Οι «σωστοί και χρήσιμοι» δρόμοι

Πριν από 60  και 70 χρόνια, η Ελλάδα κατασκεύαζε δρόμους εκεί που πρακτικά δεν υπήρχαν. Το κράτος της αντιπαροχής και του «συντονισμού» είχε βρει ένα νέο τρόπο πλουτισμού, πατώντας στη λογική και αδήριτη ανάγκη.

Σήμερα, τα έργα και ειδικότερα οι δρόμοι στην Ελλάδα, γίνονται με παρόμοιο τρόπο. Ενώ υποτίθεται έχουμε περάσει στην εποχή που οι πόλεις πρέπει να είναι βιώσιμες και οι υποδομές να μην θρονιάζονται πάνω στο περιβάλλον και τους ανθρωπους, οι δρόμοι είναι ή θηριώδεις εκεί που δεν χρειάζεται ή κουτσουρεμένοι εκεί που πιθανώς χρειάζονται πιο ολοκληρωμένοι και μεγάλοι.

Έτσι λοιπόν, στα Γιάννενα αποκτάμε άλλο ένα θηριώδες έργο, τη λεωφόρο Νιάρχου, ένα έργο που θα χαρίσει στον Δήμο Ιωαννιτών μια αθηναϊκή υποτιθέμενη «αίγλη», μαζί και κάμποσα ανισόπεδα οικιστικά προβλήματα. Το απίθανο έργο της παράκαμψης -που χειρίστηκαν συνολικά άνθρωποι προσκείμενοι στη ΝΔ, από τον Πανοζάχο μέχρι τον Καχριμάνη-, ξεκίνησε ως ένας δρόμος ταχείας κυκλοφορίας με λειψή ασφάλεια και καταλήγει σε ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας με έναν τεράστιο ανισόπεδο κόμβο. Μέσα στον αστικό ιστό, προς τα εκεί που εξαπλώνονται τα Γιάννενα.

Χρήσιμος θα είναι ο δρόμος -καμία αμφιβολία- και καλύτερος από τη σημερινή κατάσταση. Ωστόσο, υπάρχουν βελτιώσεις και βελτιώσεις. Για παράδειγμα, η Βογιάνου είναι ένας σαφώς πιο ανθρώπινος δρόμος από το απίθανο αποτέλεσμα της Κενάν Μεσαρέ, που παρέδωσε η δημοτική αρχή Γκόντα, με περηφάνια μάλιστα. Αγνοούσε και αυτή, όπως και η περιφερειακή αρχή, ότι ένα σύγχρονο οικιστικό αστικό σχέδιο (που δεν υφίσταται…) δεν σημαίνει μόνο να αντέχουν τα τσιμέντα, τα σίδερα και η άσφαλτος για να πηγαίνουν πιο γρήγορα τα αυτοκίνητα, αλλά και να μην επιβάλλεται το έργο βάναυσα στο περιβάλλον και στον άνθρωπο.

Η αντίστροφη κίνηση γίνεται στη συνέχεια της Ιόνιας οδού, που δεν θα είναι Ιόνια. Η παρούσα κυβέρνηση, μαζί με την περιφερειακή αρχή, φέρνουν ένα ταλαιπωρημένο έργο σε μια λύση ανάγκης, που μόνο για πανηγύρια δεν είναι (όταν θα ολοκληρωθεί). Μικρότερος δρόμος, με μειωμένες προδιαγραφές.

Πλέον, δεν μπορεί να ισχύει το «από ολότελα, καλό είναι και αυτό». Δεν το επιτρέπει η σύγχρονη ανθρώπινη ανάγκη και οι τρέχουσες περιβαλλοντικές απαιτήσεις. Δεν μπορεί να συζητάμε για περιβαλλοντικούς στόχους και μειωμένους ρύπους όταν οι υποδομές ευνοούν το ακριβώς αντίθετο.

Ή το σχέδιο θα αλλάξει και τα έργα θα γίνονται στο πλαίσιο μιας κεντρικής «ιδέας» ή σε 20-30 χρόνια, θα τα κοιτάμε όπως οι Αθηναίοι τις Τρεις γέφυρες και τον Κηφισό. Διαλέξτε.