Εκλογές-δήλωση πίστης

Από τις «εκλογές της κεντροαριστεράς» κερδισμένο βγήκε το ΠΑΣΟΚ, για αρκετούς λόγους. Πρώτον, γιατί  επανασυσπείρωσε πολιτικά τουλάχιστον, ένα κομμάτι του κόσμου που χάνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, γιατί περιμένει να αποκτήσει "κυρίαρχο του παιχνιδιού" (φαβορί η κα Γεννηματά), κάτι που δεν είχε μέχρι τώρα και έχει μάθει να ζει με αυτό.  Τρίτον, γιατί εξοικονόμησε ποσό άνω των 600.000 ευρώ από τις συμμετοχές των ψηφοφόρων στις εκλογές, σε μια εποχή που χρωστάει σχεδόν σε ό, τι ανασαίνει. Υπό αυτούς τους όρους, οι εκλογές είναι «λάθος» σε ό,τι αφορά το διακηρυγμένο επίδικό τους. Δεν υπάρχουν νέοι πολιτικοί φορείς, ας μην γελιόμαστε. Όμως: υπάρχει και μια άλλη όψη:

Είναι σημαντικά αυτά, πολιτικά; Για το ΠΑΣΟΚ, είναι. Μόνο γι αυτό όμως και όχι για την «κεντροαριστερά» γενικά, καθότι αυτός ο χώρος δεν υφίσταται, όπως τουλάχιστον τον ευαγγελίζονται οι υποστηρικτές του. Η κεντροαριστερά δεν υπάρχει γιατί και τα δύο συνθετικά της έχουν στραφεί εναντίον του χώρου στον οποίο αναφέρονται και δεν εκφράζουν τίποτε, στο σύγχρονο καπιταλισμό, παρά μόνο τη «συγκαταβατική» διαιώνισή του. Η αριστερά στην Ελλάδα λοιδορείται από «φίλους και εχθρούς» με διαφορετικό τρόπο και για διαφορετικούς λόγους και το κέντρο των «ρεαλιστικών κοινωνικών συμβολαίων» έχει πεθάνει από τη στιγμή που δεν ήταν χρήσιμο για το κεφάλαιο.

Το ΠΑΣΟΚ όμως, χρειαζόταν κάτι τονωτικό μετά τα αλλεπάλληλα στραβοπατήματα. Μην ξεχνάμε ότι είναι το πρώτο κόμμα που «σύστησε» το μνημόνιο στους Έλληνες, μετά το συνέχισε συγκυβερνώντας με τη ΝΔ και διάφορους, από την ακροδεξιά μέχρι τη μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατία και στο τέλος, παρέδωσε τη σκυτάλη στον ΣΥΡΙΖΑ που συνεχίζει με την ίδια σταθερότητα, σχεδόν την ίδια πολιτική (μαζί με τους ΑΝΕΛ).  Στράφηκε δηλαδή εναντίον του ίδιου του κόσμου του και τώρα, τον κάλεσε να ξανασυσπειρωθεί με ένα τέχνασμα που ο Αντρέας Παπαντρέου έβγαζε από το μανίκι κάθε φορά που ήθελε μια λαϊκή ετυμηγορία για εσωτερική κατανάλωση.

Στο κάλεσμα αυτό δεν ανταποκρίθηκαν… μιλιούνια όπως το αφήγημα που «χτίζεται» από τους περισσότερους υποψηφίους και τα προσκείμενα ΜΜΕ. Μην ξεχνάμε ότι ούτε τις εκλογές του 2015 έπιασε σε αριθμούς, χωρίς να υπολογίζονται οι ψηφοφόροι του «Ποταμιού», αν δεχτούμε ότι όντως στις εκλογές της Κυριακής ψήφιζαν δύο οργανωμένοι πολιτικοί φορείς.

Ανταποκρίθηκαν όμως αυτοί που… έπρεπε. Κόσμος ο οποίος έχασε την πίστη του στο ΠΑΣΟΚ και είναι σε προχωρημένη ηλικία, κρατάει ακόμα όμως τα «κλειδιά» κοινωνικών και συνδικαλιστικών χώρων, ακόμα και αν μια ή δύο φορές έχει ψηφίσει κάτι άλλο σε πρόσφατες βουλευτικές αναμετρήσεις. Υπό αυτή την έννοια, το ΠΑΣΟΚ πήρε μια «δήλωση πίστης» από τον κόσμο στον οποίο βασικά απευθύνεται. Επίσης, καθάρισε με πολιτικούς χώρους που ποτέ δεν είχαν ένα σοβαρό πολιτικό επίδικο, όπως το «Ποτάμι». Ο υποψήφιος του κόμματος θα πρέπει τώρα να δει το… πραγματικό πρόσωπο της ρεάλ πολιτίκ που δεν καταλαβαίνει από «καινοτόμες ιδέες για να κάνουμε τα γραφεία μας άνετα  και brainstorm friendly». Πέρα όμως από τα πανηγύρια, υπάρχει και η πραγματικότητα: στις εκλογές ψήφισαν πολύ λίγοι  νέοι άνθρωποι. Έτσι και αλλιώς, οι 30-40 του πρόσφατου ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή είναι σε καίριες κυβερνητικές θέσεις (ή και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ) και συνεχίζουν αυτό που έκαναν και ως μέλη του ΠΑΣΟΚ, να νέμονται την εξουσία. Όσο αυτό το «χαρτί», της εξουσίας δηλαδή, δεν επιστρέφει στο ΠΑΣΟΚ, τότε την επόμενη φορά θα χρειαστεί ένα άλλο «κόλπο» ανάνηψης.

Αμφότεροι οι υποψήφιοι της επόμενης Κυριακής, το γνωρίζουν αυτό. Τόσο η Φώφη Γεννηματά, όσο και ο Νίκος Ανδρουλάκης, ξέρουν ότι το επόμενο στοίχημα του κόμματος είναι ένα 8% τουλάχιστον στις εκλογές που θα γίνουν εκτός κοσμοϊστορικού απροόπτου το 2019 και μια συγκυβέρνηση που θα ξαναφέρει στο κόμμα αυτό που τόσο του έχει λείψει: την εξουσία. Με ποιον θα συγκυβερνήσουν, έχουν καιρό να το σκεφτούν. Τα «συγχαρητήρια» όμως από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για την πολιτικοποίηση και συμμετοχή του κόσμου (που τη θυμούνται πάντως μόνο όταν τους συμφέρει-συνήθως την απαξιώνουν ή και την αποδομούν), είναι ένα δείγμα ότι το παιχνίδι συνεχίζει να παίζεται.