Η ιστορία της βίας

 «Ο Δικαστής Ντρεντ είναι όχι μόνο ιδιαίτερα γνωστός παγκοσμίως ως φανταστικός χαρακτήρας κόμικς, αλλά χρησιμοποιείται και ως παράδειγμα και στο γραπτό λόγο όπως σε άρθρα εφημερίδων και στον τόπο έκδοσης του κόμικ, τη Βρετανία^[4], αλλά και σε άλλες χώρες (και στην Ελλάδα^[5][6]), συνδεόμενο συνήθως με το ρόλο των αστυνομικών και της αστυνομίας» (Wikipedia)

O δικαστής Ντρέντ είναι το δημιούργημα του Τζον Βάγκνερ, του σεναριογράφου που συνεργαζόταν κυρίως με τον κομίστα Κάρλος Εθκουέρα. Ο Ντρεντ δημιουργήθηκε και ζει σε ένα «δυστοπικό μέλλον» που λένε και οι αριστεροί αρθρογράφοι όταν θέλουν να ξορκίσουν το κοντινό παρόν, το 1977, όταν οι κοινωνικές ελευθερίες αισθάνονταν πολύ καλύτερα όταν ξυπνούσαν το πρωί.

Ο Ντρεντ λοιπόν, είναι ένας μάτσο αστυνομικός-δικαστής. Ο Βάγκνερ ήταν από τους πρώτους που σκιαγράφησε τόσο επιτυχημένα μια πρόβλεψη για ένα μέλλον που εμπνέεται από το βαθύ παρελθόν. Το παρελθόν όπου οι εξουσίες δεν διαπλέκονται απλά, αλλά είναι συγκεντρωμένες σε όλο και λιγότερα χέρια και ταυτίζονται.

Το περιστατικό στο Κουκάκι με τον ξυλοδαρμό, τη σύλληψη και την κατηγορία του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ, είναι μια ενσάρκωση αυτής του «μελλοντικού παρόντος». Η μεγαλύτερη τομή που προσπαθεί να φέρει η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη συμμετοχή του «βενιζελικού ΠΑΣΟΚ», είναι αυτό που επιχειρεί η άρχουσα τάξη σε όλο τον κόσμο σχεδόν: τη συγκέντρωση των εξουσιών, την άρση των διακρίσεων μεταξύ τους και τελικά, τη δημιουργία της κατάστασης μόνιμης έκτακτης ανάγκης.

Πέρα από τον… τραμπισμό που έχει πάθει η κυβέρνηση, με τους διάφορους γραφικούς και μη να επωμίζονται τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που είδαν (και άκουσαν) όσοι ασχολήθηκαν με το περιστατικό του Κουκακίου, η επιχείρηση ομογενοποίησης των εξουσιών εξελίσσεται σε μια καθημερινότητά της. Η αστυνομία έχει τον απόλυτο έλεγχο και νομιμοποιείται ντε φάκτο να μπαίνει σε σπίτια, καθότι η παρουσία της ισοδυναμεί με την εξουσία την ίδια.

Η μετάβαση σε ένα άλλο οικονομικό (και ταυτόχρονα ή κατ’ επέκταση) κοινωνικό μοντέλο έχει σε ένα βαθμό επιτευχθεί, αφού την υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις, σε διάφορες διαβαθμίσεις πιστότητας και προθυμίας και με διάφορους τρόπους εφαρμογής. Τώρα, ήρθε η ώρα για την εξουσία να εξασφαλίσει ότι δεν θα υπάρξει επιστροφή στα προηγούμενα μοντέλα.

Ο Τζον Βάγκνερ μένει στην ιστορία και για ένα ακόμα έργο του: Την ιστορία της βίας. Το graphic novel του 1997 έκανε (εξαιρετική) ταινία το 2005 ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ. Εκεί, ένας φιλήσυχος κατά τα φαινόμενα τύπος, παρασύρεται από την ίδια του την ιστορία, αλλά και από αυτό που έχει δημιουργηθεί γύρω του ως «κανονικότητα».