![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/04n@2x.png)
Το 1ο Εργασιακό Πρωτάθλημα Basketball στο Νομό Ιωαννίνων έληξε και ήδη λείπει σε όλους όσοι συμμετείχαν, αλλά και σε όλους όσοι το παρακολουθούσαν είτε στα γήπεδα, είτε στα social media, είτε στα καφέ της πόλης.
«Το Εργασιακό πέτυχε την πρώτη μέρα που ολοκληρώθηκε ο πρώτος αγώνας» όπως πολύ σωστά μου είπε ένας φίλος. Ένας άλλος φίλος απορούσε πως ενώ ήταν σε εξέλιξη πολλά αθλητικά δρώμενα στην πόλη, όλος ο κόσμος ασχολούνταν και συζητούσε για το Εργασιακό.
Για ποιο λόγο τελικά το Εργασιακό πέτυχε;
Πολύ απλά πέτυχε γιατί οι συντελεστές αυτού του εγχειρήματος αποδείχθηκαν οι πλέον κατάλληλοι να συμβάλλουν στη διοργάνωση ενός event σαν κι αυτό και είχαν σα πρώτη και τελευταία σκέψη να αναπτύξουν το άθλημα, να γυμναστούν, να εκτονωθούν και όχι να κατακτήσουν με κάθε τρόπο την νίκη στο επόμενο ματς.
Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ σε μία νεοσύστατη ομάδα 12 ατόμων (η δωδεκαμελής ομάδα των εκπροσώπων των ομάδων) στην οποία όλες οι αποφάσεις να παίρνονται ομόφωνα μέσα σε 5 λεπτά. Όποιο ζήτημα προέκυπτε αντιμετωπίζονταν γρήγορα, αντικειμενικά και με γνώμονα την σωστή λειτουργία του θεσμού και κανένας από τους εκπροσώπους δεν έβαζε το συμφέρον της ομάδας του πάνω από το συμφέρον τους Πρωταθλήματος.
Πέτυχε γιατί μπήκαν σωστοί κανόνες από την αρχή και γιατί ο κανονισμός που φτιάχτηκε ήταν καλά μελετημένος. Προστάτευε την αδύναμη ομάδα από την ισχυρή. Φρόντιζε να ανεβάζει το επίπεδο των αγώνων με την προσθήκη του ενός ενεργού αθλητή, ενώ με την δυνατότητα μεταγραφής ενός παίκτη εκτός επαγγελματικού κλάδου, προσέθετε αξία στο πρωτάθλημα και δεν κινούνταν στη λογική του αποκλεισμού.
Πέτυχε γιατί όποιος κι αν ασχολήθηκε σε κάποιον τομέα, κάτι σημαντικό πρόσφερε από την πλευρά του. Οι «γιατρίνες» μας, η Ιωάννα Λιοκάτη, η Αφροδίτη Τσουμάνη και η Ξένια Οικονόμου, οι οποίες μας φρόντιζαν σε κάθε τραυματισμό και με την θετική τους αύρα αποτελούσαν μία ευχάριστη νότα σε κάθε ματς. Η Δήμητρα Γιωτίτσα, ο Λευτέρης Καννής και η Ευγενία Μουτσίκα, που όποτε ήταν πίσω από το γραφείο της γραμματείας μας έδιναν σιγουριά και εξέπεμπαν αξιοπιστία. Οι υπεύθυνοι των γηπέδων Αναστασία Φυλακτακίδου για το Πανεπιστημιακό Γυμναστήριο, ο Γιώργος Σκούρας και ο Παύλος Κοντογιάννης για το ΕΑΝΚΙ, ο Γιώργος Μέτσιος για το Γυμναστήριο Μετσόβου και ο Κώστας Ντιναλέξης για το Γήπεδο Καλπακίου, χωρίς την άμεση ανταπόκριση των οποίων ακόμα θα ψάχναμε για το πότε θα γίνουν οι αγώνες. Είχε προηγηθεί φυσικά η παραχώρηση των παραπάνω εγκαταστάσεων από τον Δήμαρχο Ιωαννιτών Θωμά Μπέγκα, τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Γεώργιο Καψάλη, τον Δήμαρχο Μετσόβου Κώστα Τζαφέα, τον Δήμαρχο Πωγωνίου Κώστα Καψάλη και τον Πρόεδρο του ΠΕΑΚΙ Σπύρο Πάικα, τους οποίους και ευχαριστώ ιδιαίτερα.
