Υπήρχαν ελάφια στο Τσερβάρι;

Το 1928 άλλαξαν μαζικά ονομασίες χωριών σε όλη τη χώρα.

Μια από τις περιοχές που «εστίασε» το ΦΕΚ 81/1928, ήταν το Ζαγόρι. Εκεί, είχε αλλάξει ονόματα ο κάμπος των Σουδενών. Τα Άνω και τα Κάτω, έγιναν «Άνω Κάμπος» και «Κάτω Κάμπος» ονομασία που κράτησε μόνο για μια χρονιά, πριν γίνουν «Πεδινά».

Στο ίδιο ΦΕΚ, το Τσερβάρι έγινε ο σημερινός Ελαφότοπος.

Ως Τσερβάρι, ήταν δύο οικισμοί: το Μεγάλο και το Μικρό, κατοικημένα με διάστημα μισού αιώνα περίπου, τον 12^ο αιώνα.

Το 1361 είναι ένα από τα χωριά που αναφέρονται στο χρυσόβουλο του κράλη (=ηγεμόνα) Συμεών προς τον Ιωάννη Τσάφα Ορσίνο Δούκα, ως «Τζερβάρην».

Το 1430 υπογράφηκε το Βοϊνίκο, η συνθηκολόγηση των χωριών του Κεντρικού Ζαγορίου κατά την εκστρατεία του Σινάν Πασά. Η συγκεκριμένη συνθήκη έδωσε ένα καθεστώς αυτονομίας στα Ζαγοροχώρια, αρχικά για 14 από αυτά: Σήμερα, συνεχίζουν να υπάρχουν τα οκτώ και ο Ελαφότοπος είναι ένα από αυτά.

Το 1538, η οθωμανική αρχή συνένωσε τους δύο οικισμούς σε μια κοινότητα.

Η γεωπολιτική συγκυρία ευνόησε πολύ τα χωριά και το Τσερβάρι, που 300 χρόνιαμετά τη συνένωση των οικισμών, στην καμπή της ακμής του κάμπου των Σουδενών, είχε πάνω από 1.300 κατοίκους.

Πώς πήγαμε όμως από το Τσερβάρι στον Ελαφότοπο;

Ο Κώστας Οικονόμου στα «Οικωνύμια» του 2002 παραθέτει μια σλάβικη ρίζα, το terbu, που σημαίνει «ελάφι», καθώς και μια παραπλήσια ονομασία, αυτή του δαλματικού νησιού Cervaria ή Βρεττία, στα ελληνικά «Ελαφούσα».

Ο Ιωάννης Λαμπρίδης στα «Ζαγοριακά», το καταγράφει ως «χωρίον βασιλικόν», στο οποίο κατέφυγαν κάτοικοι των Καλυβίων και της Βαστανιάς, εξαιτίας των συχνών τουρκικών επιδρομών.