Ο κόκορας λάλησε στη 1 το πρωί

Καταρχάς να εξηγηθούμε: το ελληνικό κοινό έχει μουσική κουλτούρα και βασικά, την έχει αποκτήσει από τις μεγάλες συναυλίες, είτε αυτές γίνονταν με όρους κακούς, μέτριους, ανεκτούς, είτε με όρους του Release, που κάνει πχ το Terra vibe να μοιάζει με κάμπινγκ στην Αντίπαρο το 1997.

Με συγκεκριμένα ήδη μουσικής όμως, όπως το αμερικάνικο ροκ-μέταλ των ‘90s και αυτό που ονομάστηκε γενικευμένα (και λαθεμένα) «γκραντζ», υπήρχε ένα σχετικό έλλειμμα. Τους Nirvana που δεν υπήρξαν ποτέ metal, ήταν όμως η πιο διάσημη έκφραση της «σκηνής του Σιάτλ» δεν τους είδαμε ποτέ. Τους πιο σημαντικούς μουσικά και επίσης διάσημους, αλλά και πιο χαρντ, Pearl Jam, τους είδαμε σε εκείνη την καταπληκτική συναυλία το 2006 στο κλειστό του ΟΑΚΑ.

Τους Alice in chains όμως και το στυλάκι τους, τα ξέραμε μόνο εκ του μακρόθεν. Μέχρι τη Δευτέρα το βράδυ.

Καταρχάς, στο live δεν παίξανε μόνο αυτοί. Oι Monovine και οι Puta Volcano προηγήθηκαν, προσθέτοντας μια καλή (και καυτή μετεωρολογικά) εμπειρία στο βιογραφικό τους. Οι Fu Manchu ήταν τρο-με-ροι και τους αξίζει ιδιαίτερη αναφορά (και θα γίνει). Οι 1000mods είναι πιο ώριμοι από ποτέ, αλλά η εμφάνιση της Δευτέρας ήταν λίγο σαν αναφορά του σφου Ντιατλόφ από το τηλεοπτικό Chernobyl: Όχι καλά, όχι και άσχημα. Έτσι και αλλιώς, οι επί του παρόντος ηγέτες της ελληνικής μουσικής σκηνής, έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.

Στις 11 ακριβώς, ανέβηκαν στη σκηνή οι Alice In Chains ή αλλιώς, η πιο μεταλλική μπάντα του «ροκ του Σιάτλ». Οι ανήκοντες στο ίδιο παρεάκι με τους Pearl Jam, τους Soundgarden, τους «γείτονες» Screaming Trees, υπήρξαν πάντα πιο σκληροί, όχι με τον τρόπο του Κορνέλ και των Soundgarden, αλλά πιο κοντά στον ήχο του «αμερικάνικου μέταλ».

Η τετράς του Σιάτλ ήταν καθηλωτική στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης και αξιοπερίεργη σε όσα κομμάτια του live ήταν λιγότερο γνωστά στο κοινό. Δεν είναι λίγο να παίζει επί σκηνής ο Τζέρι Καντρέλ, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους κιθαρίστες του ροκενρόλ, ούτε να ακούς από απόσταση αναπνοής τις διφωνίες του με τον (τρομερό) Γουίλιαμ Ντι Βαλ, ούτε επίσης να βλέπεις πώς επί σκηνής δημιουργούνται τα «ξεκούρδιστα» ριφ των AiC.

Αυτά όμως είναι τα τυπικά του πράγματος. Η εμφάνιση των Alice In Chains ήταν μεγαλειώδης, ακριβώς γιατί ήταν όλα εκείνα που επιβάλλονται σε μεγάλα open air φεστιβάλ: Μεγάλο όνομα, τρομεροί (και κάτι παραπάνω) μουσικοί, λίγος μουσικός δεινοσαυρισμός, πρώτη φορά στη χώρα, μπόλικη απαιτούμενη αγαπημένη ποζεριά, στενά τζιν και φυσικά, τα κομμάτια.

Η μπάντα μπήκε άφοβα με Facelift, άλμπουμ που είχε αρκετό χώρο όπως προς το τέλος το Man in the Box, που έκλεισε το βασικό σετ. Ξεκίνησε από νωρίς με τα πολύ γνωστά, όπως το Them Bones. Πέρασε από το περσινό Rainier Fog που ήταν απροσδόκητα καλό άλμπουμ, αλλά και από τις μέρες του Στάλεϊ, με το τρομερό Nutshell και διάφορα ακόμα.

Σε κάποιο live των Deep Purple, ο Γκίλαν ακούγεται να λέει «δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τελειώσει η βραδιά» λίγο πριν ξεκινήσει το Smoke on the Water. Στην περίπτωση των Alice In Chains, τα τρία στα τέσσερα κομμάτια που παίξανε στο encore ήταν ένα ενιαίο σώμα και επίσης ο μοναδικός τρόπος για να κλείσει η βραδιά.

Ήταν το soundtrack μιας μουσικής γενιάς που ήδη μετράει χοληστερίνες, εργασιακά στρες, τριχόπτωση, οικογενειακά βάρη, αλλά στα ‘90s, στην κόψη της σύγχρονης ιστορίας, ψαχνόταν σε όλα, έβγαινε στους δρόμους, ωρίμαζε πριν την ώρα της , αλλά παραμένει μέχρι και σήμερα ανώριμη.

Ξεκίνησαν λοιπόν με το The One You Know, μια πολύ καλή στιγμή της σύγχρονης ιστορίας τους και μετά πήγανε στο Got me Wrong και το Would?.

Στο τέλος, ήρθε η δικαίωση: Ain't found a way to kill me yet/Eyes burn with stinging sweat… 

Η εκτέλεση του Rooster έβαλε το «ειδικό συστατικό» μιας μεγάλης συναυλιακής βραδιάς, που συνήθως είναι αυτό το κομμάτι που έχεις ακούσει πέντε εκατομμύρια φορές, αλλά ποτέ ζωντανά, από αυτούς που το ΄γραψαν.

Κάπως έτσι πήγαν τα πράγματα στην πλατεία Νερού τη Δευτέρα το απόγευμα. Προσθέστε και το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» που είπε ο Ντιβάλ στα ελληνικά όταν έπαθε… Σοφία Βέμπο (συν τα κλασικά, kalimera, efkaristo) και ιδού: Φάσεις που δεν χάνονται, γιατί κλείνουν ολόκληρα κομμάτια της ζωής σου, μέσα σε λίγες ώρες…