Το κουράγιο δεν θα περισσέψει

Εδώ και ένα χρόνο παρά μερικές μέρες, το επίσημο ελληνικό κράτος προσπαθεί να αντιμετωπίσει την υγειονομική κρίση με «σωφρονιστικό» και ανισοβαρή τρόπο.

Οι φήμες για «επικείμενο lockdown» στα Γιάννενα, έρχονται προς επίρρωση αυτής της «μεθοδολογίας» και αίσθησης. Μια αίσθηση ότι μονίμως κάτι δεν γίνεται σωστά, κάποιος-οι φταίνε, υπονομεύουν, λειτουργούν εναντίον του κοινωνικού συνόλου.

Αίσθηση που δυστυχώς, η κυβέρνηση και οι αρχές την έχουν κάνει εργαλείο, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Από τη μια δοξολογούν τους πολίτες γιατί είναι υπάκουοι και εφαρμόζουν τα μέτρα, από την άλλη τους κατηγορούν, τους «λίγους που δυστυχώς δεν τα εφαρμόζουν». Εύκολες και λαϊκίστικες και οι δύο εκφορές.

Ο ιός είναι ακόμα εδώ. Δεν έφυγε ούτε όταν ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι «νικήσαμε την πανδημία» το περασμένο καλοκαίρι, ούτε όταν, εδώ και τέσσερις μήνες η χώρα βρίσκεται σε ένα αλληλοδιαδεχόμενο lockdown με διάφορες διαβαθμίσεις. Είναι τόσες πολλές πλέον, που δεν μπορείς ακριβώς να πεις τι ισχύει σε έναν Δήμο όπως πχ η Ζίτσα, που προχτές μπήκε σε καθεστώς «αυξημένου κινδύνου». Και δεν μπορείς, γιατί η Πολιτική Προστασία έχει αλλάξει τα ισχύοντα τέσσερις φορές μέχρι στιγμής. Δεν συζητάμε καν για τη δημόσια πρόσβαση στην πληροφόρηση, μιας και ο «υγειονομικός χάρτης» όπως απεικονίζεται στο covid.gov.gr δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και είναι δύσχρηστος.

Οι επαμφοτερίζουσες δηλώσεις αφαιρούν όλο και πιο πολύ από την αξιοπιστία των αρχών. Τα σχολεία ανοιγοκλείνουν εδώ και τρεις μήνες και παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των δημοσιολογούντων ειδικών ότι «δεν μεταδίδεται ο ιός» σε αυτά, τα μέτρα δεν επιβεβαιώνουν τις δηλώσεις. Ο ίδιος ο υφυπουργός Νίκος Χαρδαλιάς λέει τον Σεπτέμβριο ότι δεν γίνεται να επιβληθούν μέτρα ξεχωριστά ανά Δήμο, είναι μάλιστα κάθετος στις δηλώσεις του και πέντε μήνες μετά, χωρίζει μια μητροπολιτική περιοχή στο λεκανοπέδιο Ιωαννίνων με διαφορετικά μέτρα. Αλήθεια, πώς εφαρμόζεται μια διαφορετική δέσμη μέτρων σε δύο γειτονικούς  Δήμους, που τους συνδέουν δύο λεωφόροι και το 20% του εργατικού  δυναμικού του ενός, δουλεύει στον άλλο; Ο περιφερειάρχης Αλέκος Καχριμάνης επιδίδεται σε «ενημέρωση» μέσω των προσωπικών του λογαριασμών στο facebook, καλώντας σε πανστρατιά να ρίξουμε τα κρούσματα μέσα σε τρεις μέρες και οι αριθμοί που βεβιασμένα αναρτά, δεν συμφωνούν με αυτούς που ανακοινώνει ο ΕΟΔΥ το ίδιο απόγευμα. Η αστυνομία κόβει πρόστιμα ακόμα και για συνευρέσεις δύο και τριών ατόμων σε ανοιχτό χώρο, έξω από καταστήματα.

Πώς λοιπόν περιμένουμε οι πολίτες να συστρατευτούν πίσω από μια άποψη και μια τακτική και να ομονοήσουν, χωρίς να αναπαράγουν τα πιο απίθανα ή και τα πιο πιστευτά σενάρια συνωμοσίας;

Πώς περιμένουμε να διατηρηθεί έστω και ο τελευταίος θύλακας κανονικότητας, όταν κάθε παραμικρή διαφυγή από το «σπίτι-δουλειά» είναι ποινικοποιήσιμη, διοικητικά ή κοινωνικά;

Πώς θα επιστρέψουμε σε ελάχιστη κανονικότητα, όταν ο ένας θεωρεί τον άλλο υπεύθυνο, λιγότερο ή περισσότερο γι αυτή την αλλόκοτη πραγματικότητα του τελευταίου χρόνου;

Ο ιός είναι ακόμα εδώ. Όπως όλα δείχνουν, θα παραμείνει στην καθημερινότητά μας, απλά θα αποκτήσουμε περισσότερα και ικανότερα «όπλα» για να τον αντιμετωπίσουμε. Η ανάγκη να κρατάμε αποστάσεις, να φοράμε μάσκα, να εμβολιαστούμε (άσχετα αν η επικοινωνιακή διαχείριση και εκεί, δημιουργεί πολλά, πολλά κενά), παραμένει υπαρκτή.

Οι δια τρομοκρατίας καραντίνες όμως, δεν έχουν κανένα μέλλον. Το «έχουμε κουραστεί» δεν είναι μια απλή, συμπάσχουσα διαπίστωση από κυβερνητικά χείλη. Είναι μια πραγματικότητα που σχεδόν κανένας κυβερνητικός παράγοντας δεν αναγνωρίζει πραγματικά. Δεν μπορούμε να βαυκαλιζόμαστε ότι «όλα πάνε καλά» και να αντιμετωπίζουμε με γηπεδικό τρόπο την κατάσταση, τη στιγμή που η εκπαίδευση είναι σχεδόν διαλυμένη στο σύνολό της και ολόκληροι επιχειρηματικοί κλάδοι, που οι ίδιοι φορείς ανήγαγαν σε καίριους, έχουν χάσει το 60% του κύκλου εργασιών.

Η απουσία ουσιαστικών, πραγματικών μέτρων, μέτρων που όντως, αύριο-μεθαύριο μπορεί να φαντάζουν «περιττά» αλλά θα είναι για πάντα χρήσιμα και αναγκαία, όπως οι περισσότερες ΜΕΘ (που ποτέ δεν δημιουργήθηκαν, όσες τουλάχιστον εξαγγέλλει κάθε δεύτερη μέρα η κυβέρνηση), οι περισσότεροι υγειονομικοί, που οι ήδη υπηρετούντες λένε συνεχώς πόσο αναγκαίοι είναι, όπως η δαπάνη να ανοίξουν και να λειτουργήσουν δια ζώσης και όχι κατά 90% κλειστά τα πανεπιστήμια, χάσκει μπροστά σε κάθε έκκληση για «λίγο κουράγιο ακόμα».

Όσο όμως η κεντρική και μη διοίκηση δεν διακατέχεται από σύμπνοια, κοινή στάση, στρατηγική και τακτική και δεν εισακούει τα αιτήματα, το κουράγιο δεν θα περισσέψει.

(φωτό: Δ. Κατσάνος)