Αντίο μάστορα, Σταύρο Τσιώλη…

Ο Σταύρος Τσιώλης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Στα 81 του, ο εξαιρετικός κύριος που γεννήθηκε στην Τρίπολη «ταξίδεψε στους ουρανούς, πέταξε προς έναν άλλο πολύχρωμο γαλαξία, ένα καλύτερο κόσμο όπου οι ψυχές χαίρονται το λίκνισμα των αστεριών και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσεύχονται για όλους και όλα τα μικρά και ταπεινά πράγματα που αγάπησαν σ΄αυτή τη ζωή» όπως αναφέρει η οικογένειά του.

Ο πιο μερακλής σκηνοθέτης της σύγχρονης ελληνικής «σινελαογραφίας» θα μείνει στην ιστορία για μερικές από τις πιο όμορφες, μερικές από τις πιο ξεκαρδιστικές και μερικές από τις πιο μαγικές ταινίες του ελληνικού σινεμά: Μια τόσο μακρινή απουσία, Έρωτας στη Χουρμαδιά, Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά και φυσικά, Ας περιμένουν οι γυναίκες.

Ξεκίνησε από τη σχολή Σταυράκου και το 1969 έφτιαξε τον «Μικρό δραπέτη» για τη Φίνος Φιλμ. Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία όμως, ήταν η «Κατάχρησις εξουσίας» δύο χρόνια αργότερα, με το Νίκο Κούρκουλο, τη Μπέτυ Λιβανού και τον Μάνο Κατράκη.

Αργότερα, ο Τσιώλης ανακάλυψε τον Αργύρη Μπακιρτζή, που εκτός από Χειμερινός Κολυμβητής, ήταν και αναζητητής θησαυρών, μπάτλερ περίεργων κυρίων και φιλοσοφικός αναλυτής σε ζητήματα πέναλτι, ΠΑΣΟΚ και αναζητήσεων του Σάκη Μπουλά και του Γιάννη Ζουγανέλη.

Το «Ας περιμένουν  οι γυναίκες» είναι η τελειότερη αποτύπωση της ελληνικής ηθογραφίας για τουλάχιστον μια εικοσαετία ή από τη Βόλβη στον Ίβιτς και τον Σημίτη, αν θέλετε.

Εδώ και έξι μήνες περίπου, στα σινεμά έκανε πρεμιέρα η τελευταία ταινία του Τσιώλη, με τίτλο «Γυναίκες που περάσατε από εδώ», η οποία κλείνει τριλογικά ένα από τα αγαπημένα του θέματα, τη γυναίκα.

Ήταν επίσης λαϊκός στιχουργός, αλλά πάνω από όλα, ήταν ένας πολύ ωραίος τύπος…