Η περισσευούμενη υποκρισία

Η απόφαση του ΣτΕ, η οποία βγήκε δύσκολα και οριακά, μετά από ένα μακρύ πολιτικό και δικαστικό παρασκήνιο, είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που υφίσταται αυτή η κυβέρνηση, σε δύο επίπεδα: πρώτον, στο σχεδιασμό της για τα πράγματα. Υποτίθεται ότι τα χρήματα από τις άδειες θα πήγαιναν σε αυτό που χοντρικά έχει ονομαστεί «παράλληλο πρόγραμμα» και θα ήταν, υποτίθεται, «αντίμετρα» σε ό,τι ζητάνε οι δανειστές.

Δεύτερον, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των υποστηρικτικών ΑΝΕΛ ηττήθηκε για πρώτη φορά στα σοβαρά, δεχόμενη ένα πλήγμα στον πολιτικό της εγωισμό και στην περισσή συχνά υπεροψία της, από την ομάδα που η ίδια ανέδειξε ως βασικό της αντίπαλο. Γιατί βέβαια μια «κυβέρνηση της αριστεράς» (αν και δεν είναι τέτοια) επιλέγει να δώσει τη μεγαλύτερη πολιτική της μάχη σε αυτό το πεδίο και όχι σε αυτό των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, είναι μια άλλη υπόθεση.

Η υποκρισία όμως περισσεύει εκατέρωθεν. Από τη μια, υπάρχει μια κυβέρνηση η οποία με ένα νόμο επιχειρεί να αλλάξει το σαθρό τηλεοπτικό πεδίο 20 και πλέον χρόνων, με τα κανάλια να μην μπορούν καν να σταθούν ούτε στη μέση νεοφιλελεύθερη λογική, «ό,τι δεν είναι κερδοφόρο, κλείνει» που έγινε σημαία τόσο της ΝΔ, όσο και του πιο πρόσφατου κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, αλλά και του «ακραίου κέντρου». Με νόμο όμως που ούτε πείθει για τη δημοκρατικότητά του και το σεβασμό στην ελευθερία του Τύπου, αλλά κυρίως, δεν πείθει για την «καταστολή της διαπλοκής» με το κομμάτι των μιντιαρχών που έχουν εμπλακεί. 

Από την άλλη, υπάρχει η αντιπολίτευση που κάνει το «αντάρτικο» που ξέρει. Πριν από μερικά χρόνια, αν ρωτούσες ένα μέσο υπουργό της ΝΔ για τις προσφυγές που γίνονται π.χ. για περιβαλλοντικά θέματα στο ΣτΕ θα έβγαζε φλύκταινες, καταγγέλλοντας τους «δικομανείς», τους «εχθρούς της ανάπτυξης», τους «ιδεολήπτες» κ.λπ., αλλά και το ΣτΕ που καθυστερεί να βγάλει τις αποφάσεις. Πριν από τρια χρόνια, μην ξεχνάμε, ήταν «φυσιολογικό» για την κυβέρνηση Σαμαρά το κλείσιμο της ΕΡΤ. Και πάλι τότε, το ΣτΕ είχε κρίνει αντισυνταγματικό ζητώντας την επαναλειτουργία της, απόφαση η οποία δεν εκπληρώθηκε επί κυβέρνησης Σαμαρά, καθώς τόσο η ΔΤ όσο και η ΝΕΡΙΤ ήταν διαφορετικά σχήματα. Αλλά είπαμε, η υποκρισία γι αυτό υπάρχει.

Το ΣτΕ κατά καιρούς έχει λάβει αποφάσεις αντισυνταγματικότητας για μια σειρά διατάξεις «μνημονιακών» νόμων, οι οποίες δεν έχουν γίνει ποτέ σεβαστές, από τις κυβερνήσεις που τις ψήφισαν. Αν τα «επιτελικά» ΜΜΕ, σε κάποια από τα οποία αναφέρεται η απόφαση, είχαν αναπτύξει τον ενημερωτικό τους ρόλο με τρόπο που να λειτουργεί και «διαπαιδαγωγητικά» στο κοινό, ίσως να είχανε καλύτερη τύχη στην κρίση του και να μη χρειαζόταν καν μια δικαστική απόφαση για την κοινωνική τους νομιμοποίηση, η οποία και τώρα ακόμα, είναι υπό αμφισβήτηση.

Περιμένοντας τις εξελίξεις πάντως, όπου διαβάζετε  πολλή «συνταγματικότητα», κρατάτε και μια πισινή…