«Δείπνο Ηλιθίων», μια μέτρια παράσταση

Μετά από δύο χρόνια πανδημίας, η Κεντρική Σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων έχει επιστρέψει στο Καμπέρειο Θέατρο με το «Δείπνο Ηλιθίων» του Φράνσις Βεμπέρ, μία από τις πιο κλασικές γαλλικές κωμωδίες.

Είναι αστείο το… γιαννιώτικο «Δείπνο Ηλιθίων»; Σχετικά είναι (αν και οριακά, μερικές φορές, παρεισφρέει το χάχανο). Έχει το μερίδιό του στοιχείο της μελαγχολίας (ή ακόμα και τραγικότητας), απαραίτητο συστατικό μιας τέτοιας κωμωδίας; Ελάχιστα. Έχει βάθος; Προκαλεί τη σκέψη για την αλαζονεία και τον κοινωνικό ρατσισμό; Λίγο.

Το «Δείπνο Ηλιθίων» δεν είναι μια καλοκουρδισμένη παράσταση. Αντιθέτως είναι μια μέτρια παράσταση που καταφέρνει να «βγάλει» γέλιο σε αρκετά σημεία. Κι αυτό όχι μόνο χάρη στο εξαιρετικό κείμενο του Βεμπέρ με έξυπνες ατάκες και συχνές εναλλαγές καταστάσεων αλλά και στον έναν από τους πρωταγωνιστές της παράστασης, τον Άρη Τσαμπαλίκα, ο οποίος έχει και τον πιο αβανταδόρικο ρόλο.

Καταρχάς, να πούμε το εξής: το πιο παράδοξο, αντιφατικό και μη λειτουργικό στοιχείο της παράστασης είναι η ηλικία των ηθοποιών. Οι μισοί είναι νεαρής ηλικίας. Πόσοι 25χρονοι πια (άντε 27χρονοι) είναι πια μεγαλοεκδότες και συλλέκτες έργων τέχνης ή έμπειροι εφοριακοί;

Η επιλογή του σκηνοθέτη Μιχάλη Σιώνα, ενός σκηνοθέτη που έχει δείξει πολύ σοβαρά δείγματα στο θέατρο, να διανείμει τους ρόλους κάπως άναρχα και μη πειστικά είναι άστοχη, και αδύνατο να εξηγηθεί. Ό,τι κι αν είχε στο μυαλό του (ή ό,τι ενδεχομένως προέκυψε στην πορεία), δεν πέτυχε.

Ο σκηνοθέτης δεν «δούλεψε» ιδιαίτερα με την εμβάθυνση των διαπροσωπικών σχέσεων που υπάρχουν στο «Δείπνο Ηλιθίων» και με το «χτίσιμο» όλων των ρόλων. 

Γενικότερα, το ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων μοιάζει σαν να μην πίστεψε στο έργο αυτό. Και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει, είναι γιατί να πιστέψει ο θεατής.