Κάθε ψήφος μετράει

Οι εκλογές της Κυριακής δεν είναι οι πιο κρίσιμες των τελευταίων ετών.

Ή πιο σωστά, δεν είναι οι πιο κρίσιμες για τους λόγους που παραθέτουν οι δύο βασικοί αντίπαλοι. Δεν θα αλλάξει κάτι τόσο συγκλονιστικά, που την επόμενη μέρα το πρωί θα πρέπει να πανηγυρίζεις στους δρόμους ή να ετοιμάζεις βαλίτσες για το εξωτερικό, ανάλογα με το τι ψήφισες.

Αυτές οι εκλογές είναι όμως κάτι πιο ουσιαστικό: είναι μια συλλογική στιγμή σε μια μακρά επικίνδυνη καμπή της ελληνικής δημοκρατίας, ένα σημείο στην πολύχρονη μετάβαση σε μια κοινωνική καθημερινότητα που φοβίζει.

Γι αυτό και κάθε ψήφος μετράει. Χτες Παρασκευή, ήταν ίσως η μοναδική πραγματικά εκλογική μέρα στα Γιάννενα. Η ερώτηση «πώς τα βλέπεις τα πράγματα» ήταν σχεδόν παντού.  

Τα τελευταία 13 χρόνια, η Ελλάδα αλλάζει βίαια και αργά. Μετατρέπεται σταδιακά σε έναν τόπο όπου οι δουλειές θα έχουν όλες, όλο και λιγότερα και πλουσιότερα αφεντικά, , τα οποία θα αποφασίζουν τι είναι δίκαιο και τι όχι.

Αυτή η αλλαγή κατά περίπτωση αργοπορεί, όταν ασκείται λαϊκή πίεση ή το μοντέλο διαχείρισης είναι πιο ήπιο-χωρίς όμως να αλλάζει σημαντικά τη ρότα.

Σε αυτά τα 13 χρόνια όμως έχει συμβεί κάτι ακόμα χειρότερο: η δημοκρατία μετατρέπεται από σύνολο συμμετοχής, ευθυνών, δικαιωμάτων, οικονομικών συσχετισμών και ελευθεριών σε υπόθεση αισθητικής.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο απόλυτος εκφραστής αυτής της επικίνδυνης μετάβασης. Η δημοκρατία ενός μέτριου πολιτικού με τεράστια οικογενειακή περιουσία και επιρροή, συνοψίζεται σε ένα αισθητικό μοντέλο που αν δεν συμφωνεί με την κοινωνική συγκυρία και ανάγκη, τόσο το χειρότερο γι αυτές.

Ο κ. Μητσοτάκης διαλέγει επικοινωνιακά τις πολιτικές και τους ανθρώπους. Ο Βορίδης, ο Άδωνης, η Αγαπηδάκη, ο Μπογδάνος το 2019, είναι οι επιτομές της αντίληψης «φταίει ο δίπλα», που επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Φταίνε οι τυρόπιτες χωρίς απόδειξη, φταίνε οι κομμουνιστές (στην τρίτη δεκαετία του 21^ου αιώνα…) , φταίνε οι ξένοι, φταίνε οι έξω. Η αποθέωση της ατομικής ευθύνης με πλήρη αφαίρεση από την «εξίσωση» αυτού που ασκεί τη συγκεκριμένη κριτική. Όλοι και όλες τους, έχουν πάρει ένα μικρό κομματάκι της δημοκρατίας για την τροπαιοθήκη κριτικής τους, μειώνοντας τη διαθέσιμη για τους υπόλοιπους-ες.

Γι αυτό και η πολιτική του κ. Μητσοτάκη πρέπει να τελειώσει.

Η ιδιοκτησιακή αντίληψη για τα πάντα, από το κόμμα του και την παράταξη, μέχρι πράγματα που δεν είναι και δεν πρέπει να είναι κανενός, όπως πχ οι δημόσιες κοινωνικές δραστηριότητες και υποδομές, είναι βαθύ πρόβλημα. Η νομιμοποίησή της με μια ψευδεπίγραφη αίσθηση ασφάλειας για κατέχοντες και με ψευδαίσθηση ταύτισης με τους κατέχοντες για τους υπόλοιπους, είναι εξίσου προβληματική και μεγεθύνει τις ανισότητες.  Είναι προβληματική ακόμα και για τους ανθρώπους που παρατάσσονται στα δεξιά του ελληνικού πολιτικού συστήματος, γιατί ξέρουν ότι ο κ. Μητσοτάκης θέλει ιδιοκτησίες και όχι παραγωγικά πολιτικά σχήματα και πως οι ίδιοι μπορεί να μη «χωράνε» σε αυτά.

Είναι η γραμμή «μόνο για τους δικούς μας», εν ολίγοις. Θα χωράνε όμως σε αυτή άνθρωποι όπως ο Άκης Σκέρτσος για παράδειγμα, ο οποίος θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα στην ίδια θέση, αν το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καταρρεύσει και χάσει τη θέση υπεροχής του στην εξουσία.

Μια εύλογη ερώτηση είναι «και τι να κάνεις;».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ιδιαίτερα ως εναλλακτική και αν το φαβορί (η ΝΔ) κερδίσει τελικά τις εκλογές, τότε η αξιωματική αντιπολίτευση θα πρέπει πραγματικά να ανακαλύψει ξανά την πολιτική, για να υπηρετήσει όντως την κοινωνία.

Και τι μπορείς να κάνεις για όλα αυτά ως πολίτης και ψηφοφόρος;

Μια εύλογη απάντηση είναι «να παραμείνεις ενεργός-η» στα πάντα και κυρίως, στην ίδια την πολιτική ύπαρξη και δραστηριότητα. Από την πιο μικρή μέχρι τη μεγαλύτερη συμμετοχή, έστω και στις εποχές που οι εναλλακτικές μικραίνουν κάτω από το βάρος της επικοινωνιακής δημοκρατίας και της υπερπροβολής των επουσιωδών πραγμάτων.

Τα δίκια των πολλών δεν είναι λαϊκισμός. Το δικαίωμα στην άνετη, δημιουργική, ελεύθερη επιλογών ζωή δεν είναι δικαιωματισμός. Το να μπορείς να φτάσεις τη ζωή και αρπαχτείς από αυτή, δεν είναι εξωτερική απειλή.

Δημοκρατία είναι. Δημοκρατία των πολλών και όχι του ατομικού γούστου.

Ίσως βέβαια όλα τα παραπάνω να είναι σχετικά και περίπλοκα.

Μερικές φορές, χρειάζεται και λίγη ποίηση, όπως αυτή του Βολόντια:

Ποιος περπατά εκεί με το δεξιό;
Αριστερό!
Αριστερό!
Αριστερό!

(φωτό δημιουργημένη από AI: "Kόσμος που συνομιλεί σε καφέ, πριν πάει να ψηφίσει")