The Night Of: η αριστουργηματική ικανότητα της απλής διήγησης

Πριν από πάρα πολλά χρόνια υπήρξε μια ταινία που ανέδειξε ένα νέο τύπο ήρωα: Το πέρασμα του Μίλερ έφτιαξε σε σημαντικό βαθμό τον Τζον Τορτούρο, σε αυτόν τον ηθοποιό που είναι σήμερα.

Πριν από λίγο λιγότερα χρόνια, υπήρξε μια τηλεοπτική σειρά που ανέστειλε για πολύ καιρό τη συζήτηση περί «καλύτερου τηλεοπτικού σήριαλ», κρατώντας τον τίτλο μέχρι σήμερα: το Wire.

Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, οι δρόμοι τους συναντήθηκαν στη σειρά του HBO που τέλειωσε μόλις προχτές, το The Night Of.  Άσχετα με τα πρόσωπα που συμπίπτουν, ηθοποιούς, παραγωγούς κ.α., η γραμμή που τις ενώνει είναι μια γραμμή φόρμας, η οποία όταν ακολουθείται επιτυχημένα στην τέχνη, αποδίδει έργα αναφοράς.

Πρόκειται για την τέχνη να λες ιστορίες σύνθετες, δύσκολες και ιδιαίτερες με τον πιο απλό και πειστικό τρόπο, χωρίς να αφήνεις κενά. Τα δικαστικά δράματα, ειδικά τα τηλεοπτικά, συνήθως το παρακάνουν με τις διάφορες φορμαλιτέ. Είτε κάνουν πολλή πλάκα, είτε έχουν πολλή… νομική, είτε στην πραγματικότητα δεν είναι απλά δικαστικά δράματα αλλά δικαστικές σαπουνόπερες.

To Wire έκανε ακριβώς αυτό: πήρε αληθινές ιστορίες και αφαίρεσε τη δικαστική τους αλήθεια για να τις επανασυνθέσει σε έναν κόσμο εντελώς ασύμβατο με αυτό που επιζητάει η τηλεόραση.

Αυτό ακριβώς κάνει το The Night Of. Παρουσιάζει ανθρώπους που οι ζωές τους κάνουν καμπύλες, οι οποίες ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Από τους μικρούς θριάμβους στις μικρές καταστροφές, από το φως στη σκιά. Και ανάμεσα στα 8 επεισόδια της μίνι σειράς, ο Τζον Τορτούρο να είναι ο απόλυτος δείκτης για τα πάνω και τα κάτω, ο χαρισματικός που κρύβεται στο μικροαστικό τριαράκι, ο ικανός που βαριέται τις παρλάτες και τα αριστεία, ο καταθλιπτικός που έχασε, άκων-εκών όλες του τις ευκαιρίες να είναι χαρούμενος, αλλά τι να κάνουμε, that’s life.

Η ιστορία είναι απλή: ένας φόνος σε μια καλή γειτονιά της Νέας Υόρκης και η αναζήτηση του ενόχου. Το Night Of όπως και το Wire επεξεργάζονται κάθε κοινωνιολογική λεπτομέρεια και, χωρίς καμία αγκιτατόρικη υπερβολή, περιγράφουν τη μικρή, καπιταλιστική πραγματικότητα στην αναζήτηση της δικαιοσύνης: αν δεν είσαι αυτός που πρέπει να είσαι, τότε ο δρόμος είναι γεμάτος κλειστές στροφές που μπορούν να σε πετάξουν έξω, αλλά να σε κρατήσουν και στο δρόμο σου.

Όλα αυτά εξελίσσονται με μια απλότητα που η πρώτη σεζόν του True Detective (μιας και είναι ό,τι κοντινότερο χρονολογικά για σύγκριση) δεν την είχε, αφού στη θέση της προτιμούσε την θριαμβευτική ανάδειξη της παρακμής των ηρώων της (και το έκανε επιτυχημένα).  Στο Night Of όμως, οι ήρωες παρακμάζουν νομοτελειακά και ανυψώνονται με τον ίδιο τρόπο, μέσα σε μια και μόνη ζωή, της οποίας ένα μικρό κομμάτι παρακολουθούμε.

Το Night of δεν είναι η καλύτερη σειρά όλων των εποχών, μόνο και μόνο γιατί το Wire είχε πέντε σεζόν, όλες καταπληκτικές. Μοιράζονται όμως ήδη αρκετά τρόπαια, με κορυφαίο το τέλος: την ίδια ελπίδα που ξεπηδάει από τον πόνο και την κατήφεια και σε κάνει να σηκωθείς και να πας μια βόλτα στη λιακάδα ή στη βροχή.

Γιατί στο κάτω-κάτω, στις κλειστές στροφές μπορεί να πεταχτείς έξω, αλλά μπορεί να μείνεις και στον δρόμο…