Είναι το New Girl τα «Φιλαράκια» των ‘10s;

Όταν πρωτοβγήκαν στον αέρα οι «Friends», τους οποίους κατόπιν μάθαμε από το Star ως «Φιλαράκια» με τόσες επαναλήψεις, όσες δεν έχει κάνει στην Ιστορία υποψήφιος στις πανελλαδικές εξετάσεις, οι κριτικοί έπεσαν να «φάνε» τη σειρά. Ενδεχομένως να μην είχαν και άδικο όταν έκριναν την υποκριτική ικανότητα των πρωταγωνιστών (κανείς τους δεν έκανε τρομερή καριέρα κατόπιν, εκτός από την Τζένιφερ Άνιστον), ωστόσο έπεσαν έξω στην ουσία: η σειρά είχε πλάκα και «έπιανε» το πνεύμα της εποχής.

Οι επόμενες απόπειρες για μίμηση της συνταγής, ήταν κατά κύριο λόγο αποτυχημένες. Το Big Bang Theory είναι μια εξαίρεση, αλλά με «ειδικό» γενικά κοινό.

Και φτάνουμε στο 2011 και το New Girl. Η σειρά που κάνει και αναφορές στα «Φιλαράκια» χωρίς ντροπή, υπενθυμίζοντας ότι οι χαρακτήρες της ήταν στο δημοτικό, άντε στο γυμνάσιο όταν ο Ρος την έπεφτε άγαρμπα στη Ρέιτσελ και ο Τζόι ήταν ένας μικρός θεούλης, είναι ο επίσημος διάδοχος. Και αυτό συμβαίνει παρότι αυτή την εποχή κινδυνεύει από χαμηλά νούμερα τηλεθέασης και αν δεν έχει συμβεί ήδη, ίσως σταματήσει στην έκτη σεζόν.

Μέχρι τώρα πάντως, το New Girl, στηριζόμενο βασικά στην εξαιρετική Ζούι Ντεσανέλ, είναι «πακεταρισμένη» η middle class 30κάτι αμερικάνικη γενιά. Χαρακτήρες που «πιάνουν» την κρίση, η οποία διεισδύει και στη μεσαία τάξη και τα παιδιά της, που συγκατοικούν και προσπαθούν να τα φέρουν βόλτα ή ακόμα και όταν τα καταφέρνουν, επιστρέφουν στην κοινωνικοποίηση της παρέας.

Η σειρά της Ελίζαμπεθ Μέριγουέδερ δεν είναι κανένα αριστούργημα αναφοράς. Είναι όμως εκείνη η «εύκολη», χαριτωμένη, ελαφρά προβληματισμένη, έξυπνη και πολύ αστεία σειρά που χρειάζεσαι το Σάββατο και την Κυριακή το μεσημέρι μετά το φαΐ, για να μην πέσεις σε κανένα life μαγκαζίνο ελληνικού καναλιού και σου κάτσει όρθιο το παστίτσιο.