Το διαχρονικό «ψέκασμα» της εξουσίας στην Ελλάδα

Σε μια συγκυρία που η Ελλάδα, έχοντας ήδη καθυστερήσει πολύ στην εμβολιαστική διαδικασία, θέλει να καλύψει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τον πληθυσμό της, η επίσημη εξουσία υποδαυλίζει τη χρόνια ελληνική καχυποψία, με το χειρότερο δυνατό τρόπο.

Η δημόσια τοποθέτηση της εθνικής επιτροπής εμβολιασμών, με μια ακόμα «ανατροπή» στην καταλληλόλητα του εμβολίου της AstraZeneca, είναι ελλιπής. Όχι επιστημονικά. Σε αυτό το κομμάτι, η επιτροπή έσπευσε να παραθέσει ακόμα και βιβλιογραφία.

Είναι ελλιπής σε όλα τα άλλα απαραίτητα για τη διαπαιδαγώγηση ενός λαού, που η εξουσία τον αντιμετωπίζει εχθρικά και υποτιμητικά σχεδόν σε διαχρονική βάση και μιλάει μαζί του μόνο με μεσάζοντες, ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Η επαμφοτερίζουσα τοποθέτηση της επιτροπής μετά από 1 εκατ. χορηγημένες δόσεις με το συγκεκριμένο εμβόλιο, περισσότερα προβλήματα δημιούργησε, παρά έλυσε. Η ήδη συσσωρευμένη καχυποψία, συντηρούμενη από όλες τις απίθανες αντιεπιστημονικές και ευφάνταστες θεωρίες πήρε τα πάνω της, με τους υπεύθυνους-ες να δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να απέλθουν οποιασδήποτε ευθύνης, ακόμα και της απειροελάχιστης των επιπλοκών που οι ίδιοι-ες επισημαίνουν ότι είναι απειροελάχιστη. Μαζί τους, την ευθύνη φέρουν η ελληνική κυβέρνηση ή πιο σωστά, η συμμαχία ηρέμα σοσιαλδημοκρατών τύπου Πιερρακάκη έως και σκληρά ακροδεξιών τύπου Βορίδη, αλλά και η αντιπολίτευση, με τον Παύλο Πολάκη να «βλέπει την κρίση ως ευκαιρία». Φυσικά, δεν είναι αμέτοχα και τα ΜΜΕ.

Όλοι τους, μα όλοι τους, αγνοούν κάτι πάρα πολύ βασικό: ο λαός είναι ένας. Έχει ταξικές διαφορές και όχι «αισθητικές», στις οποίες απλά πρέπει να ταιριάζει και με βάση αυτές να διαμορφώνεται ο πολιτικός λόγος. Η κυβέρνηση έχει την κύρια πολιτική ευθύνη για την πλημμελή διαχείριση της πανδημίας και πολύ περισσότερο, για την επικοινωνιακή «σούπα» σχετικά με την τόσο απαραίτητη διαδικασία, τον εμβολιασμό κατά του covid. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τον «εχθρό λαό» ως γενικά ψεκασμένο, όταν η ίδια και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι τροφοδοτούν με τη στάση τους τα σενάρια ή και το πιο απλό «όχι ρε συ, έφαγα 24 ώρες πυρετό τζάμπα». Δεν μπορεί να καταλογίζει αποκλειστικά στην αντιπολίτευση το προνόμιο του «ψεκαστή» και αυτή κατευθείαν να το αναλαμβάνει, πιστεύοντας ότι έτσι θα προκόψει εκλογικά.

Το επίπεδο βιοπολιτικής που ασκείται, ειδικά τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα, έχει πιο ειδικά χαρακτηριστικά από αυτά που παρουσιάζει ο Ντελέζ, ακόμα και από τις αναλύσεις του Χαρτ και του Νέγκρι. Ενέχει την αντίληψη του «να τα πούμε όλα για να είμαστε καλυμμένοι», μια αγαπημένη προϋπόθεση της εξουσίας στην Ελλάδα, όταν πρώτα από όλα αποσκοπεί στη δική της προστασία.

Ούτε διαπαιδαγωγεί, ούτε μαθαίνει τίποτα σε αυτόν που θεωρεί «ψεκασμένο». Απλά, το διατηρεί σε μια κατάσταση πιθανού αντιπάλου ή και συμμάχου, ανάλογα με την περίσταση: Μνημόνια, Μακεδονία, κ.λπ.

Αντί για τη συγκροτημένη, κοινωνική, εκλαϊκευμένη στο βαθμό του επιτρεπτού και του δυνατού στρατηγική, ελιτισμός, αυθεντία και συμμαχία με ό,τι πιο αντιδραστικό και σκοταδιστικό υπάρχει διαθέσιμο…