του, αδυνατεί (ή αρνείται πεισματικά) να βρει τον τρόπο διαμόρφωσης μιας νέας πρότασης ή δεν θέλει να διαταραχθεί η κανονικότητά του.

Επιβάλλεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω, ένα μικρό βηματάκι, για να ακούσουμε, να μάθουμε, να καταλάβουμε. Και ας κάνουν επιτέλους ένα βήμα μπροστά όλοι αυτοί που μπορούν να βοηθήσουν στο σύνολό τους την κοινότητα –όπως οι σύλλογοι δασκάλων και καθηγητών, οι ιατρικοί σύλλογοι, οι δήμοι κ.ά, που μέχρι στιγμής απλώς… παρακολουθούν. Για να μην επιτρέψουν να κυριαρχήσει ο φόβος για τον Άλλον.