H χαρά είναι συλλογική υπόθεση

Φέτος το καλοκαίρι, η Ελλάδα ζει την πρώτη της μετα-covid συναυλιακή σεζόν. Τα live είναι πραγματικά πολλά, τα περισσότερα είναι ενδιαφέροντα, τα χρήματα δεν είναι δα και λίγο και το κόστος, ειδικά για τους εκτός Αθήνας, σχεδόν απαγορευτικό πλέον.

Αλλά τα live, είναι live.

Και επειδή η χαρά (του live αλλά και γενικότερα) είναι μια συλλογική υπόθεση, το Athens Rocks έστειλε χαρούμενο τον κόσμο στο σπίτι του (ή οπουδήποτε αλλού) τη Δευτέρα το βράδυ, ακολουθώντας μια ασφαλή συνταγή.

Τέσσερις μπάντες που η καθεμιά έχει τη δική της σύνδεση με τον κόσμο και ειδικά με το ελληνικό κοινό. Τέσσερα συγκροτήματα σε διαφορετικές φάσεις καριέρας, με διαφορετικό μουσικό αποτύπωμα, αλλά με κοινό παρονομαστή αυτό τον αστάθμητο παράγοντα που καθορίζει τη σχέση με το ελληνικό κοινό.

Οι Fundracar και οι Rumjacks (που είχαν έρθει μέχρι τη Δωδώνη πέρυσι και έλεγαν ιστορίες πώς έπεφταν καταγγελίες επειδή στα live τους το κοινό χόρευε), πάλεψαν με τον ήλιο (που έχει γίνει επικίνδυνος) και το αναγκαστικό βάρος που σηκώνει κάθε opening μπάντα.

Οι Villagers of Ioannina City που ακολούθησαν, έβαλαν τις πρώτες «φωτιές» στο κοινό, με τον τρόπο που γνωρίζουν καλύτερα από όλο τον κόσμο. Ένα ωριαίο σετ που αναγκαστικά παρουσιάζει επιλογές κομματιών και δημιουργεί τις προσδοκίες για μια headliner εμφάνιση, για να τα (ξανα)ακούσουμε όλα στην ηλεκτρική τους εκδοχή, κατέληξαν στο ανίκητο ζεύγος «Zvara-Τούτοι οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα», εν μέσω πανδαιμονίου, πυρσών, μπύρας κ.λπ. Ο χαμός, όπως τον ξέρουμε, από τους; ανθρώπους που ξέρουμε...

Εκεί που ο ήλιος επιτέλους είχε πέσει, βγήκαν και οι Dropkick Murphys. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που καλλιτέχνες και μπάντες μπορούν να γνωρίσουν εξωφρενική δημοφιλία, «ξεκλειδώνοντας» αισθητήρια και φτιάχνοντας αφοσιωμένα κοινά. Οι DM είναι μια από αυτές τις μπάντες, ίσως στην πιο ειλικρινή σχέση που διατηρεί το ελληνικό κοινό μετά τη λατρεία στον Ρόρι Γκάλαχερ. Ο Κεν Κέισι το είπε κιόλας από σκηνής, ότι θα πρέπει να ψάξουν να δούνε μήπως έχουν κάποια… γενεαλογική σύνδεση με την Ελλάδα, λίγο πριν πατήσει το γκάζι σε αυτό το irish folk punk πού ή το αγαπάς ή όχι. Το ελληνικό ακροατήριο το αγαπάει ωστόσο ή τουλάχιστον, περνάει καλά με αυτό, εφόσον ισχύουν και άλλες συνθήκες: να πηγαίνει σε ένα μεγάλο live μετά από δύο καλοκαίρια χωρίς, να ταυτίζεται με αυτά που λέει ή πιστεύει η μπάντα που παίζει, να μπει σε ένα moshpit όταν χρειαστεί, να ανατριχιάσει με το You’ll never walk alone κ.ο.κ.

Όλα λοιπόν ήταν εκεί: The Boys are Back, Johnny, I Hardly Knew Ya, Smash Shit Up, Worker's Song, Gang's All Here, και φυσικά Shipping up to Boston, Kiss me I'm Shitfaced και φυσικότερα, Rose Tattoo.

Ακόμα και όταν τα live δεν είναι δα οι μεγαλύτερες πρωτοποριακές μουσικές αποκαλύψεις, χρειάζονται ένα βασικό συστατικό: τη χαρά, η οποία είναι βασικά συλλογική υπόθεση, όπως και το ροκενρόλ. Και αυτή, υπηρετήθηκε στο έπακρο, τη Δευτέρα το βράδυ στο ΟΑΚΑ…