Ένα απόγευμα του 2006, στο κλειστό του ΟΑΚΑ

Οι συναυλίες των μεγάλων συγκροτημάτων στην Ελλάδα, χωρίζονται σε μερικές κατηγορίες: μεγάλες μπάντες που έρχονται αρκετές φορές (πχ οι Maiden), μπάντες που έρχονται στην κορύφωση της καριέρας τους και παίζουν καλά (Portishead), καλούτσικα (Black Keys) και άθλια (Blur) και αυτά που τα βλέπεις μια φορά και τέλος.

Τέτοια live ήταν οι Pink Floyd στην Αθήνα το ’89, οι Black Sabbath το 2005 με τους τέσσερις αρχιεπισκόπους σε θέση μάχης, στη Μαλακάσα και οι Pearl Jam, το 2006, στις 30 Σεπτεμβρίου, στο κλειστό του ΟΑΚΑ.

Εκείνο το live ήταν κυριολεκτικά ανεξάντλητο. Οι Pearl Jam ερχόντουσαν τότε με το «Avocado» άλμπουμ στις αποσκευές τους, που φαινόταν «έτσι κι έτσι» σε πολύ κόσμο.

Κανείς και καμιά όμως δεν πήγε εκείνο το απόγευμα στο κλειστό του ΟΑΚΑ να κάνει κριτική. Πήγε να δει ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του πλανήτη (ακόμα), να παίζει παραπάνω από δύο ώρες και να αφήνει χαλάσματα, μπουκάλια με κρασί και μια γλυκιά αίσθηση πίσω του.

Καταρχάς, ήταν το ξεκίνημα: αιφνιδιαστικό, με το Go και το Animal, αλλά το Life Wasted, το δεύτερο καλύτερο κομμάτι του Avocado, για να συνεχίσουν, περίπου στη μέση του live, με το Even Flow και μια εκδοχή του Daughter μαζί με το Another Brick In the Wall των Floyd.

Κάπου εκεί φαινόταν ότι η κατάσταση θα εκτροχιαζόταν σύντομα, καθώς οι Jam δεν έπαιζαν καλύτερα και από τον ήχο που τους εξασφάλιζε η εγκατάσταση και η ακουστική του ΟΑΚΑ εκείνο το βράδυ, αλλά κυρίως, γιατί έπαιζαν την ψυχή τους και ό,τι τους άρεσε.

 Στο πρώτο encore μπήκανε με το Footsteps και περάσανε σταδιακά στο Black και την πρώτη μεγάλη έκπληξη (και έκρηξη) της βραδιάς, το Rearviewmirror. Στο Porch κατεβήκανε και γύρισαν ξανά για να παίξουν το Smile, να αφιερώσουν το I Believe In Miracles στους Ramones που πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλο τότε (ο Τζόνι είχε φύγει το 2004) και, μετά από μια ανεπαίσθητη παύση, να παίξουν το Alive.

Εκεί, το ΟΑΚΑ έπλευσε ομαδόν προς την κατεύθυνση που έδειχνε ο Έντι Βέντερ από τη σκηνή, σε μια ενότητα που βασικά, ελπίζεις να συμβεί όταν πας να δεις μια τέτοια συναυλία. Το Alive ήταν μια συγκλονιστική μουσική στιγμή για τα ελληνικά συναυλιακά δεδομένα και συνέβη αργά εκείνο το απόγευμα.

Τα φώτα έσβησαν, αλλά η μπάντα δεν κατέβαινε. Άναψαν ξανά, όχι όμως της σκηνής αλλά όλα, αλλά οι PJ ήταν ακόμα εκεί, για να σαρώσουν ό,τι απέμενε, με το Rockin' In The Free World και καπάκι, το Yellow Ledbetter με μια συνεκδοχή του Little Wing και τον Βέντερ να κρέμεται από τη σκηνή με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι…