Από την Ανθούπολη στην… UNESCO

Η Γεωργία Πάνου είναι από τις δασκάλες αυτές που δεν… ησυχάζουν. Από τους εκπαιδευτικούς εκείνους που δεν σταματούν να αναζητούν εργαλεία και μέσα για ένα καλύτερο μάθημα, για μια σχολική τάξη που θα συνθέτει και θα δημιουργεί.

Για έναν δάσκαλο, η δικαίωση των κόπων του έρχεται μέσα από τους ίδιους τους μαθητές, αλλά και τους γονείς τους. Ενίοτε υπάρχει όμως και η ανάγκη της επιβράβευσης και από τρίτους, πέραν της στενής εκπαιδευτικής κοινότητας.

Πριν από λίγες μέρες, η Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNESCO απένειμε σε δέκα δασκάλους τα βραβεία εκπαιδευτικής προσφοράς σε παραμεθόριες περιοχές για το 2017. Η τελετή έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης, με τον αναπληρωτή γενικό διευθυντή της UNESCO για θέματα εκπαίδευσης Qian Tang να απονέμει τα βραβεία. Μεταξύ των δέκα βραβευθέντων, και η Γεωργία Πάνου, δασκάλα στο 24^ο Δημοτικό Σχολείο Ιωαννίνων, στην Ανθούπολη. Στόχος των εν λόγω βραβείων ήταν όχι μόνο η επιβράβευση εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης που παράγουν έργο στις παραμεθόριες περιοχές τα τρία τελευταία σχολικά έτη, αλλά και η ανάδειξη βέλτιστων πρακτικών. Η επιτροπή των κριτών αξιολόγησε δύο βασικές παραμέτρους: την εκπαιδευτική και επιστημονική συγκρότηση και την εκπαιδευτική προσφορά.

Η Γεωργία Πάνου, με μεταπτυχιακό τίτλο («οι θετικές επιστήμες στην εκπαίδευση») και με διαρκή κατάρτιση, υπηρετεί την πρωτοβάθμια εκπαίδευση εδώ και 17 χρόνια. «Ήθελα να ξέρω ότι βαδίζω καλά. Ήταν μια δική μου ανάγκη» μας λέει, εξηγώντας την απόφασή της να καταθέσει την υποψηφιότητά της για τον «διαγωνισμό» αυτόν της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNESCO.  Όπως μας λέει, κάθε φορά που αναλαμβάνει μια τάξη, θέτει κάποιους στόχους. «Όλα ξεκινούν από μια ιδέα και ακολουθεί η επιλογή των σωστών εργαλείων και της κατάλληλης μεθοδολογίας» τονίζει. Θεματικά, η ίδια δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην αειφορία και στις διαστάσεις της. «Από την πρώτη στιγμή λέω στους μαθητές ότι όλοι είμαστε πολίτες του κόσμου, ότι δεν περιοριζόμαστε στην Ανθούπολη ή στα Γιάννενα. Ό,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, μας επηρεάζει όλους με κάποιο τρόπο» αναφέρει. Όσο για τα κατάλληλα εργαλεία εκπαίδευσης, αυτά ποικίλλουν. Μπορεί να είναι ένα βιβλίο ή άρθρο, μπορεί να είναι ένα βίντεο. Παράλληλα, η κ. Πάνου «στήνει» κι ένα blog της σχολικής τάξης όπου οι μαθητές μπορούν να απευθύνονται για τα περαιτέρω.

Από την αρμόδια επιτροπή της ελληνικής UNESCO, κρίθηκε και για τις άλλες δραστηριότητες που αναπτύσσει εντός της σχολικής αίθουσας τα τελευταία τρία χρόνια. «Σε κάθε ευκαιρία που είχα, προσπαθούσα να κάνω κάτι διαφορετικό. Για παράδειγμα, για την επέτειο του Πολυτεχνείου, δουλέψαμε με τα παιδιά πάνω στο βιβλίο της Έλσας Μυρογιάννη ‘Τα φαντάσματα του Θόδωρου Παπαγιάννη’, ενώ για τη διεθνή ημέρα μνήμης για τα θύματα του ολοκαυτώματος, αξιοποιήσαμε το παιδικό παραμύθι ‘Έρικα’ που μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε και για τους γιαννιώτες εβραίους» αναφέρει. Στην αναζήτηση του κατάλληλου εργαλείου λοιπόν… και παρά τις δυσκολίες που μπορεί να υπάρξουν και οι οποίες μπορούν να κάμψουν τον ζήλο.

«Έστω και κάτι να μείνει στους μαθητές, είναι σημαντικό» μας λέει, ενώ εκτιμά ότι και οι ίδιοι οι μαθητές έχουν ανάγκη να κάνουν κάτι που τους φαίνεται διαφορετικό και που τους κινητοποιεί. Μια δραστηριότητα που θα την περιμένουν πώς και πώς να συμβεί κάθε Τετάρτη ή κάθε Παρασκευή, όταν θα μπαίνουν για μάθημα στη σχολική τάξη…