![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/01d@2x.png)
Στις 27 Ιουλίου του 1979, ο Άνγκους μακ Κίνον Γιάνγκ ήταν μόλις 24 ετών, αλλά ακόμα φορούσε σχολική στολή. Το ίδιο κάνει και σήμερα βέβαια, στα 64 του. Οι AC/DC είχαν ήδη πέντε άλμπουμ στο ενεργητικό τους και ετοιμάζονταν για το έκτο. Αυτό που θα τους καθιέρωνε ως μπάντα με τόνους εκτοπίσματος, αλλά και θα έμελλε να είναι το «προφητικό» για τον τραγουδιστή τους, τον Μπον Σκοτ.
Το Highway to Hell λοιπόν, έπρεπε να είναι το «εισιτήριο» για την αμερικάνικη αγορά. Αυτό σήμαινε ότι θα άλλαζαν παραγωγό, κάτι που κακοφάνηκε στη μπάντα, θα έπρεπε ο Σκοτ να πάρει μερικά μαθήματα ορθοφωνίας και αναπνοών και γενικά, να γίνουν πιο επαγγελματικά τα πράγματα.
Τίποτα από αυτά δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία όμως, αν ο Άνγκους και ο αδερφός του, ο Μάλκολμ, δεν έγραφαν το ομώνυμο κομμάτι.
Συνέβη σε ένα στούντιο στο Μαϊάμι, με τον Άνγκους να παίζει κιθάρα και τον Μάλκολμ ντραμς, αντί για κιθάρα. Γράψανε μόνο την εισαγωγή του Highway to Hell σε μια κασέτα, την οποία κατόπιν χάλασαν. Την ξανάφτιαξε ο Σκοτ που ήταν ειδικός… κασετολόγος και έτσι, μια από τις πιο διάσημες εισαγωγές του ροκενρόλ δεν χάθηκε.
Ο δίσκος ήταν γενικά μια απόδειξη ότι οι AC/DC είχαν ωριμάσει συνθετικά και μπορούσαν να ισοπεδώνουν μουσικά ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, αλλά ταυτόχρονα να πίνουν μπύρες και να κάνουν χαζομάρες: Girls got Rhythm, Touch too much, Shot down in flames, το If you want blood (you’ve got it) που εκτός από τίτλος του προηγούμενου άλμπουμ τους, γινόταν και κομμάτι πλέον.
Το Highway to Hell που είναι 40 χρόνων πλέον, είναι ο πιο αλάνικος δίσκος του ροκενρόλ, σηματοδοτημένος από τη φιγούρα του Μπον Σκοτ, ο οποίος θα έκανε πράξη τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού περίπου ένα χρόνο αργότερα. Οι AC/DC θα προχωρούσαν με το Back in black και τη μεγαλύτερη επιτυχία τους, μέχρι τότε, αλλά τίποτε πια δεν θα ήταν το ίδιο… Ούτε καν σήμερα, που, χωρίς πια τον Μάλκολμ, ο Άνγκους σκέφτεται να ξαναμαζέψει τη μπάντα για επετειακούς λόγους.