Το Εργασιακό πέτυχε γιατί ο Γιώργος Στύλιος, πάντα ήταν παρών σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε και δεν αρνήθηκε ούτε μία φορά να κάνει ό,τιδήποτε ήταν αναγκαίο για να λειτουργήσει το Πρωτάθλημα.Πέτυχε γιατί ο Βασίλης Λούπας επικοινώνησε με τον καλύτερο τρόπο την ομορφιά του Πρωταθλήματος και αγρίεψε όταν έπρεπε. Πέτυχε γιατί ο Νίκος Κασιούμης προστάτευσε με τον τρόπο του τον θεσμό και αποφύγαμε τις κακοτοπιές. Πέτυχε γιατί ο Γιώργος Χήρας προσφέρθηκε να κάνει αμέτρητες σκοπιές στο Πανεπιστημιακό Γυμναστήριο, προκειμένου να μπορούμε να παίζουμε εκεί. Πέτυχε γιατί ο Αλέξανδρος Ντάκης είχε πάντα μία θετική προσέγγιση στα ζητήματα και στο τέλος μας αποκάλυψε και το ταλέντο του ως παρουσιαστής. Πέτυχε γιατί ο Θανάσης Παππάς είχε τον απόλυτο έλεγχο στα οικονομικά του Πρωταθλήματος. Πέτυχε γιατί ο Γιώργος Χαβέλας υποστήριζε με κάθε τρόπο το εγχείρημα αυτό και έσβηνε αρκετές «φωτιές» πριν αυτές επεκταθούν.
Επικοινωνιακά δε , τόσο ο Μιχάλης Μπάθας με την ιδέα και δημιουργία του Facebook Page «Το Στέκι του Εργασιακού Πρωταθλήματος», όπου όλοι μπαίναμε για να διαβάσουμε τα σχόλια άλλων ή να ποστάρουμε τα δικά μας , όσο και ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου με τα κείμενά του, τις ιδέες του και τις συνεντεύξεις του, συνέβαλαν τα μέγιστα ώστε το Εργασιακό να γίνει “the talk of the town”.
Το Εργασιακό πέτυχε γιατί σε κανένα άλλο Πρωτάθλημα δεν θα μπορούσε σε έναν αγώνα ο οποίος είχε ήδη κριθεί, να παίξουν στα δύο τελευταία λεπτά τα παιδιά των παικτών των ομάδων προσφέροντάς μας την καλύτερη στιγμή του Πρωταθλήματος. Αυτό έγινε στον αγώνα μεταξύ Αστυνομικών και ΜΜΕ και δεν θα μπορούσε να είναι κανενός άλλου ιδέα πέραν του Μιχάλη Μερτζιανίδη.
Τέλος, πέτυχε γιατί δεν αντιμετωπίσαμε τους διαιτητές σαν αντιπάλους μέσα και έξω από το γήπεδο, αλλά ως τους απόλυτους άρχοντες των αγώνων διαφυλάττοντας το ρόλο και το κύρος τους, ακόμα και όταν αυτοί οι ίδιοι δεν μπορούσαν να το κάνουν είτε λόγω καταστάσεων είτε λόγω χαρακτήρα. Ας μη γελιόμαστε, άνθρωποι είναι κι αυτοί και ο δρόμος που έχουν διαλέξει δεν είναι εύκολος στην ελληνική πραγματικότητα. Σημαντική φυσικά ήταν και η συμβολή του Σπύρου Καρακώστα, ο οποίος δεν μου δήλωσε ποτέ αδυναμία να βρει διαιτητές για να καλύψει τους αγώνες που όριζε η επιτροπή μας.
Θέλω φυσικά να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Θοδωρή Ιωαννίδη, του οποίου η γνώμη είχε βαρύνουσα σημασία για μένα και με τον οποίον είχαμε καθημερινή επικοινωνία για ό,τι συνέβαινε στους αγώνες και ό,τι συζητιόνταν στα πηγαδάκια του Εργασιακού, καθώς και τον Χρήστο Γεωργίου για την μπασκετική εμπειρία που κατέθεσε και την πίστη του στο εγχείρημα.
Το Εργασιακό ήρθε για να μείνει. Ήρθε για να δείξει πως αυτή η πόλη έχει μπασκετικό κοινό που αγαπάει το άθλημα και θέλει να προσφέρει, αρκεί να του δοθεί χώρος και χρόνος να λειτουργήσει. Ήρθε όμως και για να διδάξει πως για να πάει το μπάσκετ ένα βήμα παραπέρα δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων και εγκαταστάσεων, αλλά και θέμα νέων ιδεών και ανθρώπων.
Αυτά…..ραντεβού του χρόνου στο 2ο!
Ηλίας Γκαζιάνης – Πολιτικός Μηχανικός
Εκ των διοργανωτών του 1ου Εργασιακού Πρωταθλήματος Μπάσκετ
