Σημειώσεις πάνω στο χιόνι

Ο Δημοσθένης Βασιλείου στέλνει γράμμα στον "Τύπο Ιωαννίνων" και μάς υπενθυμίζει... τι μας θύμισε το χιόνι

Κάποιοι το παρατήρησαν, αυτή την όμορφη ησυχία που απλώθηκε στην πόλη το πρωινό που έπεσε το πρώτο δυνατό χιόνι. Η διάθεση άλλαξε, το γκρίζο των πόλεων, τα αφύσικα χρώματα που επιτίθενται στις αισθήσεις μας, απαλύνθηκε, ή καλύφθηκε από ένα όμορφο και ζεστό λευκό.

Παρότι κανένας δεν μπορούσε να πάει στην δουλειά του, παρότι παρέλυσε η αγορά, η διοίκηση και κάθε άλλη καθιερωμένη και απαραίτητη ή επιβεβλημένη λειτουργία της πόλης, δεν άκουσα ούτε βρισιές ούτε μπινελίκια και κατάρες, η όψη των ανθρώπων άλλαξε, φωτίστηκε λίγο και άρχισαν να σχηματίζονται χαμόγελα εκεί που μέχρι χθες ήταν εγκατεστημένη η γκρι συνοφρυωμένη μάσκα.

Έχουμε μάθει «δια της συνήθειας» να θεωρούμε φυσικό αυτό το αντιαισθητικό αστικό τοπίο, τα τεχνητά  βιομηχανικά χρώματα εκεί που η παλέτα της φύσης θα μπορούσε να χαϊδέψει τις αισθήσεις σου και να σε γαληνέψει.

Έχουμε μάθει, «δια της απουσίας» των φυσικών ήχων, να θεωρούμε φυσιολογικό αυτό τον μόνιμο, ασταμάτητο και χαμηλής έντασης θόρυβο, το μουρμουρητό της πόλης και των μηχανών, αυτό τον υπόγειο θόρυβο που στρεσσάρει ανεπαίσθητα τον οργανισμό μας αλλά που μπορεί αργά και σταθερά να κλονίσει το νευρικό μας σύστημα.

Δεν χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να δεις τις έρευνες επιστημόνων που εξετάζουν τις επιπτώσεις του θορύβου, όχι μόνο του θορύβου που προκαλείται από τα μεγάλα τεχνικά έργα σε κατοικημένες περιοχές (αυτοκινητόδρομοι ή δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας, βιομηχανικές εγκαταστάσεις αιολικής ενέργειας κ.α.), αλλά και του θορύβου χαμηλής αλλά σταθερής έντασης στην ανθρώπινη υγεία.

Για όσους και όσες λοιπόν αυτή η όμορφη ησυχία τους έχει παραμείνει ακόμα ζωντανή στη μνήμη θα πρότεινα να μην την αφήσουν να λησμονηθεί αλλά να την αναζητήσουν εκεί που ευτυχώς ακόμα βασιλεύει, στην άγρια φύση, αυτή τη φύση που είτε στο βουνό είτε στη θάλασσα δεν έχει ακόμα μολυνθεί από την ανθρώπινη αστικογενή ή πολιτισμένη δραστηριότητα. Στην ανέγγιχτη, απόμακρη και άφθαρτη φύση.

Η ελεύθερη κατασκήνωση, είτε στη θάλασσα είτε στο βουνό, δεν διαφοροποιείται από τις άλλες μορφές διακοπών μόνο στο ότι «είναι τζάμπα» (εκτός βέβαια αν φας το πρόστιμο των 300ευρώ και ζήσεις την υπέροχη εμπειρία του αυτοφώρου καθώς συνεχίζει να αποτελεί αδίκημα...) αλλά κυρίως στο ότι κατασκηνώνεις σε μέρη που δεν φτάνει το μεγαλείο του ανθρώπινου πολιτισμού, εκεί που τα μόνα φώτα είναι ο ήλιος, το φεγγάρι και τα αστέρια ή μια μικρή φωτιά, εκεί που δεν θα δεις ούτε θα ακούσεις αυτοκίνητα.

Για όσους ή όσες δεν τους αρκεί το στρώμα της άμμου ή των φύλλων κάτω από τον υπνόσακό τους αλλά έχουν ανάγκη κάποιων βασικών αστικών ανέσεων, θα τους πρότεινα να αρχίσουν να επισκέπτονται συχνότερα κάποιο από τα δεκάδες μικρά χωριά μας, όχι τα πολύβουα τουριστικά και πολυδιαφημισμένα, αυτά δηλαδή που ακόμα και 70 χλμ. μακριά από το κέντρο της πόλης μπορείς να μποτιλιαριστείς μέσα σε μια θάλασσα αυτοκινήτων, ή να ψάχνεις για ώρα πάρκινγκ, τραπέζι, καρέκλα, δωμάτιο κλπ, και απ το οποίο επιστρέφεις στην πόλη ξανά ράκος...

Για όσες και όσους, συνειδητοποιώντας όλα αυτά αλλά και ακόμα περισσότερα στα οποία δεν προλαβαίνω να σταθώ εδώ, έχουν αφήσει πίσω τους τις πόλεις και παλεύουν να φτιάξουν την ζωή τους στην ύπαιθρο ένα μόνο έχω να τους πω, μην τα παρατάτε, καλή δύναμη, υπομονή κ αγώνα..