Γιατί η νύχτα είναι σκοτεινή και γεμάτη μέταλλα…

Ακόμα και όσοι-ες δεν είναι από την Κυψέλη και δεν έχουν δει τους Rotting Christ το 1990 σε γυμναστήριο σχολείου ή σε κατάληψη στέγης, έμαθαν το (προβοκατόρικο) όνομά τους πρόσφατα, γιατί η συναυλία τους στην Πάτρα αναβλήθηκε μετά από πιέσεις ακροδεξιών, παραθρησκευτικών ομάδων κ.λπ.

Σάββατο βράδυ ήρθαν στο Stage, στα Γιάννενα και άφησαν πίσω τους μια εμβληματική συναυλία. Όχι απλώς γιατί οι ίδιοι ήταν αυτοί που είναι σχεδόν πάντα, μια περίπλοκη στην ουσία black μπάντα που έχει αλλάξει πολύ αυτά τα τριάντα χρόνια ύπαρξής της, αλλά και γιατί κρατάει μια ουσία που την έχει φτιάξει η ίδια:

Επιθετικός πάντα ήχος, «ντυμένος» με ριφ που μελωδικό χαρντ ροκ συγκρότημα δεν τα ‘χει εύκολα, στιχουργική θεματολογία που κυμαίνεται από τα πιο πρωτόλεια αγγλικά του ελληνικού black metal πίσω στα 90’s και φτάνει μέχρι την Ασκητική του Καζαντζάκη (ναι, του Καζαντζάκη) και τις συνθέσεις του Χριστόδουλου Χάλαρη, μουσική στάση κόντρα και ενάντια σε κάθε θρησκευτική εξάρτηση, η οποία σε γενικότερο, κοινωνικό επίπεδο, συμπεριλαμβάνεται στο εξής: Non Serviam, «δεν υπηρετούμε» , το κομμάτι (και άλμπουμ) που φέτος γίνεται 25 χρονών.

Τα παραπάνω αφορούν την κοινωνιολογική ανάλυση, προκειμένου να γίνει αντιληπτό ότι οι RC ανήκουν στη διαχρονική «τριαρχία» της ελληνικής σκηνής, μαζί με τους Last Drive και τους Nightstalker.

Γιατί η πραγματική ουσία στα live των RC είναι ότι γίνεται ΧΑΜΟΣ και εξαίρεση δεν αποτέλεσαν τα του Σαββάτου.

Αφενός γιατί οι RC είχαν να έρθουν αρκετά χρόνια στα Γιάννενα, αφετέρου γιατί ήταν το πρώτο live μετά τα γεγονότα της Πάτρας, τρίτον γιατί ο κόσμος γέμισε το Stage αφήνοντας χαμόγελα στο metal κοινό της πόλης και τέταρτον, γιατί πάλι παράχθηκε ενέργεια ικανή να φωτίσει την Ελεούσα συν τα περίχωρα.

Το live άνοιξαν οι Psyanide από τη Θεσσαλονίκη και μετά τα πράγματα ζόρισαν αρκετά, καθότι οι Spider Kickers δεν χαρίζονται γενικά και ούτε το Σάββατο το έκαναν. Η εγχώρια «περηφάνεια» του thrash μόνο βετεράνοι δεν είναι, έστω και αν όλοι-ες μεγαλώνουμε…

Οι RC μπήκανε με ψαλμωδίες και έπιασαν το κοινό από τα μούτρα με το καινούργιο τους άλμπουμ «Heretics» και μερικά «μπρος-πίσω» στο «Rituals» και στο «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού».  Δεν άφησαν εκτός ούτε το «Aealo» αλλά και παλιότερες (επικές) στιγμές τους. Στο «1-2-3» του Σάκη Τόλη, το κοινό ανταποκρινόταν με ταχύτητα δεκαεξαπύρηνου επεξεργαστή και ειδικά στο σαρωτικό In Yumen/Xibalba «σηκώθηκε σκόνη».

Το Non Serviam στο encore αφέθηκε επίτηδες εκτός των προηγούμενων ως «καλή στιγμή» της μπάντας. Για να εξηγηθούμε, οι Rotting Christ είναι συγκρότημα αναφοράς, όχι μόνο γιατί έχουν βγάλει μερικούς εξαιρετικούς δίσκους ή γιατί δημιουργικά και κοινωνικά τα πλάτη της αντίληψής τους είναι πολύ μεγαλύτερα από τον ακάλυπτο πολυκατοικίας που καλύπτει η σκέψη των επικριτών τους, ούτε γιατί έχουν παίξει κυριολεκτικά παντού, από την Ινδία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες μέχρι τα βάθη της Λατινικής Αμερικής.

Είναι συγκρότημα αναφοράς, κυρίως γιατί το Non Serviam το παίζει μαζί (κυριολεκτικά μαζί) με το κοινό του, γεμίζοντας τη σκηνή. Το κοινό που τόσο αγαπάει και τόσο τους αγαπάει, ίσως γιατί, ακόμα και σε αυτή την ιδιότυπη «μασονία» του heavy metal οι RC μοιάζουν σε πολλά πράγματα με γαλατικό χωριό…