Πλήθη εν θερμώ και θεϊκές χάρες

Η καλύτερη εκδοχή μιας συναυλίας με πολλές μπάντες είναι να καταλήξεις στο τέλος να μη θυμάσαι πραγματικά ποιο συγκρότημα ήταν headliner.

Τρίτη βράδυ στο Release, στην πλατεία Νερού, έγιναν δύο τινά: πρώτον, οι Clutch επέστρεψαν στη δουλειά, σε ένα κοινό που τους αγαπάει ιδιαίτερα (και παίζουν και το Electric Worry για πάρτη του). Δεύτερον, οι Hellacopters ισοπέδωσαν μουσικά την ευρύτερη περιοχή και έλαβαν τα δέοντα, γιατί πολύ απλά, η μπάντα από τη Σουηδία είναι ένα έπος, από μόνη της.

Καλοί ήταν οι (επίσης) Σουηδοί Blues Pills με την αεικίνητη και εντυπωσιακή Έλιν Λάρσον, η οποία «βούτηξε» και για ένα crowd surf στο κοινό. Οι ADAM και οι Deaf Radio που άνοιξαν το live παραμένουν οι πιο πολλά υποσχόμενες ελληνικές μπάντες, στο μεταξύ.

Στα δύο προκείμενα, μόλις έπεσε η νύχτα: Οι Hellacopters ήταν για χρόνια κάτι σαν… τάμα για το ελληνικό κοινό που ήξερε ότι οι τύποι δεν αστειεύονται καθόλου σε θέματα pure fuckin’ rock’n’roll. Οι τυχεροί-ες που τους είχαν δει στο μεταξύ στο εξωτερικό, γνώριζαν ότι τα live τους ήταν γενικώς ενεργοβόρα.

Οι 2 ώρες που έπαιξαν στο καλύτερο double bill του ελληνικού συναυλιακού καλοκαιριού επιβεβαίωσαν όλες τις εκτιμήσεις και προσδοκίες. Οι Hellacopters έβαλαν κάτω το κοινό από νωρίς και έπαιξαν ένα μείγμα από τις πιο κάφρικες πρωτοπανκ μέρες τους, μέχρι τα κομμάτια που τους έκαναν διάσημους (ναι, οι Hellacopters είναι διάσημοι) και ανανεωτές του σκληρού ήχου, αλλά και μια δόση από το νέο δίσκο που είναι εξαιρετικός (συν ένα πέρασμα από το Night of the Vampire του Ρόκι Έρικσον). Η απορία του Ντρέγκεν από μικροφώνου «γιατί δεν είχαμε έρθει τόσο καιρό εδώ;» και η απάντηση του καπετάν Νίκε Άντερσον «δεν έχω την παραμικρή γ…η ιδέα» ήταν ενδεικτική της έκπληξης της μπάντας. Την έκπληξη που προκάλεσε ένα κοινό που ήξερε και ως γνωστόν, στα live το ήμισυ (καμιά φορά και παραπάνω) της επιτυχίας είναι το καλό κοινό, που ξέρει.

Τούτων δοθέντων, δεν υπάρχει πλέον αντένδειξη για να δούμε χειμώνα τους Hellacopters σε ένα κλειστό κλαμπ με 400-500 άτομα να παίζουν κοντά στο υπέροχο Hopeless Case of a Kid in Denial, το υποψήφιο για κλασικό τους Reap a Hurricane, αλλά και το Toys and flavors, το By the Grace of God και φυσικά, να κορυφώνονται όλα στο (Gotta Get Some Action) Now! Όπως και την Τρίτη το βράδυ, δηλαδή.

Οι Clutch από την άλλη, έχουν ξανάρθει και θα ξανάρχονται μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Η μπάντα από το Μέριλαντ με τα μέλη που είναι οι τύποι τους οποίους βλέπεις στο μετρό πηγαίνοντας στη δουλειά ή στο καφενείο για ένα τσίπουρο. Ο Τιμ Σαλτ πχ δεν θα γεμίσει το μάτι αν τον δεις να οδηγάει ταξί, αλλά με την SG στα χέρια είναι μια άλλη υπόθεση.

Ο δε Νιλ Φάλον, ο τιμονιέρης αυτής της μπάντας που επίσης κουβάλησε τον σκληρό ήχο την τελευταία 20ετία -χωρίς να είναι οι Kyuss-, είναι άνετα καθηγητής σε λύκειο. Θα μπορούσε να είναι όντως, αν δεν αποφάσιζε ότι θα έγραφε ακαταμάχητα ριφς και επικούς στίχους (όχι Manowar επικούς, τους άλλους), με τους οποίους ράντισε ξανά το ελληνικό κοινό.

Η μπάντα μπήκε ελεγχόμενα, είπε με σαρδόνιο χαμόγελο «τι καλά που σας ξαναβλέπουμε» και μετά έβαλε μπροστά τα βαριά όπλα: Mob goes wild, Quick Death in Texas, Barbarella και X-Ray Visions κολλητά, από το «πρώτο ημίχρονο» του live κιόλας και από κάτω, στράβωναν σβέρκοι και χάνονταν παπούτσια ενώ έβρεχε μπύρες. Και μετά Subtle Hustle (smooth like mothers butter) και φυσικά Red Alert και Burning Beard και encore με Regulator αλλά και την επάνοδο του EW για κλείσιμο. Και μετά, στρώσαμε τα παντελόνια μας και πήγαμε σπίτι.

Σημειώνεται τέλος ότι όλα αυτά συνέβησαν με 35 ευρώ εισιτήριο.

Στο καλύτερο bill του φετινού συναυλιακού καλοκαιριού.

(photo credit: Release festival)