Και για ποιο πράγμα να μιλήσουμε; Για τον καιρό;

Αν ανοίξεις την κουρτίνα, δύο τινά μπορούν να σου συμβούν. Ή θα δεις τον Τζορτζ Κλούνεϊ να έρχεται καταπάνω σου με το πλοίο της «Καταιγίδας» ξέροντας πως δεν θα σωθείς ή απλώς θα δεις την πραγματικότητα: τα υπέρλαμπρα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια του σπιτιού του γείτονά σου και μια πολύ κρύα χειμωνιάτικη μέρα. 

Όχι, το τέλος του κόσμου δεν έρχεται κάθε φορά που η Εθνική μας Μετεωρολογική Υπηρεσία κάνει μια πρόγνωση του καιρού την οποία τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ανώνυμες αναρτήσεις σε σάιτ την ερμηνεύουν λες και πρέπει να ετοιμάσουμε τη νέα κιβωτό του Νώε. Χειμώνας είναι. Και θα χιονίσει και δυνατούς αέρηδες θα έχει. Οπότε ας μην παραξενευόμαστε ούτε για το χιόνι που πέφτει (και για το οποίο σήμερα θα μας ενημερώσουν ποιες περιοχές «έθαψε» και αν θα τις ξαναδούμε) ούτε για την Παμβώτιδα που αγρίεψε. Να πεις ότι τα Γιάννενα ήταν μια πόλη που γαλούχησε γενιές και γενιές ναυτικών και ότι η κάθε οικογένεια κλαίει και έναν χαμένο ναυτικό στα καράβια ή στην καλύτερη περίπτωση κάθε Κυριακή ακούει «Βάρδα κι αράξαμε, έγια μόλα, γεια σου καΐκι μου, Άη Νικόλα» (πάντα μετά τον εκκλησιασμό), να την καταλάβουμε αυτή την ανησυχία για το αγρίεμα του υδάτινου στοιχείου.

Τα περί καιρού πάντως φαίνεται ότι απασχολούν σχεδόν τους πάντες. Γιατί έβρεξε, γιατί δεν έβρεξε, γιατί χιόνισε, γιατί δεν χιόνισε, γιατί έχει καύσωνα, γιατί δεν έχει καύσωνα (προσθέστε στη συνέχεια ανάλογα ερωτήματα με το «πόσο»). Και συζητήσεις ατελείωτες στα social media. Τι γίνεται; Μήπως δεν αντέχουμε πια οποιαδήποτε απότομη αλλαγή του καιρού; Μήπως δεν θέλουμε άλλες αλλαγές στην καθημερινότητά μας; Μήπως κουραστήκαμε να τα βάζουμε με τα μνημόνια και τα βάζουμε με τον καιρό (πάντα το εύκολο θύμα για τη διάθεσή μας); Μήπως πάσχουμε όλοι μας από μια καιρική… μανία; Ή μήπως ακολουθούμε όλοι την παραδοσιακή συνταγή: Όταν δεν έχουμε τίποτα να πούμε -ως κοινωνία εν τω προκειμένω-, μιλάμε για τον καιρό;