![[300,399] Ψιχάλες](https://openweathermap.org/img/wn/01n@2x.png)
Σήμερα η εθνική Ελλάδας, η πιο δυνατή από άποψη σύνθεσης και ταυτόχρονα, πιο αδύνατη και ανομοιογενής των τελευταίων ετών (χωρίς δική της ευθύνη), μπαίνει στη μάχη του Eurobasket, παίζοντας με την Ισλανδία.
Το φετινό καλοκαίρι ήταν αρκετά αποκαλυπτικό για τον τρόπο με τον οποίο η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης αντιλαμβάνεται το μπάσκετ και ειδικότερα, την εθνική: βασικά, ως ένα όχημα προβολής της, κυρίως του εδώ και χρόνια προέδρου της και όχι ως μια αντιπροσωπευτική του ελληνικού μπάσκετ ομάδα.
Ο Κώστας Μίσσας, ένας αξιοπρεπής άνθρωπος και προπονητής που γνωρίζει τα «κόλπα» των εθνικών όλων των ηλικιών, κλήθηκε να αναλάβει την ομάδα αφού πρώτα… κλήθηκαν οι παίκτες. Αυτός ο ετεροχρονισμός, ουσιαστικά υποδηλώνει και την κωμικοτραγική διοικητική κατάσταση του ελληνικού μπάσκετ και χωρίς να σημαίνει ότι θα προκαλέσει αυτόματα τον καταποντισμό της εθνικής, έχει πληγώσει σοβαρά την αξιοπιστία της ομάδας.
Πάντα όμως, στο μπάσκετ υπάρχει το αγωνιστικό κομμάτι. Η εθνική, παρότι δεν έχει πια ένα Σπανούλη ή ένα Διαμαντίδη που θα γίνει πρόσωπο αναφοράς (πιο κοντά σε αυτό το μοντέλο είναι ο Πρίντεζης, ο οποίος σε λίγο θα πάθει υπερκόπωση), έχει εξαιρετικούς παίκτες. Ακόμα και χωρίς το «σήριαλ Αντετοκούμπο», για το οποίο ΕΟΚ και Μπακς μοιράζονται την ευθύνη χωρίς να αφήνουν ούτε ένα ποσοστιαίο χιλιοστό στον παίκτη, η ομάδα θα μπορούσε να κατέβει με περισσότερες αξιώσεις αν δεν υπήρχε η αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
Το μπάσκετ όμως, είναι μπάσκετ και η Ελλάδα είναι μια μεγάλη δύναμη του αθλήματος. Όσο και αν η ευρωπαϊκή του εκδοχή συνεχώς υποβαθμίζεται ενώπιον των αμερικάνικων διοργανώσεων (γιατί μεταξύ άλλων, οι Ευρωπαίοι επιμένουν να αντιγράφουν τυφλά τις αμερικάνικες διοργανώσεις), όσο και αν είναι λιγότερο απρόβλεπτο από το ποδόσφαιρο, πάντα υπάρχει ο παράγοντας της «εσωτερικής συνοχής». Στην εθνική μπάσκετ δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα φέτος, όσο και αν επιχειρήθηκε να προβληθούν ως… θετικά τα μπουνίδια μεταξύ παικτών, αλλά πού ξέρεις, μπορεί…
