Πανδημία: Δύο χαμένα χρόνια

Πριν δύο χρόνια και μια μέρα, στις 26 Φεβρουαρίου 2020, ξεκίνησε επίσημα η πανδημία στην Ελλάδα, με τον εντοπισμό του πρώτο κρούσματος covid σε ταξιδιώτη που είχε επιστρέψει από την Ιταλία.

Στις 31 Μαρτίου, τα κρούσματα είχαν φτάσει τα 1.314 και οι θάνατοι τους 49.

Σήμερα, η Ελλάδα μετράει, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά, 2.385.304 κρούσματα και 25.668 απώλειες.

Το μεγαλύτερο μέρος των παραπάνω αριθμών καταγράφεται από το Νοέμβριο του 2021 και μετά, από όταν δηλαδή χάθηκε ο έλεγχος της πανδημίας στην Ελλάδα. Η χώρα δεν μπόρεσε να προφυλαχθεί έγκαιρα για διάφορους λόγους, μεταξύ των οποίων η αργή εξάπλωση του εμβολιασμού.

Το «δισκοπότηρο» του περασμένου καλοκαιριού, το «τείχος ανοσίας 70%» που υπόσχονταν κυβερνητικοί παράγοντες για το καλοκαίρι του 2021, επιτεύχθηκε μόλις πριν από λίγες μέρες. Στο μεταξύ, μια σειρά από επικοινωνιακού τύπου διακηρύξεις με πολύ μικρό ουσιαστικό περιεχόμενο, διαψεύδονταν από την ίδια την εξέλιξη της πανδημίας, αλλά και τις διοικητικές αδυναμίες.

Πολλές παλινδρομήσεις και ασάφειες τροφοδότησαν την ηθελημένη και αθέλητη άγνοια, το αρχικό «δόγμα ξύλου» της κυβέρνησης μεγέθυνε την κοινωνική οργή, η κοινωνική συνοχή (όποια υπήρχε τέλος πάντων…) διερράγη από διχαστικές αποφάσεις.

Η διαχείριση «εκ των ενόντων», χωρίς ουσιαστική στήριξη του ΕΣΥ, οδήγησε σε μια σειρά προβλήματα στα δημόσια νοσοκομεία, ενώ η καθυστέρηση διάθεσης των εμβολίων από την ΕΕ και η προβληματική διαχείριση από την ελληνική κυβέρνηση, έφερε αρκετά πίσω την όλη διαδικασία.

Τα εμβόλια έσωσαν ζωές και απέτρεψαν βαριές νοσήσεις. Η επικοινωνιακή διαχείριση όμως δημιούργησε εσφαλμένες εντυπώσεις, είτε ότι είναι ίαση, είτε ότι πρόκειται για «πανδημία ανεμβολίαστων». Σταδιακά, οι μεταλλάξεις ακύρωσαν στην πράξη τη στοχοθεσία που είχε θέσει η κυβέρνηση, στην οποία έτσι και αλλιώς είχε αποτύχει ήδη από το περασμένο καλοκαίρι.

Τα παράλληλα γεγονότα όπως η «λίστα Πέτσα» και η επιλεκτική χρηματοδοσία ΜΜΕ από την κυβέρνηση, μια σειρά διατάξεις και νομοθετήματα που «προσέκρουαν» το ένα στο άλλο ή απλά δεν εφαρμόστηκαν στην πράξη λόγω διαφόρων αδυναμιών, η αστυνομική επιθετικότητα και αυθαιρεσία, τα πρόστιμα, τα «κόλπα» για να «πάμε στο χωριό το Πάσχα», μπορεί να μοιάζουν μακριά πλέον, αλλά το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: ότι πάνε πια δυο χρόνια…

Τα παραπάνω, μαζί με την προέλαση των μεταλλάξεων και την αδυναμία αντιμετώπισής τους, δημιούργησαν στην πράξη ένα κενό δύο χρόνων σε πολλά πράγματα: στην οικονομία, την κοινωνική δραστηριότητα, σε αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και στην ίδια την «ομοιόσταση» του καθενός και της καθεμιάς.

Πέρα από την υγειονομική πλευρά, αυτή η ιστορία της οποίας το τέλος ανακοινώθηκε πολλές φορές, αλλά είναι ακόμα σε εξέλιξη, ελπίζοντας για την υποχώρησή της, άλλαξε τις ζωές μας τόσο, που η λέξη «κανονικότητα» δεν σημαίνει πια τα ίδια πράγματα.

Ένα χρονολόγιο: