Η αίθουσα ξαναγέμισε με μουσική και ανθρώπους

Το Πνευματικό Κέντρο Δήμου Ιωαννιτών επέστρεψε στις μεγάλες εκδηλώσεις σε κλειστό χώρο. Η επιστροφή των συναυλιών έχει συμβεί σταδιακά ήδη, εδώ και περίπου δύο μήνες στα Ιωάννινα, αλλά η χτεσινή συναυλία του Δημοτικού Ωδείου για την εαρινή (θεός να την κάνει…) ισημερία, ήταν το σημείο καμπής μετά από δύο ολόκληρα χρόνια, για την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου.

Μπορεί η πανδημία να παραμένει ισχυρή και απαιτητική, παρά την περιρέουσα εντύπωση ότι «εντάξει, πέρασε» και την άρση μέτρων, αλλά το live χτες Σάββατο εξέφρασε και μια φυσική διάθεση του κόσμου να επιστρέψει σε μια στοιχειώδη κανονικότητα που έχει λείψει τρομακτικά πλέον, εδώ και δύο χρόνια πανδημίας και ανισόρροπης διαχείρισής της, στην Ελλάδα των τουριστών...

Έτσι, η αίθουσα «Β. Πυρσινέλλας» γέμισε, τηρουμένων των μέτρων, με κόσμο που έκανε το χτεσινό Σάββατο, μετά από πολύ καιρό ένα «βράδυ εξόδου» για μια εκδήλωση του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Ιωαννιτών. Πολλοί και πολλές, γνωστοί και μη, αιρετοί ή όχι, βρέθηκαν εκεί για να ακούσουν την «Αρλεζιάννα» του Αλφόνς Ντοντέ, του τύπου που πριν από 140 χρόνια έγραψε τον «Ταρασκόν». Το θεατρικό του έντυσε με μουσική ο Μπιζέ και λίγα χρόνια αργότερα, αποτέλεσε τη βάση για την όπερα του Τσιλέα. Η συμφωνική του Δημοτικού Ωδείου παρουσίασε τη σύνθεση του Μπιζέ. Παρών ήταν και ο δήμαρχος Μωυσής Ελισάφ.

Κάτι άλλο που έκανε, σε ένα πολύ ωραίο βράδυ εαρινής ισημερίας και χειμωνιάτικων συνθηκών, έξω από την αίθουσα, ήταν ότι έσπασε την παράνοια της εποχής, παίζοντας Ραχμάνινοφ, την εποχή που τον ιμπεριαλισμό της Ρωσίας πληρώνουν στη Δύση τα μεγαλύτερα πνευματικά της δημιουργήματα. Σολίστ στο πιάνο ήταν ο Χρήστος Πλακατούρας, ενώ τη διεύθυνση της ορχήστρας είχε ο Γιώργος Χλίτσιος.

Μια γεμάτη αίθουσα για να ακούσει μια «μικρή βραδινή μουσική» που δεν ήταν καθόλου μικρή, αλλά σηματοδότησε μια μικρή έξοδο από την πίεση.

Λογικά, τώρα θα ακολουθήσουν και άλλες δραστηριότητες του Δήμου Ιωαννιτών, όπως για παράδειγμα το δημοτικό συμβούλιο που επιμένει να συνεδριάζει εξ αποστάσεως, με πολύ μικρότερο κοινό από το χτεσινό και διάφορα ευτράπελα να συμβαίνουν αυτά τα δύο χρόνια εξοικείωσης με ένα ανοιχτό μικρόφωνο και μια ανοιχτή κάμερα στο σπίτι. 

Το πιο σοβαρό, είναι ότι όσο λείπει η δια ζώσης θέση, αντίθεση και ενδεχομένως, σύνθεση, περιορίζεται ακόμα περισσότερο η δημοκρατική λειτουργία ενός ήδη σημαντικά υποβαθμισμένου οργάνου…